Το να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου θέλει κότσια. Αν τελικά το κάνεις, τότε κανένας φόβος δεν είναι ικανός να σε περιορίσει ή να σου βάλει εμπόδια σε κάθε νέο προορισμό που θέτεις. Ο Al Pacino το σφήνωσε αυτό στο μυαλό του από το ξεκίνημα της καριέρας του. Ποτέ του δε δείλιασε και ποτέ του δεν έκανε πίσω όταν είχε να επιλέξει μεταξύ ενός ρίσκου και μιας safe επιλογής. Οι ρόλοι και η τεράστια καριέρα του το αποδεικνύουν. Καλύτερα να ρισκάρεις παρά να είσαι ένας ακόμα περιφερόμενος κομπάρσος σε αυτό που ονομάζουμε ζωή.
Για εκείνον, όπως ο ίδιος έχει δηλώσει σε παλαιότερη συνέντευξη, η υποκριτική ήταν κάτι γραφτό. Ήταν ο πρώτος και ο τελευταίος τροχός της αμάξης. Όταν ενσαρκώνει κάποιο ρόλο, όλα αποκτούν μια συνοχή. Σε μία σχολική παράσταση, μόλις στα 13 του χρόνια, έπρεπε να υποδυθεί τον άρρωστο επί σκηνής. Ο μικρός τότε Al άρχισε να νιώθει ναυτία, από αυτές που όλοι οι άνθρωποι θέλουν να αποφύγουν όταν ανεβαίνουν σε ένα πλοίο. Έπαιξε τόσο καλά, που μετέφερε τη ναυτία που δημιούργησε στο μυαλό του στο κοινό. «Μόλις βρήκαμε τον νέο Marlon Brando», θα πει κάποιος στη μητέρα του στο τέλος της παράστασης. «Ποιος είναι αυτός;» θα αναρωτηθεί ο Pacino όταν εκείνη του μεταφέρει τα καλά λόγια.
Η μεγάλη διαφορά μεταξύ των δύο, είναι πως ο Brando έδειχνε να πνίγεται από το ίδιο του ταλέντο με την πάροδο του χρόνου. Βυθίστηκε σε αυτό και δεν έκανε καμία προσπάθεια να αναπνεύσει. O Pacino, σε αντίθεση με εκείνον, έχει καταφέρει στα 81 του χρόνια να έχει την εικόνα εκείνου που προσπαθεί συνεχώς να βελτιώνεται και που δεν έχει πρόβλημα να κολυμπήσει σε βαθιά νερά παρά το βάρος που έχει αφήσει ο χρόνος στις πλάτες του.
«Δεν πιστεύω πως έχω κάνει ακόμα το μεγάλο βήμα, για το λόγο αυτό ακόμα επιμένω. Αν ποτέ πω πως αυτό που έκανα στο ρόλο μου είναι εκπληκτικό, τότε, ελπίζω να έχεις το κουράγιο και το σθένος να περάσεις ένα στεφάνι γύρω από το κεφάλι μου και ήρεμα και με συμπόνια, να με πυροβολήσεις». Αυτά τα λόγια, όπως και το «είναι ρίσκο το να μην παίρνεις ρίσκα» στον John Lahr για το περιοδικό The New Yorker πριν από μερικά χρόνια, είναι αρκετά για να καταλάβει κανείς το γιατί έχει καταφέρει ο Al Pacino να συγκαταλέγεται στους κορυφαίους ηθοποιούς όλων των εποχών.
Serpico: Η ταινία που δίδαξε ηθική και εντιμότητα
Μέχρι και σήμερα τον ακολουθεί μία σκιά. Ο πατέρας του εγκατέλειψε την οικογένειά τους όταν ήταν ακόμα δύο ετών. Ποτέ του δε βρήκε το κατάλληλο πρότυπο οπότε επέλεξε να δημιουργήσει εκείνος το δικό του. Υποσυνείδητα κατάλαβε πως δεν έπρεπε σε καμία περίπτωση να μοιάσει στον πατέρα του. Έχει τρία παιδιά και γνωρίζει πολύ καλά πως είναι υπεύθυνος για αυτά. Όταν τα συναντά μετά από καιρό λόγω των γυρισμάτων, όπως ο ίδιος υποστηρίζει, μένει άναυδος. Το ίδιο συμβαίνει και στους περισσότερους όταν βλέπουν τις ταινίες που έχει πρωταγωνιστήσει. Μένουν άναυδοι. Τι είναι αυτό που κάνει όμως τον Al Pacino έναν εξαιρετικό ηθοποιό;
Πολλές φορές φτιάχνει τον χαρακτήρα του συλλέγοντας πληροφορίες από άλλους. Παρατηρεί τον τρόπο που περπατούν, την στάση του σώματός τους. Για την παράσταση The Indian Wants the Bronx ακολούθησε έναν περαστικό για τέσσερις ολόκληρες ώρες. Κάποιοι ηθοποιοί παίζουν χαρακτήρες, ο Pacino γίνεται ένας από αυτούς. Όταν η Jacqueline Kennedy τον επισκέφτηκε στα καμαρίνια μετά από μία παράσταση, εκείνος δεν σηκώθηκε καν. Είχε το ρόλο του βασιλιά εκείνο το βράδυ και εξακολουθούσε να είναι ακόμα και όταν το θέατρο είχε αδειάσει.
Μια βαθιά υπόκλιση στις 5 καλύτερες ερμηνείες του
Godfather, Godfather II: Για πολλούς, ο ρόλος του Michael Corleone ήταν αυτός που τον ανέδειξε. Για ακόμη περισσότερους, η ενσάρκωση του υιού Corleone είναι η καλύτερη που έχουμε δει από άντρα ηθοποιό τα τελευταία 50 χρόνια. Ο τρόπος που χειρίζεται την μετάλλαξη του χαρακτήρα του είναι εκπληκτική και δικαίως χαρακτηρίζεται ως η καλύτερή του (μέχρι την επόμενη).
Dog Day Afternoon: Η ταινία του Sidney Lumet σου προσφέρει τη Νέα Υόρκη στο πιάτο και μία ληστεία που τελικά δεν εξελίσσεται όπως θα ήθελε ο Sonny Wortzik (Al Pacino). Το πάθος του ηθοποιού σε συνδυασμό με την απύθμενη ενέργειά του κάνει αυτή του την ερμηνεία μοναδική.
Scarface: Περίεργη προφορά, περίεργο παρουσιαστικό και σκηνές που μένουν για πάντα χαραγμένες στη μνήμη σου. Πολλοί έχουν χαραkτηρίσει αυτή την ταινία ως έναν οδηγό για αλήτες. Εμείς θα πούμε απλά πως ο Pacino κατάφερε να κάνει τις υπερβολικές του αντιδράσεις να μοιάζουν cool -εκτός από επικίνδυνες.
Frankie and Johnny: Το να βάζεις τους Al Pacino και Michelle Pfeiffer να παίξουν δύο απλούς ανθρώπους που δουλεύουν σε ένα cafe δεν είναι εύκολο. Αν και δεν τον έχουμε συνηθίσει σε ρομαντικές κωμωδίες, δεν μπορούμε παρά να παραδεχτούμε τον τρόπο που κοιτάζει την συμπρωταγωνίστριά του.
Donnie Brasco: Σε αυτή την ταινία τον βλέπουμε να δίνει συμβουλές σε έναν νεαρό (Johnny Depp) ο οποίος, όπως αποδείχτηκε, ήταν μυστικός πράκτορας και όπως ήταν λογικό, τον προδίδει. Τα εν κινήσει λόγια του παραμένουν απολαυστικά.
