Μη φανταστείς ότι είχα πολυασχοληθεί με την ταινία. Ένα τρέιλερ είχα παρακολουθήσει με έναν γερασμένο και σε μαύρα χάλια Wolverine ο οποίος δεν θύμιζε σε καμία περίπτωση, τον γεμάτο αδρεναλίνη και μουσάτο αδερφό του Σταμάτη Κόκοτα που απολαύσαμε εδώ και μια 17ετία. Μιλάμε για μια ταινία που ακόμα και αν δεν είχες διαβάσει την υπόθεση σου «φώναζε» από μακριά ότι εδώ καταλήγει ο υπερήρωας. Μέχρι εδώ ήταν ο αξιολάτρευτος Λόγκαν. Δεν θα ξαναδείς Hugh Jackman με νύχια από αδαμάντιο στα χέρια. Αυτό που δεν σου έλεγε ωστόσο ήταν το πόσο συγκλονιστικό θα ήταν αυτό που έβλεπες.
Λίγα λόγια για τον Λόγκαν
Όταν πρωτοξεκίνησε το franchise των X-Men ήμουν δεν ήμουν 11 ετών. Θυμάμαι ακόμα όταν είδα στα προσεχώς στον κινηματογράφο το trailer της πρώτης ταινίας και εκστασιάστηκα. Έλεγα «ναι, επιτέλους θα δω Wolverine». Αλλά Wolverine περίμενα να δω, και Wolverine δεν έβλεπα. Όλοι οι άλλοι X-Men εκεί. Ο καραφλός και παράλυτος Professor X, η με πιο άσπρα μαλλιά και από το χιόνι, Storm, ο Cyclops με τα μάτια που ξερνάνε laser, η Jean Grey, η Mystique, ακόμα και ο Magneto με την κάσκα. Και κάπου εκεί στη μέση ένας τύπος που νόμιζα πως ήταν ο Gambit λόγω του φουντωτού μαλλιού. Ένας badass τύπος που δεν είχα ξαναδεί σε έργο, αλλά έδειχνε να έχει κεντρικό ρόλο στην ταινία. Ένας μεταλλαγμένος ονόματι Λόγκαν. Και εκεί που προσπαθούσα να καταλάβω τι σκαρώνουν στη Marvel, και είμαι έτοιμος να βρίσω θεούς και δαίμονες που δεν έχω δει τον αγαπημένο μου «λυκάνθρωπο» με την κίτρινη στολή και τη μαύρη μάσκα, στην τελευταία σκηνή του βίντεο ξεπρόβαλαν τα νύχια από τις γροθιές του. Σε λίγα δεύτερα η καρδιά μου επέστρεψε στη θέση της και το δέρμα μου ανατρίχιασε. Δεν με ένοιαζε που δεν θα έβλεπα τον Wolverine όπως τον φανταζόμουν από τα κόμικ και τα καρτούν. Θα έβλεπα τον Wolverine.
15 χρόνια αργότερα, έχοντας δει όλες τις ταινίες του franchise των X-Men, από την original trilogy, στην prequel αλλά και την τριλογία του ίδιου του ήρωα μπορώ να πω ότι o Λόγκαν – έτσι μάθαμε να τον λέμε πλέον - έχει γιγαντωθεί απίστευτα στα μάτια μας, σε σημείο που αποτελεί κλασική φιγούρα του κινηματογράφου για τις νεότερες γενιές. Είτε αυτό λέγεται δράση, είτε στυλ, είτε γυμναστική – κομμάτια είναι ο τύπος. Ωστόσο αυτή τη φορά, στο τελευταίο κεφάλαιο της σπουδαίας και πάντα μυστήριας ιστορίας του, ήταν κάτι πολύ διαφορετικό από αυτό που είχαμε συνηθίσει.
Θα κρατηθώ να μην κάνω spoiler για όσους δεν το έχουν δει. Αυτό όμως που δεν μπορώ να κρατήσω μέσα μου είναι ότι ο τύπος έχει χάσει κάθε επιθυμία και ελπίδα για να παλέψει στη ζωή του ενώ δεν μπορεί πλέον να γιατρεύεται και να κινείται σαν λύκος όπως παλιά. Το μόνο που του απέμεινε είναι να κρατάει με νύχια και με δόντια ζωντανό τον αναστημένο και γεμάτο προβλήματα λόγω ηλικίας Professor X, έχοντας σκοπό να μαζέψει χρήματα για να… αγοράσει ένα σκάφος και να την κάνει για άλλους ωκεανούς. Σαν ένα ναυάγιο της ζωής που δεν έχει άλλους ρεαλιστικούς στόχους στη ζωή του. Ναι αυτός που κάποτε ήταν ο άρχοντας των X-Men, είναι σε χειρότερη μοίρα ακόμα και από το ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Και κάπου εκεί πέφτει στα χέρια του η μικρή Λόρα και τα πάντα γίνονται ροντέο (ξανά).
Τι είναι για μας ο Wolverine του Hugh Jackman
Αν μπορούσα να βρω μία λέξη συνώνυμο του Λόγκαν του Hugh Jackman αυτό είναι «ταύτιση». Ναι ακριβώς αυτό. Ένας τύπος που εμφανίστηκε στο franchise όντας χαμένος και φοβισμένος, που βρήκε δύναμη μέσα από το χάρισμα που του «φύτεψαν», την καρδιά και τους νέου X-φίλους που έκανε και μπόρεσε να αναδειχθεί. Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί άνετα και σαν James Bond του 2000 –όχι από την άποψη της φύσης και του επαγγέλματος του 007 - αλλά λόγω της δημοφιλίας κα της καθημερινής μάχης που έδινε και δίνει σε όλες του τις περιπέτειες. Ο Λόγκαν ναι, οκ, είναι μεταλλαγμένος, αλλά πέραν των σούπερ δυνάμεών του είναι σαν τους περισσότερους ανθρώπους. Ένας τύπος που ποτέ δεν του ήρθαν όλα ρόδινα, μάχεται διαρκώς απέναντι σε όλους και κυρίως τον εαυτό του – στην ταινία θα το καταλάβεις καλύτερα - που προβληματίζεται συνεχώς και ξεχωρίζει διότι μέσα υπερηρωικό διάστημα της Marvel είναι πιο άνθρωπος ακόμα και από τον Ironman.
Όσο τώρα για το… ζώο που κρύβει μέσα του δεν θα πω πολλά. Οι σκηνές μάχης του ήταν και είναι από τις πλέον brutal σε ηπερηρωικές ταινίες, τόσο πολύ που θα τις ζήλευε ακόμα και ο Freddy Krueger.
Το υπέρτατο πάντα με τις σκηνές βίας που δημιούργησε ο Jackman είναι ότι σε κάθε μία από αυτές ένιωθες ότι βγαίνει και ένα άχτι. Από την αρχή του franchise μέχρι το τέλος κανείς δεν έχει παράπονο ότι κάποιος εκ των φόνων του Wolverine δεν έκρυβε και λίγο συναίσθημα. Ακόμα και σε αυτήν την ταινία μπορείς να το διακρίνεις στα μάτια του και στη λιγοστή αδρεναλίνη που κρύβει μέσα του. Τον φόνο τον αισθάνεται και τον ζει στο έπακρο. Είναι χαρακτηριστικό του. Είναι ο λύκος που κρύβει μέσα του.
Για την ταινία δεν θα πω περισσότερα. Για όσους την είδαν μπορούν να καταλάβουν το γιατί -διότι είμαστε ένα βήμα πριν το spoiler- και για όσους ακόμα δεν το έχουν κάνει είναι καιρός πλέον να πάνε σινεμά. Εγώ πήγα ανήμερα της νίκης της Μπαρτσελόνα απέναντι στην Παρί και δεν μετάνιωσα στιγμή που δεν παρακολούθησα την ποδοσφαιρική πανδαισία.
Διότι είδα το πώς είναι να λες ένα πραγματικό «αντίο» σε έναν ήρωα σου. Έναν ήρωα που μικρός τον φώναζες Wolverine, και ήρθε ο Hugh Jackman, τον «απογείωσε» και τον μετονόμασε σε Λόγκαν. Διότι όλα πρέπει να έχουν ένα τέλος, ακόμα και οι υπερήρωες. Είτε όπως το έκανε ο Nolan με τον Dark Knight, είτε όπως ο αγαπημένος μας των X-Men. Hugh-Λόγκαν-Wolverine, σε ευχαριστούμε.
Για όλα.
Υ.Γ.: Αν έχω ένα παράπονο από όλες τις ταινίες αυτό είναι για την παρακάτω σκηνή στο «The Wolverine». Θα ήταν η καλύτερη σκηνή του franchise. Κι όμως την έκοψαν.
