Ήταν το 1998, όταν η TheatreWorks αποφάσισε να ανεβάσει το Ρωμαίος και Ιουλιέτα στη σκηνή του San Francisco Bay. Η κλασική και χιλιοδουλεμένη τραγωδία του William Shakespeare είχε προγραμματιστεί να προσθέσει άλλη μία παραγωγή στο μακρύ της βιογραφικό. Μεγαλεπίβολες βλέψεις δεν υπήρχαν με έναν Travis Engle, του οποίου το όνομα ήταν άγνωστο για τους περισσότερους, και μία κοπέλα που μόλις είχε πατήσει στη δεύτερη δεκαετία της ζωής της και χωρίς την παραμικρή επαγγελματική εμπειρία στον χώρο της υποκριτικής. Ούτε κανείς περίμενε να εμφανιστεί ο Laurence Olivier και η Peggy Ashcroft για να αναβιώσουν τους διθυράμβους της 17ης Οκτωβρίου του 1935. Ώσπου ανέβηκε στη σκηνή μία σχεδόν αθώα σαγηνευτική κοκκινομάλλα, με τις αφέλειες να σταματάνε χιλιοστά μακριά από τα καταπράσινά της μάτια, για να κάνει το κοινό να αγκιστρώσει το βλέμμα του πάνω της και τη σχολή Juilliard να τη δεχτεί για οντισιόν ανάμεσα στους καλύτερους της 7ης τέχνης. Η Jessica Chastain.
Δε χρειάζονταν πολλά πράγματα για να αντιληφθεί κανείς ότι η Chastain γεννήθηκε για να γίνει ηθοποιός. Μερικές αράδες και το βλέμμα της. Τόσο απλά. Αλλά εκεί που θα περίμενες ότι όλες οι πόρτες θα άνοιγαν κατευθείαν στο διάβα της, οι μεγάλοι ρόλοι άργησαν πολύ να έρθουν. Όπως συμβαίνει αρκετές φορές με τους ηθοποιούς πριν τον ρόλο που θα τους δώσει επίσημα ένα πιόνι στο παιχνίδι του Hollywood.
Για την ακρίβεια, έπρεπε να περάσει περίπου μία δεκαετία για να κάνει το big break. Μία δεκαετία μικρορόλων που κανείς δεν πρόσεχε ιδιαίτερα. Και, όταν τελικά αυτό ήρθε, δεν ήταν απλώς μία ταινία, αλλά μία ολόκληρη χρονιά. Το 2011, κυκλοφόρησαν επτά νέοι τίτλοι, ολότελα διαφορετικοί μεταξύ τους, που την έκαναν να δοκιμάσει με συνοπτικές διαδικασίες την κράση της και να αποδείξει στους μεγάλους της βιομηχανίας ότι μπορούσαν να της αναθέσουν οποιαδήποτε σεναριακή αποστολή. Όπως, για παράδειγμα, ο Κοριολάνος, που έστρεψε όλα τα φώτα πάνω της για τη φαινομενικά ακόπιαστη απόδοση της πιο ευχάριστης και προσιτής ηρωίδας του Σαιξπηρικού έργου. Και για να καταφέρει κάποιος να ξεχωρίσει, όταν στέκεται δίπλα στον Ralph Fiennes και τη Vanessa Redgrave, μάλλον κάτι κάνει εξαιρετικά σωστά.
Έκτοτε, το κασέ της Jessica Chastain ανέβηκε κατακόρυφα. Το ίδιο και η ποιότητα της υποκριτικής της. Οι δουλειές που αναλαμβάνει χαρακτηρίζονται από μία αδιαπραγμάτευτη ποιότητα, τουλάχιστον στο κομμάτι του δικού της ρόλου, είτε αυτή είναι το Lawless είτε μία καθαρά εμπορική παραγωγή, όπως οι X-Men.
Η αρχοντικά γοητευτική κοκκινομάλλα του κινηματογράφου κλείνει τα 43 της κι εμείς θυμόμαστε 4 ρόλους της που εκτιμήσαμε.
4. Molly’s Game (2017)
O Aaron Sorkin ήξερε πολύ καλά τι έκανε όταν επέλεγε την Jessica Chastain για τον ρόλο της Molly Bloom. Η πριγκίπισσα του πόκερ δε θα μπορούσε να βρει καλύτερη ηθοποιό για να αναλάβει να αποδώσει όλη την οξυδέρκεια και τη μαχητικότητα που όφειλε να έχει η αυτοβιογραφία της. Έπιασε τη Molly από τότε που σέρβιρε ποτά σ’ ένα κουβανέζικο κλαμπ του Hollywood και την άφησε στην κορυφή της λίστα των καταζητούμενων του FBI, για τα παράνομα high stakes παιχνίδια πόκερ που ενίοτε μπορεί να έφταναν και τα 4 εκατομμύρια τη φορά. Και κάπως έτσι είδαμε όχι μόνο την ικανότητα της Molly να προσαρμόζεται σε κάθε είδους κατάσταση, αλλά και της Chastain, που άφησε την ηρωίδα που έσωζε ανθρώπους και ζώα κατά την εισβολή των Ναζί στην Πολωνία για να μετατραπεί σε μία από τις πιο φιλόδοξες και καπάτσες γυναίκες που έχει γνωρίσει ο πλανήτης. Χαλαρώνοντας και λίγο, επιτέλους, από τις υπερβολικά αυστηρές προσωπικότητες που είχαν προηγηθεί.
3. Miss Sloane (2016)
Η Miss Sloane ήταν εθιστική. Όπως ακριβώς και η Molly Brown έναν χρόνο μετά. «Η Chastain δίνει μία θερμοπυρηνική ερμηνεία», φωνάζουν οι Times και ίσως πρόκειται για το σχόλιο που περιέγραψε με τη μεγαλύτερη ευστοχία τι ακριβώς συνέβη στη συγκεκριμένη ταινία. Είδαμε μία Chastain να διψά για τον δυναμισμό της Madeline Elizabeth, αλλά κυρίως για να γίνει η γυναίκα που υπερασπίζεται τον εαυτό της και δε φοβάται να βρεθεί αντιμέτωπη με έναν κόσμο, όπως αυτόν της ανδροκρατούμενης πολιτικής. Το highlight της ταινίας: εκείνο το έως και ψυχρό βλέμμα της Sloane που κάθε φορά που στρεφόταν στη μεριά της κάμερας σε καθήλωνε και σε έστελνε κατευθείαν για αυτοκριτική.
2. The Tree of Life (2011)
Το Tree of Life ήταν από τις ταινίες που προκάλεσαν ένα standing ovation μέσα στις αίθουσες των κινηματογράφων, αλλά όχι για τον λόγο που κάποιος θα φανταζόταν. Η επίπονα αργή της ροή έκανε αρκετούς θεατές να σηκωθούν μετά τα 188 λεπτά και να χειροκροτήσουν που επιτέλους έφτασε -ή έφτασαν- στο τέλος της. Για την Chastain, ήταν η ευκαιρία που έψαχνε για να δείξει το μεγαλείο της υποκριτικής της. Την ευκολία με την οποία μπορούσε να περάσει μέσα από όλον τον συναισθηματικό ψυχισμό της Mrs. O’Brien. Τη μία στιγμή να σπαράζει σε απόγνωση και την άλλη να σου μεταδίδει όλη την ευτυχία -όχι χαρά- και την πληρότητα που βίωνε στο βλέμμα των παιδιών της. Μία διαφορετική, αθώα Chastain. Αυτό δεν το καταφέρνουν πολλοί ηθοποιοί, αλλά εκείνη δεν είναι μία απ’ τον σωρό.
1. Zero Dark Thirty (2012)
Σε μία εποχή που το όνομα του Osama Bin Laden έπαιζε διαρκώς στην επικαιρότητα, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι μία ταινία, όπως το Zero Dark Thirty, θα ενδιέφερε τους κριτικούς, αλλά, κυρίως, το κοινό. Τι κατάφερε να μας δώσει η Maya; Μία γυναίκα – δολοφόνο. Όχι τον στυγνό εγκληματία, αλλά τον στρατιώτη που θα θυσιαστεί για την πατρίδα του, χωρίς η δεύτερη σκέψη να αποτελέσει ποτέ σενάριο. Με μεγαλύτερο όπλο τον αρμαγεδδώνα συναισθημάτων που πηγάζει από την αίσθηση του καθήκοντος κι υπό μία ηθοποιό που είχε αρχίσει πια να δείχνει και να εκμεταλλεύεται την ωριμότητα του ταλέντου της χωρίς υπερβολές. Η Chastain πάντα ήξερε πώς να μεταχειρίζεται με μαεστρία το κομμάτι συναίσθημα. Και τα απέδωσε ένα προς ένα: τον θυμό, την τόλμη, τη σιγουριά, τη ματαίωση, τον φόβο, τη στενοχώρια. Ακόμα και με ένα βλέμμα. Πολλοί επαίνεσαν τον ρόλο, αλλά δεν ήταν αριστοτεχνικός ο ρόλος. Ήταν αριστοτεχνική η Jessica.
