Σε ηλικία μόλις 12 ετών της δόθηκε ευκαιρία να παίξει την αγαπημένη της κλασική μουσική μπροστά σε ένα μεγάλο κοινό. Μέχρι τότε έπαιζε στην εκκλησία ανάμεσα στους δικούς της ανθρώπους. Όταν λέμε «δικούς» της, εννοούμε τους μαύρους. Η κατάσταση στο Νότο όπου μεγάλωσε σε ανάγκαζε να διαχωρίζεις τα άτομα από το χρώμα του δέρματός τους. Εκείνη η ημέρα δε διέφερε από τις προηγούμενες ή από αυτές που θα έρχονταν.
Οι γονείς της μεταφέρθηκαν από τις πρώτες θέσεις που κάθονταν ώστε να καμαρώσουν τη μικρή τους Eunice (το πραγματικό της όνομα) στις πίσω θέσεις για να κάτσουν στις δικές τους οι λευκοί. Η κόρη τους απαίτησε από τους διοργανωτές να γυρίσουν και να κάτσουν ξανά στην μπροστινή σειρά ειδάλλως δεν θα έπαιζε. Αυτή ήταν η πρώτη αντιδραστική πράξη της, μία από τις πολλές που θα ακολουθήσουν στη ζωή της. Κάθε κακή μεταχείριση, έστω και υποψία άδικης συμπεριφοράς απέναντι στους μαύρους, θα την έβρισκε απέναντι.
Υποψία αδικίας υπήρξε όταν απορρίφθηκε από το ξακουστό Curtis Institute παρά την επιτυχημένη οντισιόν της. Για 7 χρόνια αφιέρωνε καθημερινά 5 ώρες ίσως και παραπάνω στο πιάνο. Λάτρευε τον Bach και ήθελε να γίνει η πρώτη μαύρη γυναίκα που μεγαλουργεί παίζοντας κλασική μουσική. Ποτέ της δεν χώνεψε αυτή την απόρριψη και επέμενε πως ρόλο έπαιξαν το χρώμα της και τα χαρακτηριστικά της.
O Ray Charles έδωσε ρυθμό στην πνευματικότητα
Αρκεί κανείς να ακούσει τα τραγούδια To Be Young, Gifted and Black, Mississippi Goddam και το Why (The King of Love is Dead) για να καταλάβει πως μέσω της μουσικής της προσπαθούσε να μιλήσει για τον φυλετικό διαχωρισμό. Πολλές φορές το έκανε με σκληρό τρόπο. Άλλωστε, όταν συστήθηκε στον Martin Luther King (το τραγούδι Why είναι αφιερωμένο σε εκείνον) του είπε: «Δεν είμαι κατά της βίας».
«Δύο Πρόσωπα». Αυτό ίσως να ήταν το κατάλληλο όνομα για την αυτοβιογραφία της. Η Simone ήταν μια μπερδεμένη προσωπικότητα και έπασχε από διπολική διαταραχή αλλά και βαθιά κατάθλιψη. Η συμπεριφορά της ήταν εκρηκτική, πολλές φορές ανεξέλεγκτη. Δεν ήξερες τι να περιμένεις από εκείνη όταν ανέβαινε στη σκηνή.
O Martin Luther King πάλεψε για όλη την ανθρωπότητα
Αν δεν έβλεπε τον φάκελο με τα χρήματα που είχε συμφωνήσει πάνω στο πιάνο της ήταν ικανή να σηκωθεί και να φύγει. Αν πάλι κάποιος από το κοινό μιλούσε την ώρα που εκείνη έπαιζε, ή τον έβριζε ή σταματούσε το πρόγραμμά της. Ήθελε οι άνθρωποι που πλήρωναν για να την ακούσουν, να την αντιμετωπίζουν με σεβασμό, όπως ακριβώς θα έκαναν αν άκουγαν τον αγαπημένο της Bach.
Κάθε απόπειρα κατηγοριοποίησης της μουσικής της από τους κριτικούς έμοιαζε με ένα αυτοκίνητο που πέφτει με πολλά χιλιόμετρα σε ένα τοίχο. Το να προσπεράσεις αυτόν τον τοίχο ήταν επικίνδυνο. Κανείς δεν ήθελε να βρεθεί πίσω από το τιμόνι αυτού του αυτοκινήτου. Έτσι, περιόρισαν τον ήχο της Simone σε ένα κουτί με το όνομα «Jazz» και απομακρύνθηκαν γρήγορα σαν να πυροδοτούν μία βόμβα η οποία πρόκειται να σκάσει από λεπτό σε λεπτό.
Η Nina Simone ήταν κάτι παραπάνω από μουσικός της jazz, της soul, των blues και της κλασικής. Ήταν ένας άνθρωπος με προβλήματα, όπως πολλοί γύρω μας. Ήταν μία γυναίκα που ξυλοκοπήθηκε από τον άντρα της, όπως πολλές γυναίκες που σιωπούν και ίσως δεν το μάθουμε ποτέ. Ήταν μια γυναίκα που κατάφερε να αφήσει τον κόσμο αυτό ως μία από τις μεγαλύτερες καλλιτέχνιδες του 20ου αιώνα και μάλιστα χωρίς να καταλαβαίνει κανείς το είδος της μουσικής της. Η Nina Simone ήταν μία και μοναδική.
