Δεν τον λες και πρώτο όνομα, σίγουρα όμως δεν είναι αμελητέος. Το ότι έχει κερδίσει ένα Όσκαρ είναι μια απόδειξη ότι κάνει καλά τη δουλειά του και αντιμετωπίζει πάντα με σοβαρότητα τους ρόλους του. O Benicio Del Toro, ο «Ταύρος» -στο όνομα- του Χόλιγουντ είναι από εκείνους τους ηθοποιούς που δεν θα τον παρακολουθήσεις σε όλων των ειδών τις ταινίες, που δύσκολα θα τον δεις στο πρώτο όνομα της επίσημης αφίσας αλλά πάντα θα έχεις τις περισσότερες απαιτήσεις σε οποιοδήποτε cast και αν βρεθεί. Διότι είναι από εκείνους που δύσκολα δεν θα σου μείνουν χαραγμένοι στο μυαλό.
Ένας τέτοιος ήταν και ο Rutger Hauer.
Μέχρι σήμερα τον έχουμε δει σε πολλών των ειδών τις ταινίες, από δράματα, γκανγκστερικές μέχρι και μπλοκμπαστεριές, ωστόσο υπάρχουν μερικές που βγάζει μάτι λόγω της σοβαρότητας του χαρακτήρα, του αδίστακτου βλέμματος αλλά κυρίως του μυστηρίου που προκαλεί το σκοτεινό του ύφος.
Μπορεί να μην είναι ο πρωταγωνιστής, αλλά σίγουρα είναι ο πιο ενδιαφέρον χαρακτήρας. Και αυτές οι ταινίες είναι οι παρακάτω.
Πριν τις διαβάσεις όμως...
Ρίξε μια ματά στο παρακάτω άλμπουμ για να θυμηθείς πού αλλού τον έχεις δει να ξεχωρίζει:
Και τώρα η λίστα.
James Bond: Licence to Kill - Dario
Για πρώτη φορά ο 007 είναι ανεξέλεγκτος και κινείται με γνώμονα την εκδίκηση. Ο James Bond (Timothy Dalton) στην πιο dark έκδοσή του, ξεκινά ανοιχτή βεντέτα με τον βαρόνο ναρκωτικών, Franz Sanchez, αλλά πρώτα πρέπει να ξεπεράσει το «πρωτοπαλίκαρό» του, Dario.
Ξεχωρίζει γιατί: Το να βρεθείς απέναντι στον Bond αποτελεί τεράστια πρόκληση, όπως μας είπε και Simon Kassianides. Πρώτο σοβαρό τεστ στην καριέρα του Benicio που έστω και για λίγο επισκίασε το ίδιο του το αφεντικό.
The Usual Suspects - Fred Fenster
Μια ταινία που από την αρχή έψαχνες να βρεις ποιος είναι ο κακός, όπως άλλωστε και ο πρωταγωνιστής. Πέντε (συνήθεις) ύποπτοι, πέντε ισάριθμοι χαρακτήρες για να μοιράσεις την προσοχή σου. Ο καθένας για ξεχωριστό λόγο, με ένα φινάλε που έχει γράψει ιστορία.
Ξεχωρίζει γιατί: Με τέτοιο στιλ, ύφος και ματιά, γίνεται να μην τον υποπτευθείς την ώρα της -ιστορικής σκηνής της- ταυτοποίησης;
Sicario - Alejandro Gillick
Όποιος περίμενε ότι θα δει μια απλή περιπέτεια γεμάτη πυροβολισμούς, καρτέλ και ναρκωτικά απλώς δεν μπόρεσε να εκτιμήσει το φιλμ. O Denis Villeneuve μας έριξε στην δύνη του τεράστιου χάους που απλώνεται στους δρόμους του Μεξικού, τις δύσκολες συνθήκες επιβίωσης όταν κουμάντο κάνουν τα καρτέλ αλλά κυρίως τον αδίστακτο χαρακτήρα που κρύβει ένας εκτελεστής. Στα μεξικάνικα sicario.
Ξεχωρίζει γιατί: Δεν μιλάει πολύ, είναι ήρεμη δύναμη και διαθέτει ένα βλέμμα αδίστακτο που περιμένεις ότι κάποια στιγμή θα «εκραγεί». Ο Del Toro ωστόσο παραμένει χαλαρός και κάνει τα απολύτως απαραίτητα για να γεμίσει την οθόνη. Από την άλλη ο χαρακτήρας του περιμένει την εντολή για το πότε θα πατήσει τη σκανδάλη.
Sin City - Jackie Boy
Ποτέ κανείς δεν περίμενε ότι μια ιστορία από κόμικ μπορεί να μεταφερθεί με τέτοια ακρίβεια στη μεγάλη οθόνη. Το σκηνικό, σκοτεινό λόγω της ασπρόμαυρης εικόνας και με τους Bruce Willis, Mickey Roorke και Clive Owen να συνθέτουν τρεις ιδιαίτερες περσόνες που σου κεντρίζουν το ενδιαφέρον, το πρώτο Sin City αποτελεί μια ταινία δράσης και ίντριγκας που ντρέπεσαι να λες ότι δεν έχεις δει. Ο τελευταίος εκ των κυρίων που αναφέραμε, τα έβαλε με τον Benicio.
Ξεχωρίζει γιατί: Μόλις αντικρίζεις τον Jackie Boy δεν πιστεύεις ότι είναι αυτός. Έχει φωνή διαφορετική και για πρώτη φορά τρέλα στο μάτι. Ο Jackie Boy μπορεί να τα βρίσκει σκούρα απέναντι στην νέμεση που λέγεται Dwight αλλά ο Del Toro σε τρομάζει. Για αυτό και σου μένει αξέχαστος.
Traffic - Javier Rodríguez
Πολλές ιστορίες και δύσκολες καταστάσεις με κεντρικό θέμα τις «βρωμοδουλιές» στα αμερικανομεξικανικά σύνορα και κυρίως το πόσο λεπτή είναι η γραμμή ανάμεσα στον νομοταγή πολίτη και τους πειρασμούς του εύκολου χρήματος και της εξουσίας. Και μέσα σε όλους και σε όλα ο χαμένος στην παρανομία, παρόλα αυτά συμπαθής Javier Rodriguez.
Ξεχωρίζει γιατί: Δεν «συρρικνώνεται», αντιθέτως γιγαντώνεται ανάμεσα στις βεντέτες Denis Quaid και Michael Douglas και αποτελεί πόλο έλξης με το προσωπικό του δράμα. Αν σκεφτούμε πως τσίμπησε και Όσκαρ Β’ Αντρικού Ρόλου, τότε μάλλον κάτι έκανε σωστά.
