Στις 25 Ιουλίου του 1983, οι Έλληνες βίωσαν με τον δικό τους τρόπο, το δικό τους Woodstock. Εκεί που ζουν τις πιο δυνατές, τις πιο έντονες στιγμές τους. Πλάι στο κύμα… Στην πλαζ της Βουλιαγμένης 100.000 Έλληνες ξόρκισαν όσα είχαν μαυρίσει την ψυχή τους, γυρίζοντας οριστικά και αμετάκλητα σελίδα… Μπήκαν στην εποχή… ΠΑΣΟΚ. Και τους έβαλε σε αυτή ένας τύπος που έζησε και έφυγε νέος. Και στα χαρτιά αλλά κυρίως στην ψυχή. Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης. Αυτός που όταν κίνησε για την επάνω γειτονιά, τυπικά ήταν 74 ετών, ουσιαστικά όμως δεν γέρασε ποτέ. Η ψυχή του Λουκιανού ήταν μέσα στη νιότη. Το παιδί με τα μακριά μαλλιά, την αθωότητα που κάποιοι τη βάφτιζαν ελαφρότητα αλλά κυρίως την οξυδέρκεια να περιγράφει το πώς θα είναι ο κόσμος στο μέλλον…
Ο Κηλαηδόνης είδε τη γυναίκα-καριέρα το 1982 (Μαίρη Παναγιωταρά) όταν οι γυναίκες που δούλευαν ήταν συντριπτική… μειοψηφία. Ο Κηλαηδόνης που διέβλεψε το 1978 ότι «Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει κι η Ευρώπη ακόμη απορεί πώς με δόξες και πλούτη, αλλά δίχως εμάς ούτε στιγμή δεν μπορεί...», όταν οι λέξεις μνημόνιο, ΔΝΤ και χρεοκοπία ήταν άγνωστες στο λεξικό των Ελλήνων. Ο Κηλαηδόνης που χτύπησε τον ρατσισμό στη ρίζα του, όχι λόγω... μόδας αλλά εκ πεποιθήσεως τραγουδώντας το 1986 τον «Ύμνο των μαύρων σκυλιών».
Ο Λουκιανός της Άννας Βαγενά και των δύο κοριτσιών τους. Ο Λουκιανός των φίλων του. Ο Λουκιανός, ο καθόλου… φτωχός και μόνος κάουμποϋ. Όχι επειδή είχε πλούτη. Δεν είχε. Αλλά ήταν πάμπλουτος από εμπειρίες, φιλίες και συναισθήματα. Μια λεύτερη καρδιά που είχε μια ζωή σαν πάρτι…
Ίσως γι’αυτό να ήταν αν όχι ο πρώτος, σίγουρα όμως από τους πρώτους που έβαλαν τις συναυλίες από τα γήπεδα και τα θέατρα, στη φύση… Ένας ακόμη αντισυμβατικός που ήθελε να κάνει το τσιγαράκι, όποτε και όταν γούσταρε, χωρίς να ενοχλεί αλλά και χωρίς να τον ενοχλούνε.
Ο Λουκιανός Κηλαηδόνης είχε μέσα του πολλή αγάπη. Ατελείωτη. Και την έβγαζε παντού. Σε όλους. Γι΄αυτό και έφερε βαρέως την παρεξήγηση του με τον Μάνο Χατζιδάκι, όσο αυτή κράτησε. Για λίγο. Πώς να θυμώσεις άλλωστε για πολύ σε έναν τόσο ωραίο τύπο… Πώς να κρατήσεις κακία σε ένα μεγάλο παιδί όπως ο Λουκιανός. Αυτός που δημιούργησε Σχολή.
Μια Σχολή που βγάζει παιδιά όπως ο Φοίβος Δεληβοριάς. Καλά παιδιά. Αθώα. Αυτά που φτιάχνουν τραγούδια διαφορετικά, ξεχωριστά… Που γράφουν σοφίες όπως αυτή που έγραψε ο Λουκιανός κάποτε… «Φεύγουν τα καλύτερα μας χρόνια, κάποιος μας τα κλέβει μυστικά…». Ένας τύπος που έφερε 100.000 Έλληνες σε μία παραλία, χωρίς να είναι… παραλίας. Για την ακρίβεια, έλεγε με αστείο τρόπο, τα πιο σοβαρά των σοβαρών.
