Έξω από τις φυλακές της Florida, είχαν μαζευτεί περίπου 500 άτομα. Φώναζαν διάφορα συνθήματα όπως: «Burn, Bundy, Burn» και κρατούσαν στα χέρια τους τηγάνια. Φυσικά γινόταν έμμεση αναφορά στον τρόπο που θα πέθαινε λίγη ώρα αργότερα ο Ted Bundy. Υπήρχαν επίσης πλανόδιοι πωλητές που τροφοδοτούσαν το κοινό με μπλούζες οι οποίες απεικόνιζαν τον μελλοθάνατο σε μια ηλεκτρική καρέκλα.
Ο θάνατός του είχε μετατραπεί σε ένα σόου για αγρίους. Όλα στην Αμερική, αν το καλοσκεφτείτε, είναι ένα σόου και τα νούμερα βρίσκονται πάντα στα ύψη. Διψούν για συγκίνηση και αναζητούν το δράμα. «Ζήτω, λοιπόν, οι κηδείες», που γράφει ο Albert Camus. «Thanks God, It’s Fry-day», αναγραφόταν στα πλακάτ τους. Η ευρηματικότητά τους πλησίαζε το μαύρο χιούμορ αλλά δεν το άγγιζε. Ο Ted Bundy δεν ήταν πια ένας δολοφόνος, βιαστής και νεκρόφιλος, ήταν απλά ένας άνθρωπος που πρόσφερε ψυχαγωγία. Επικρατούσε ένα κλίμα ευφορίας και είχε στηθεί ένα πάρτι με φαγητό και ποτό για χάρη του.
O Ted Bundy θα μπορούσε να κάθεται στο διπλανό τραπέζι την ώρα που εσύ σβήνεις το πρώτο τσιγάρο της ημέρας στο τασάκι και νιώθεις τον καφέ στα δόντια σου. Θα μπορούσε να κρατά ένα καλάθι ίδιο με το δικό σου και να ψωνίζει από το ίδιο σούπερ μάρκετ. Ίσως είχε την ίδια προτίμηση με εσένα όσον αφορά τη λεπτότητα του τυριού.
Ο Ted Bundy θα μπορούσε να κάθεται στο απέναντι κάθισμα του λεωφορείου και να διαβάζει την εφημερίδα του ρίχνοντας φευγαλέες ματιές μία σε εσένα και μία έξω από το παράθυρο. Ο Bundy είναι ένας από τους πιο γνωστούς κατά συρροή δολοφόνους στον κόσμο όμως αν ζούσες στην Αμερική των 70’s ίσως να είχες ανταλλάξει μία καλησπέρα σε κάποιο μπαρ ένα απόγευμα που νύχτωσε πιο νωρίς από το συνηθισμένο.
Αν καθόσουν σε κάποιο παγκάκι θέλοντας να παρατηρήσεις τους ανθρώπους για κάποιο χαρακτήρα του νέου σου βιβλίου, εκείνος θα ήταν ένας ακόμα αδιάφορος περαστικός με έντονα μάτια. Αυτός ο αδιάφορος περαστικός, λίγο πριν καθίσει στην ηλεκτρική καρέκλα είπε στους Stephen Michaud και Hugh Aynesworth τα εξής: «Ενοχή. Είναι ένας μηχανισμός για να ελέγχουμε τους ανθρώπους. Είναι μια ψευδαίσθηση. Είναι ένα είδος μηχανισμού για να ελέγχεται η κοινωνία και είναι πολύ ανθυγιεινό. Προκαλεί τρομερά πράγματα στο σώμα. Δεν νιώθω ένοχος για τίποτα. Νιώθω άσχημα για εκείνους που έχουν ενοχές. Τι είναι ένα άτομο λιγότερο;»
Στους μελλοθάνατους συνήθως προσφέρουν το γεύμα της αρεσκείας τους. O Bundy αρνήθηκε και το πρωί βρήκε μπροστά του μία μπριζόλα, αβγά και ψωμί αλλά ο δίσκος του έμεινε άθικτος. Όταν έφτασε η ώρα της εκτέλεσής του έκανε ένα νεύμα στα 42 άτομα που κάθονταν πίσω από ένα προστατευτικό τζάμι. Όταν ρωτήθηκε για το αν έχει κάποια τελευταία λόγια να πει, αρκέστηκε σε αυτά: «Jim και Fred, δώστε την αγάπη μου στην οικογένεια και τους φίλους μου». Ο Jim Coleman ήταν ένας από τους δικηγόρους του, ο Fred Lawrence o μεθοδιστής που προσευχήθηκε μαζί με τον Bundy το προηγούμενο βράδυ.
O Ted Bundy κάθισε στην καρέκλα. Ένα λουρί πέρασε ανάμεσα στο στόμα και το σαγόνι του. Ο μηχανισμός τοποθετήθηκε στο κεφάλι του και το μαύρο πανί κάλυψε το πρόσωπό του. Ο εκτελεστής πατά το κουμπί και 2,000 βολτ περνούν από τα καλώδια. Το σώμα του τινάζεται και λίγος καπνός βγαίνει από το δεξί του πόδι. Ένα λεπτό αργότερα η μηχανή σταμάτησε. Το σώμα του χαλάρωσε. Ένας γιατρός άνοιξε την μπλε μπλούζα του και έψαξε για σφυγμό. Ύστερα ένας άλλος γιατρός εξέτασε τα μάτια του με έναν φακό. Στις 24 Ιανουαρίου του 1989 και ώρα 7:16 το πρωί, ο Theodore Robert Bundy ήταν νεκρός. Το πάρτι έξω από τη φυλακή διαλύθηκε.
