Οι μέρες που διανύουμε είναι σκοτεινές. Το ίδιο ήταν και τότε. Ίσως έτσι είναι πάντα στην σύγχρονη εποχή, με τη διαφορά πως έχει αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε τις αντιξοότητες γύρω μας. Στις 8 Αυγούστου του 1974, o Richard Nixon ανακοίνωνε στον αμερικανικό λαό την παραίτησή του. Αυτή ήταν μια καλή μέρα για την ανθρωπότητα, ένα όμορφο διάλειμμα από την βάρβαρη πραγματικότητα. Η επόμενη ήταν ακόμη καλύτερη καθώς ο 37ος Πρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών παραιτείται και επίσημα από το αξίωμά του.
(2:56, η στιγμή της παραίτησης)
Ο Nixon είναι ο «πατέρας» της χούντας του Pinochet. Είναι ο πρώτος Πρόεδρος των ΗΠΑ που σήκωσε τα χέρια ψηλά μετακομίζοντας στον Λευκό Οίκο και αποχωρώντας τα είχε κατεβασμένα. Είναι η μεγαλύτερη ρετσινιά στην πολιτική ιστορία της χώρας. Είναι εκείνος που σκότωσε χιλιάδες αθώους σε Καμπότζη και Λάος, δίνοντας εντολή να πέσουν οι βόμβες από τον ουρανό σαν καραμέλες, λες τα θύματά του δεν γνώρισαν ποτέ τους τη ζάχαρη.
Υπήρξε για κάποιο διάστημα ένας μικρός συνεχιστής του πολέμου στο Βιετνάμ. Το «καλό παιδί» των Δημοκρατικών, John F. Kennedy, θα ήταν περήφανος για εκείνον από εκεί ψηλά, αν και βρίσκονταν σε διαφορετικά κόμματα οι δυο τους. Δημοκρατικός «ο πολιτικός του Προοδευτισμού», Ρεπουμπλικανός το «γρανάζι του Συντηρητισμού». Το αποτέλεσμα ίδιο.
Οι βομβαρδισμοί αυτοί ήταν παράπλευρες απώλειες ενός πολέμου που η αρχή του τέλους του θα γίνει υπό την προεδρία του Νixon. Αυτό και αν ήταν ειρωνεία. Την ώρα που τα «Ζώα» διαμαρτύρονταν στην απέραντη «Φάρμα» των Ηνωμένων Πολιτειών κατά των βομβαρδισμών αυτών, ο Nixon είχε δώσει την εντολή στους στρατιώτες της Εθνικής Φρουράς να ξυλοκοπήσουν τους διαδηλωτές. Τελικά κάποιοι πυροβολήθηκαν. Κάποιοι άλλοι πέθαναν. Ησυχία, τάξη και καμία ασφάλεια. Το «αμερικανικό όνειρο» κοιτάχτηκε στον καθρέφτη και χαμήλωσε το βλέμμα του από ντροπή εκείνη τη μέρα.
Ο Richard Nixon αν ήταν καθηγητής σε κάποιο πανεπιστήμιο, θα παρέδιδε το μάθημα «Διαπλεκόμενη Πολιτική χωρίς Συνέπειες». Μπορεί να αναγκάστηκε να παραιτηθεί, όμως δεν είδε ποτέ τον έξω κόσμο από το παράθυρο της φυλακής. Άλλοι εμπλεκόμενοι στο σκάνδαλο Watergate πλήρωσαν τη συμμετοχή τους σε αυτό, o Nixon όχι. Ήταν ο Πρόεδρος και όταν είσαι ο Πρόεδρος όλα επιτρέπονται. Έτσι, τουλάχιστον, πίστευε ο ίδιος. Το είχε δηλώσει μάλιστα σε τηλεοπτική του εμφάνιση.
Το σκάνδαλο Watergate και η έρευνα των Carl Bernstein και Bob Woodward
Τα ξημερώματα τις 17 Ιουνίου του 1972, πέντε άντρες διέρρηξαν τα γραφεία του DNC (Εθνική Επιτροπή Δημοκρατικών) και προσπάθησαν να τοποθετήσουν κοριούς στις τηλεφωνικές γραμμές του κτηρίου. Όλοι τους είχαν πάνω τους χιλιάδες δολάρια και διάφορες σημειώσεις. Συνελήφθησαν. Οι δημοσιογράφοι της Washington Post, Carl Bernstein και Bob Woodward ξεκινούν μια έρευνα η οποία βασίζεται στο πλέον γνωστό μότο δημοσιογράφων και μη, «follow the money» (ακολούθησε τα χρήματα).
Με τη βοήθεια του άγνωστου τότε πράκτορα του FBI Mark Felt (Deep Throat) θα καταλήξουν στο συμπέρασμα πως και οι πέντε συλληφθέντες είχαν στενή σχέση με την εκστρατεία επανεκλογής του Nixon. Εκείνος, παρά τα όσα ακούγονταν, κερδίζει τις εκλογές, σφυρίζει αδιάφορα και απαιτεί από τη CIA να υψώσει ένα τείχος στο FBI ώστε εκείνο να σταματήσει τις έρευνες. Αυτές συνεχίζονται και τον Ιούλιο του 1973, οι πιστοί σύμβουλοί του, σαν άλλες μινιατούρες του Ιούδα, αποκαλύπτουν πως ο Nixon έχει ηχογραφήσει κρυφά διάφορες τηλεφωνικές συνομιλίες.
«Saturday Night Massacre». Πόσο όμορφη ονομασία για ένα σκάνδαλο της μιας νύχτας. Οι Αμερικανοί μπορούν και μετατρέπουν κάθε συμβάν, μικρό ή μεγάλο, σε χολιγουντιανό έπος. Η «Σφαγή του Σαββατόβραδου» αποτέλεσε στην ουσία το οριστικό τέλος του Nixon από την προεδρία. Καθόταν στο οβάλ γραφείο έχοντας πάνω του ένα λευκό αυτοκόλλητο με ημερομηνία λήξης.
Λάθος πρώτο. Όταν ο ειδικός εισαγγελέας Archibald Cox ζήτησε στις 20 Οκτωβρίου του 1973 τις κασέτες με τις συνομιλίες, ο Nixon αρνήθηκε και απαίτησε την απομάκρυνσή του. Λάθος δεύτερο. Οι έμπιστοι μέχρι τότε ακόλουθοι του, Elliot Richardson (Υπουργός Δικαιοσύνης) και William Ruckelshaus (υφυπουργός) παραιτήθηκαν. Στις αρχές του 1974 ένιωσε τους τοίχους του γραφείου του να στενεύουν και το οξυγόνο της πολιτικής του καριέρας να μειώνεται. Μελάνιασε, όπως ακριβώς και η γυναίκα του από τα χτυπήματά του. Τις φήμες περί ξυλοδαρμού της Pat Ryan από τον Nixon τις γνώριζε μέχρι και το κοντοκουρεμένο γκαζόν του Λευκού Οίκου.
Τον Απρίλιο και ύστερα από πιέσεις θα παραδώσει στο Ανώτατο Δικαστήριο 1.200 έγγραφα με συνομιλίες. Αυτό ήταν το τρίτο και το τελευταίο του λάθος καθώς τα έγγραφα ήταν επιλεγμένα και απέκρυπταν πολλές σημαντικές πληροφορίες. Ποιος θέλει στα χέρια του κούτες από χαρτιά ενώ υπάρχουν ηχογραφημένες συνομιλίες; Τελικά, ο Nixon θα ενδώσει. Οι κασέτες τοποθετούνται στα μηχανήματα της εποχής, οι αρμόδιοι φορούν τα ακουστικά τους και εξετάζουν κάθε του συλλαβή, κάθε του παύση και κάθε του προβληματισμό. Σε μία από αυτές, στην περιβόητη «Smoking Gun Tape», ο Nixon μοιάζει να γνωρίζει για τη σύνδεση του Λευκού Οίκου με το σκάνδαλο Watergate και επιμένει στην συγκάλυψη του περιστατικού.
Ο Nixon μένει στην ιστορία ως ο Γκρέντελ της πολιτικής σκηνής των ΗΠΑ, ένα τέρας το οποίο κάνει την εμφάνισή του στο Αγγλοσαξονικό επικό ποίημα «Μπέογουλφ». Ήταν ένα πλάσμα του σκότους, εξορισμένο από κάθε μορφή χαράς και καταστροφέας της ανθρώπινης ύπαρξης.
Ο Richard Milhous Nixon γεννήθηκε σαν σήμερα στις 9 Ιανουαρίου του 1913.
