Το ξέρεις αυτό το συναίσθημα. Είναι κάπου εκεί στο 4ο ποτό που το στομάχι αρχίζει να κάνει ήχους σαν πιστόνι που έμεινε από λάδι. Τα υγρά έχουν αρχίσει να σε πονούν γιατί είναι άδειο και ραντισμένο από αλκοόλ και κάπνα. Αλλά δεν ανησυχείς. Γιατί ξέρεις ότι μετά το ποτό, έχει μασαμπούκα. Είναι νόμος. Θα πάτε στην καντίνα που αγαπάτε, θα χτυπήσετε την σαντουιτσάρα τη ζεστή -με απ’ όλα μέσα έτσι;- και το στομάχι θα στρώσει. Μετά θα πας για ύπνο ευτυχισμένος και θα ροχαλήσεις σαν βόδι. Θυμίσου λίγο τις καλύτερες καντίνες.
Αυτή είναι η ζωή μετά τις ποτάρες. Αλλά όχι για όλους. Κάπου εκεί, ανάμεσα στην παρέα, στέκεται και η μιζέρια η προσωποποιημένη. Ο φίλος που δεν τρώει ποτέ.
«Ρε 'σεις δεν τρώω εγώ τα βράδια...»
Κάνε το λίγο εικόνα. Όλοι εμείς είμαστε στο μαγαζί με τα σάλια να τρέχουν. Κοιτάς τον κατάλογο και προσπαθείς να αποφασίσεις. Με μπιφτέκι; Με λουκάνικο; Αλλαντικών; Αν είσαι σε σουβλατζίδικο, κοιτάς τον τύπο που κόβει τον γύρο και τον ξεματιάζεις να μην του πέσει ο κόφτης. Και ενώ όλοι περιμένουν το σωτήριο γεύμα, εκείνος κάθεται πιο πίσω. Ή και έξω από το μαγαζί. Με τα χέρια στην πόρτα και με το βλέμμα ξενερωμένο. Σαν να του βρίσαμε τη μάνα ή να του είπαμε «μαν δεν θα σε κάνουμε παρέα πια». Γυρνάς και τον κοιτάζεις με απορία. Ξέρεις τι παίζει, αλλά ελπίζεις. Λες, ΟΚ δεν μπορεί, κάτι θα τσιμπήσει για την παρέα. Η απάντησή του είναι πιο μίζερη και αποκαρδιωτική και από τον πεινασμένο Βασιλάκη Καΐλα. «Εγώ παιδιά δεν θα φάω. Θα σας περιμένω έξω».
Μια μπουκιά, τι σου ζητάμε;
Δεν κάνει δίαιτα. Δεν έχει το στομάχι του. Δεν κάνει κάποια διατροφή. Δεν είναι πως δεν έχει λεφτά. Απλά θεωρεί την όλη διαδικασία άσκοπη. Δεν του αρέσει. Την σνομπάρει. Οι πιο σπαστικοί από αυτόν, αρχίζουν κάτι λογίδρια για το βραδινό και το πως επηρεάζει την αύξηση βάρους. Συνήθως τρώνε τέτοιο χέσιμο και μπινελίκι από την υπόλοιπη ομάδα, που νιώθουν ότι τους παρέσυρε χιονοστιβάδα. Αλλά εκείνος δεν μιλάει. Δεν σαλεύει καν. Ενώ εσείς έχετε ξεκινήσει να καταβροχθίζετε και να κλαίτε από συγκίνηση με σχόλια του τύπου «Πω ρε μαλάκα μου πεινούσα», «τα σπάει», «πάμε άλλο ένα;», εκείνος στέκεται σε μία άκρη μόνος του. Είναι νύχτα, αλλά το σκοτάδι που έχει από πάνω του και τριγύρω του, είναι πιο μαύρο και από το μαύρο. Είναι η μιζέρια η ίδια. Μιλάμε κοιτάς τον τύπο και σκέφτεσαι πως τέτοιο σκοτάδι πρέπει να είδαν μόνο οι Κύκλωπες της Μυθολογίας όταν τους έκλεισε ο μπαμπάς τους ο Ουρανός στον Τάρταρο. Και τον κοιτάς και δεν μπορείς να φας. Σου κόβεται η όρεξη. Σε πιάνει ξινίλα ενώ τρως. «Ρε σε πειράζει να μην είσαι στο οπτικό μας πεδίο όσο τρώμε;»
Δεν είναι ότι δεν μπορεί, απλά δεν θέλει
Δεν ξέρω αν το κάνετε και εσείς, αλλά στην δική μου παρέα τρώνε όλοι. Ακόμη και αυτοί που έχουν φάει. Για παράδειγμα αν πέσει ντελίβερι και ένας από εμάς έχει φάει, θα τσιμπήσει ένα καλαμάκι για την παρέα. Ένα κομμάτι πίτσα. Μία πατάτες. Κάτι. Αλλά θα το φάει. Τώρα ένας τύπος που σε έχει συνοδέψει για ποτά, που ΕΧΕΙ ΠΙΕΙ και απλά αρνείται να φάει για τον Χ-Ψ λόγο, προκαλεί ταραχή στο παρεάκι που έχει περάσει τόσο ωραία. Τι θα πάθεις ρε άθλιε αν φας μία μπουκιά; Τίποτα. Γιατί μας πρήζεις τότε; Να σε παρακαλάμε θες; Να πέσουμε από πάνω σου 5 μαλάκες 30 χρονών και να σου λέμε «Έλα μία ακόμη για τον Θανάση, πάμε άλλη μία για τον Κώστα» κλπ ; Και δεν είναι πως είσαι κεφάτος με την επιλογή σου. Η μιζέρια είναι ζωγραφισμένη στο πρόσωπο σου ενώ κοιτάζεις τους άλλους να τρώνε. Στο νοσοκομείο να σε είχαν μία εβδομάδα, δεν παίζει να ήσουν τόσο λυπημένος. Και ξέρεις ποιο είναι το χειρότερο έτσι; Ότι στον αυριανό καφέ, μπορεί να σου ξεφύγει και να μας πεις πως έφτιαξες ένα σαντουϊτσάκι στο σπίτι πριν κοιμηθείς. Αυτός είσαι. Ένας σπασαρχίδης με πατέντα. Ο άνθρωπος που θέλει να μας το βγάλει από τα ρουθούνια. Που κάνεις κάτι τέτοια και αναρωτιόμαστε γιατί σε κάνουμε παρέα.
Και στο φινάλε μην στέκεσαι να μας κοιτάς. Πήγαινε σπίτι.
