H χρονιά: 2014. Το μέρος: Έξω από έναν κινηματογράφο.
Είναι η στιγμή που με την παρέα βρισκόμαστε στο κομβικό σημείο επιλογής ταινίας. Παιζόταν το «Birdman» τότε, αλλά διέκρινα τεράστια δυσπιστία στο να κλείσουμε εισιτήριο. Βλέπεις, οι φίλοι μου το είχαν περάσει για άλλον έναν ήρωα της Marvel και ο τίτλος δεν τους συγκινούσε. Άσε που δεν ήξεραν καν ποιος έπαιζε.
«Ο Michael Keaton ρε παιδιά, ήμαρτον» είπα και μέσα μου περίμενα μια θετική απόκριση. Ένα glimpse, κάτι. Σεπτέμβριος 2018 και ακόμα περιμένω. Το ύφος του προσώπου τους με έκανε να αισθάνομαι σαν ελέφαντας. Λες και τους είπα για κάποιον τριτο-τέταρτο ψαγμένο από κάποια άκυρη ταινία. Και πάνω στην απελπισία μου είπα και το κομβικό: «Ο πρώτος Μπάτμαν ρε σεις, στην ταινία του Tim Burton».
Ξάφνου όλων τα πρόσωπα φωτίστηκαν. Πλέον δεν ήμουν ο περίεργος που ήξερε τον ψαγμένο. Ήμαστε όλοι στο ίδιο μήκος κύματος. Και τελικά αυτό κάναμε. Πήγαμε να δούμε τον Μπάτμαν που επέλεξε ο Tim Burton.
Ο Keaton δεν είναι όμως απλώς ο Batman του Burton. Είναι ο κορυφαίος όλων.
Η αλήθεια είναι ότι μετά από μια τέτοια ερμηνεία, είναι δύσκολο να απεμπλακείς. Ο κόσμος σε αναγνωρίζει και σου υποκλίνεται για όσα χρόνια και αν περάσουν. Και οι δύο φορές που ο Keaton υποδύθηκε τον Bruce Wayne/Batman ήταν αρκετές ώστε να γίνει ένα με το ρόλο. Όπου πήγαινε αυτός, αγκαζέ ερχόταν και ήρωας. Όνομα Keaton, επώνυμο Μπάτμαν. Για άλλους μπορεί να ήταν ευχή, για τον Keaton όμως ήταν σίγουρα κατάρα.
Διότι ο 70χρονος (τα έκλεισε σήμερα) ηθοποιός, μέχρι το 2014 και την ερμηνεία του στο «Birdman» έμοιαζε εγκλωβισμένος πίσω από τη μάσκα και το σήμα της νυχτερίδας. Αλλά εκμεταλλευόμενος τις συγκυρίες και το ότι το Χόλιγουντ λατρεύει τις μεγάλες επιστροφές (βλ. Robert Downey Jr.) γύρισε πανηγυρικά στο προσκήνιο. Αυτή τη φορά όχι σαν Batman, αλλά εξ ολοκλήρου ως Michael Keaton.
Βέβαια τον περιμένουμε και ως Batman στο Flashpoint.
Διότι δεν είναι ένας απλός ηθοποιός που μπορεί να παίξει, είναι στην πρώτη σειρά ονομάτων του Χόλιγουντ. Και αυτές είναι οι 5 ταινίες που έδειξαν ότι άδικα ήταν τόσα χρόνια στην αφάνεια.
1. Jackie Brown
Δεν λες πως είχε κάνα αβανταδόρικο ρόλο ωστόσο αυτή ήταν η μεγάλη μαγκιά του. Όλα τα μάτια στην ταινιάρα του Tarrantino ήταν στραμμένα (και λογικό) στους Robert De Niro και Samuel L. Jackson. Παρ'όλα αυτά μέσα στο γενικότερο χαμό ένας εγωπαθής πράκτορας ονόματι Ray Nicollete κέρδιζε πόντους εμπιστοσύνης και συμπάθειας.
Ο Batman μπορεί να μην είχε ξεθωριάσει ακόμα από πάνω του, αλλά σίγουρα ο κόσμος μπορούσε να τον δει και σαν κάτι άλλο πλέον.
2. Clean and Sober
Ένα χρόνο πριν φορέσει τη μάσκα του Batman ο Keaton απέδειξε ότι το υποκριτικό του ταλέντο διαθέτει άπειρα χρώματα. Πέραν των κωμικών ρόλων που τον είχαν σημαδέψει, σαν άλλος McConnaghey, το 1988 αναλαμβάνει να ενσαρκώσει έναν τύπο εθισμένο σε ναρκωτικές ουσίες και η ερμηνεία του ξεπερνά τις προσδοκίες.
Το μεγάλο του παράσημο ωστόσο δεν ήταν τόσο ότι ανταπεξήλθε στις απαιτήσεις, όσο στο ότι έδειξε στον κόσμο ότι διέθετε μεγάλη γκάμα χαρακτήρων στην υποκριτική του φαρέτρα.
3. Beetljuice
Αν δεν ήταν ο Batman, σήμερα θα ήταν ο «Σκαθαροζούμης». Μια μοναδική από κάθε άποψη κωμωδία που έφερε φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Keaton. Τι να πρωτοθυμηθούμε άλλωστε; Το τρελό του πρόσωπο; Το διεστραμμένο πνεύμα του; Το μακάβριο κοστούμι ή την απρόσμενη επόμενη κίνησή του;
Με τρεις λέξεις: Μανιακός, αρρωστημένος, ξεκαρδιστικός.
4. Desperate Measures
Παίζοντας τον πρωταγωνιστή ξέρουμε πως είναι εξαιρετικός, ως κακός όμως μπορεί να κάνει θαύματα. Ως τρόφιμος φυλακών, Peter J. McCabe, έκανε ακριβώς αυτό που θαυμάσαμε στον Joker του Heath Ledger στο «Dark Knight». Να κλέψει την παράσταση από τον καλό της ταινίας, Andy Garcia.
Επί 100 λεπτά τον κοίταζες και αισθανόσουν ότι ανά πάσα στιγμή θα κάνει το απρόβλεπτο. Η τρέλα στα μάτια και οι εκφράσεις αποτύπωναν το εσωτερικό χάος και το αδίστακτο πνεύμα που πρέπει να διαθέτει ένας αυθεντικός sociopath σε μια ταινία. Οδοστρωτήρας πραγματικός, σε τέτοιο βαθμό που λυπόσουν τον Garcia που τον χρειαζόταν για να σώσει το παιδί του.
5. Birdman
Όπως είπαμε, το Χόλιγουντ λατρεύει τις μεγάλες επιστροφές και ο «Birdman» ήταν ακριβώς αυτό. Η μεγάλη επιστροφή του. Μια ταινία με πολλά νοήματα, που δείχνει σε μεγάλο βαθμό την πορεία του Keaton στον κινηματογράφο. Ένας τύπος (Riggan Thomson) με μεγάλες αλλά κρυμμένες φιλοδοξίες, αποφασισμένος να δείξει πως ακόμα και στα 60 του είναι και άλλα πράγματα εκτός από ΤΟΝ ρόλο της καριέρας του.
Η Χρυσή Σφαίρα που κέρδισε καθώς και το ότι ήταν προτεινόμενος για Όσκαρ Α’ Αντρικού Ρόλου πιστοποίησαν ότι η μεγάλη επιστροφή του είχε επιτέλους γίνει πραγματικότητα.
Όπως και αν δούμε το φαινόμενο Keaton, το συμπέρασμα είναι ένα: Είναι τόσο καλός που κάθε ρόλος του μένει ανεξίτηλος.
