Ήταν Τρίτη, 26 Σεπτέμβρη του σωτήριου έτους 2006. Η ώρα ήταν 8 παρά κάτι το βράδυ κι εγώ ετοιμαζόμουν για εκπομπή από ένα καφέ στο Χαλάνδρι, όπου είχε στηθεί το στούντιο του ΣπορFM, λίγο πριν τη σέντρα του Τσάμπιονς Λιγκ. Η ΑΕΚ έπαιζε με την Άντερλεχτ στο ΟΑΚΑ, έπινα τον καφέ μου κι ήμουν έτοιμος να πιάσω μικρόφωνο, όταν χτύπησε μανιασμένα το τηλέφωνο.
«Έσπασαν τα νερά!»
Δεν ξέρω αν υπάρχει πιο πανικόβλητη φράση απ' αυτήν, ειδικά για έναν άνθρωπο που περιμένει το πρώτο του παιδί και δεν έχει καμία εμπειρία επί του θέματος. Τι σημαίνει «έσπασαν τα νερά»; Γεννάμε εδώ και τώρα; Εκεί και τότε; Σε 10 λεπτά; Σε μια ώρα; Σε 10 ώρες; Μπήκα στο αυτοκίνητο και ξεκίνησα από Χαλάνδρι να πάω Παλαιό Φάληρο να παραλάβω το «πακέτο» για να το πάω στο μαιευτήριο. Προσοχή εδώ: καιρός, βροχερός, άρα με αυτοκίνητο εκείνο το βράδυ και όχι με μηχανή. Ημέρα, εργάσιμη, άρα ανοιχτά τα μαγαζιά. Αγώνας στο ΟΑΚΑ με πολύ κόσμο, άρα οι δρόμοι πηγμένοι. Έκανα ό,τι παρανομία θα μπορούσε να κάνει άνθρωπος, για να φτάσω όσο πιο γρήγορα γινόταν στο Φάληρο, παρέλαβα το «πακέτο» και ξεκίνησα από εθνική για το μαιευτήριο. Αμ, δε. Είπαμε, στο ΟΑΚΑ είχε αγώνα, το μαιευτήριο ήταν εκεί κοντά, η εθνική γεμάτη από ανθρώπους που αγωνιούσαν για το παιχνίδι και έναν που αγωνιούσε μην γεννηθεί το πρώτο του παιδί, το αγόρι του, μέσα στο αυτοκίνητο.
Κάποια στιγμή φτάσαμε και το μωράκι ήταν ακόμα μέσα στην κοιλιά της μαμάς του. Η οποία θυμήθηκε εκείνη τη στιγμή να ρωτήσει «ΠΗΡΕΣ ΤΟ ΔΟΧΕΙΟ ΓΙΑ ΤΑ ΒΛΑΣΤΟΚΥΤΤΑΡΑ, Ε;;;» Η αλήθεια είναι ότι είχα πάρει κάτι που έμοιαζε με το δοχείο για τα βλαστοκύτταρα, αλλά στην πράξη αποδείχθηκε ότι ήταν το κουτί από το σίδερο ή ένα μίξερ ή κάτι παρόμοιο, δεν θυμάμαι τι. Το μόνο που θυμάμαι είναι εμένα στο αυτοκίνητο, να ξανακάνω το δρομολόγιο μαιευτήριο - Παλιό Φάληρο και ξανά πίσω, ανακουφισμένος από τη μία που το «πακέτο» ήταν πλέον σε καλά χέρια, αλλά και με την αγωνία μήπως δεν ήμουν εκεί την ώρα που θα πρωτο-αντίκριζε τον κόσμο.
Με το πάσο του
Ο μικρός όμως δεν είχε καμία διάθεση να βγει. Βρε καλέ μου, βρε χρυσέ μου, τίποτα. Έμπαινα στο δωμάτιο τοκετού ντυμένος με τα ρούχα τα ανάλογα, έβγαινα, ξανάμπαινα, τίποτα. Κόσμος ερχόταν να ευχηθεί, να συμπαρασταθεί, να δει αν χρειαζόμουν τίποτα, όλοι και όλα για τον Μικρό Πρίγκιπα που θα ερχόταν κάποια στιγμή, αλλά εκείνος δεν έλεγε να το πάρει απόφαση. Τα νερά έσπασαν 8 παρά το βράδυ, καβαλήσαμε μεσάνυχτα, πήγε 2, πήγε 4 το πρωί, πήγε 6. Τίποτα ακόμα. «Θα πρέπει να κάνουμε καισαρική», μας ενημέρωσε ο γιατρός, «ακούω την καρδούλα του να κουράζεται». Κάνε ό,τι νομίζεις γιατρέ μου, αλλά όπως θα κάνεις επισκληρίδιο στη μαμά του, κάνε μια και σε μένα καλού - κακού…
Επιτέλους, ήρθε
Λίγο μετά τις 7, είχε έρθει η ώρα. Βγήκα από το δωμάτιο τοκετού, καθώς ο πατέρας μπορεί να είναι μέσα μόνο στον φυσιολογικό τοκετό και όχι στην καισαρική και περίμενα. Περίμενα λεπτά που έμοιαζαν ώρες. «Κι αν κάτι πάει στραβά;» Μην σκέφτεσαι βλακείες. «Πολύ αργούν, λες να συνέβη κάτι κακό;» Ξεκόλλα το μυαλό σου, όλα καλά θα είναι. Κάποια στιγμή, δεν ξέρω πόσο μετά, άνοιξε η πόρτα. «Ο κύριος Βαϊμάκης;» Εγώ ήμουν αυτός! ΕΓΩ! ΕΔΩ! Μπροστά στα μάτια μου, ήταν το παιδί μου. Ο γιος μου. Ο Μιχάλης μου. Ασπρούλης, στρογγυλούλης, κάπως σαν ξανθούλης, έριχνε τις πρώτες του ματιές στον κόσμο που τον περίμενε. Έπαιρνε τις πρώτες του ανάσες. Δεν το ήξερε εκείνη τη στιγμή, αλλά αντίκριζε έναν «χεσμένο» πατέρα, που πετάριζε η καρδιά του, που γέλαγε και έκλαιγε μαζί, που νόμιζε ότι θα μείνει στον τόπο, που ήθελε να τον αγκαλιάσει αλλά δεν μπορούσε, που ήθελε να του πει ένα σωρό πράγματα αλλά δεν έβγαινε η φωνή του.
Θέλετε να μάθετε πώς ακριβώς ένιωσα εκείνο το πρώτο λεπτό που έγινα επισήμως πατέρας; Δεν μπορώ να το περιγράψω, δεν περιγράφεται με λόγια - και δεν έχει και νόημα να το προσπαθήσεις. Είναι το συναίσθημα της απόλυτης ευτυχίας, της πλήρωσης, είναι συγκίνηση και ανακούφιση μαζί που όλα πήγαν καλά, είναι η ένταση και η κούραση από την αναμονή και το ξενύχτι που χορεύουν τανγκό. Είναι η φωτογραφία από το άλμπουμ της ζωής σου που μπαίνει πρώτη - πρώτη, πάνω - πάνω, με χάσταγκ #eftixia.
Πολλές φορές έχω θυμηθεί εκείνη τη στιγμή. Την έχω δει στον ύπνο μου ξανά και ξανά, στον ξύπνιο μου, μου έχει δώσει κουράγιο όταν περνάω δύσκολα, όταν τυχαίνουν αναποδιές, απώλειες αγαπημένων ανθρώπων. Σε εκείνη τη «φωτογραφία» γυρίζω για να πάρω δύναμη, εκείνη τη στιγμή όπου η ζωή μου απέκτησε ένα άλλο νόημα, έναν προορισμό, μια παραπάνω σημασία, ευθύνη και χαρά μαζί. Από τη στιγμή εκείνη, δεν ζεις πια για σένα, δεν είσαι εσύ η προτεραιότητα της ζωής σου, δεν μπορείς να γυρίσεις πίσω, στην «παλιά σου ζωή».
Πηγαίνεις μπροστά, μαζί με το παιδί σου, σε μια «άλλη ζωή». Διαφορετική, δύσκολη μερικές φορές αλλά πολύ όμορφη, γεμάτη ανεξερεύνητες διαδρομές που σε περιμένουν να τις περπατήσετε μαζί με το παιδί σου.
