Όταν είσαι μικρός, σκέφτεσαι τα επόμενα χρόνια. Όταν μεγαλώνεις η σκέψη σου τρέχει στο παρελθόν. Πολλές φορές αυτό σε κάνει να μην ζεις το παρόν. Αλλά έτσι είναι ο άνθρωπος. Ταξιδεύει.
Όταν ήμουν, λοιπόν, μικρός σχεδόν από… πάντα, ήθελα να κάνω οικογένεια. Να κάνω πολλά-πολλά παιδιά. Αγόρια και κορίτσια. Τελικά, μεγαλώνω δυο κόρες. Τα αγόρια πουθενά. Πρακτικά, δε, συμμετείχα στη δημιουργία του ενός από τα δύο κορίτσια. Το άλλο ήταν δώρο. Απ’ αυτά που σου κάνει η ζωή και δεν λες όχι. Γιατί άμα πεις θα είσαι μακράν του δευτέρου ο μεγαλύτερος μπούφος. Για χίλιους και έναν λόγους. Α… Θα είσαι επίσης και ο μεγαλύτερος «παρτάκιας». Κι αν το μπούφος, κρύβει και μία συμπάθεια, το «παρτάκιας» δεν κρύβει ίχνος συμπάθειας. Η χειρότερη φάρα.
Η Εύα, είναι πια 18 χρονών. Μεγάλη. Πρωτογνωριστήκαμε όταν ήταν 13. Όχι χρονών. Μηνών. Φόραγε μπεϊμπιλίνο, είχε πιπίλα και με φώναζε (για άγνωστο λόγο) όχι Νίκο αλλά «Νούκι». Για την ακρίβεια είχε κάνει το «Νούκι» το όνομα μου, αφού όποιος την άκουγε να με φωνάζει το έπαιρνε και αυτός. Βαφτίσια κανονικά, έψαχνα να αγοράσω και μπομπονιέρες.
Η Εύα είναι κόρη της Ειρήνης από τον πρώτο της γάμο, με έναν Ολλανδό. Τον Μάρκο. Και επειδή οι Ολλανδοί δεν φημίζονται για τις διαπραγματεύσεις τους, όταν αποφάσισαν να τραβήξουν χωριστούς δρόμους με την Ειρήνη, οι όροι ήταν πολύ συγκεκριμένοι: Πας Ελλάδα, παίρνεις το παιδί αλλά πρέπει να έχεις δουλειά με το «καλημέρα». Και κάπως έτσι, ο τύπος που υπογράφει αυτό το κείμενο, έπρεπε να γίνει σε 1-2 άντε το πολύ 3 βράδια από εργένης… μπαμπάς! Και μπαμπάς ενός κοριτσιού 13 μηνών, που μίλαγε μισά ελληνικά, μισά ολλανδικά. Μύλος. Εκτός και αν κάποιος θεωρεί «περίπατο» να ξεχωρίσεις το Ναι από το Nee… Πόσο μάλλον δε από ένα μωρό… Να ρωτάς δηλαδή «Εύα θέλεις ένα τοστ;» «Νee….». Πας το τοστ και στο κάνει… μπλάστρι, γιατί δεν ήταν ναι η απάντηση αλλά όχι. Νee. Κι αυτό ήταν το εύκολο. Έβαζες το τοστ στο ψυγείο και το έτρωγε μετά, όταν το Nee γινόταν Ναι. Τα ζόρια ήταν αλλού… Στο WC! Εκεί που όταν η Ειρήνη πήγε στη δουλειά και μείναμε εγώ και η Εύα, η Εύα κι εγώ, ήλπιζα στη Θεά που λέγεται δυσκοιλιότητα. Αλλά δεν… Όποιος έχει αλλάξει έστω και μισή φορά, μωρό που τα έχει κάνει, μπορεί να με καταλάβει. Οι υπόλοιποι ΠΟΤΕ. Είναι η στιγμή της κρίσης. Εκεί που αλλάζουν όλα.
Εκεί που εκτιμάς όλες τις θυσίες που έκανε η μάνα σου, ο πατέρας σου, η γιαγιά σου ή όποιος εν πάση περιπτώσει σε άλλαξε εκείνα τα χρόνια. Πόσο μάλλον δε όταν 2-3 βράδια πριν το μόνο που άλλαζες ήταν το κανάλι στην τηλεόραση. Κι αυτό άμα δεν βαριόσουν… ΒΧΜ (Βιοχημικός) πόλεμος και λίγα λέω. Και απορία: Πώς γίνεται ένα τόσο μικρό πλασματάκι να βγάζει κάτι τόσο… (βάλτε ότι θέλετε). Μετά το πρώτο πρωινό, ήρθε το δεύτερο… Και μετά το τρίτο, το τέταρτο κοκ. Ήρθαν πολλά πρωινά και πολλά βράδια. Και πολλά ξενύχτια επίσης. Όχι στα μπουζούκια, όπως ξενυχτούσα ως εργένης αλλά γιατί η Εύα είχε πυρετό, βήχα, συνάχι κλπ. Ήρθαν και γέλια. Και χαρές. Και χάδια. Και φιλιά… Και αγκαλιές. Αχ αυτές οι αγκαλιές… Πέρασαν τα χρόνια. Και στο μεσοδιάστημα ήρθε και η Έλενα. Η δεύτερη. Πιο πολλές αγκαλιές… Ευτυχία. Το «Νούκι» έγινε μπαμπάς. «Για να μην μπερδεύεται η μικρή» είπε η 9χρονη τότε Εύα. Το σοφό παιδί…
Με την Έλενα μαζί ήρθε και η ερώτηση, η απορία όσων δεν έχουν κοιμηθεί εργένηδες και ξύπνησαν μπαμπάδες: «Νιώθεις το ίδιο για την Εύα και την Έλενα;». Και το ίδιο πάντα απορημένο βλέμμα. Από μένα. Μα τι με ρωτάς; Πώς να μην νιώθεις το ίδιο; Ποια η διαφορά; Πώς να ξεχωρίσεις την αγάπη; Αγάπη medium, αγάπη XL; Τι είναι; Μπλουζάκι;
Η μόνη διαφορά ήταν ότι με την Εύα μου ήρθε… ξαφνικά. Σε ένα βράδυ. Και έπρεπε όλα να γίνουν γρήγορα. Άμεσα. Με την Έλενα είχα τον χρόνο να προετοιμαστώ. 9 ολόκληρους μήνες… Αυτή ήταν η μόνη διαφορά. Α… Και μία άλλη. Αλλά είναι «σόκιν». Στο φινάλε, να ξέρεις ότι και το ένα και το άλλο μπεϊμπιλίνο, το ίδιο ζόρι τράβαγα να το αλλάξω. Δεν το συνηθίζεις ποτέ… Αγιόκλημα και γιασεμί.
Υ.Γ.: Εύα και Έλενα σας ευχαριστώ που μου έχετε κάνει την τιμή να είμαι μπαμπάς σας. Την Εύα λίγο περισσότερο γιατί με διάλεξε. Της Έλενας της έτυχα. Δεν είχε επιλογή.
