Θέλουμε να είμαστε εκεί στο πρώτο υπερηχογράφημα. Στην διαπίστωση ότι τα πιο μικροσκοπικά πράγματα, μπορούν να προσφέρουν την μεγαλύτερη ευχαρίστηση που υπάρχει στο σύμπαν.
Θέλουμε να είμαστε εκεί στο πρώτο κλάμα. Γιατί δεν είναι κλάμα, είναι ο ήχος μίας νέας ζωής που ήρθε να μας κάνει καλύτερους.
Θέλουμε να ακούσουμε τις πρώτες λέξεις, όποιες και αν είναι αυτές. Για να σηκώσουμε τα παιδιά μας στον αέρα και να χαμογελάσουμε.
Θέλουμε να τα σηκώσουμε από το έδαφος όταν θα πέσουν στα πρώτα βήματα. Και να τα μάθουμε με τον καιρό ότι πρέπει να πέφτουν για να μάθουν να σηκώνονται.
Θέλουμε να γνωρίσουμε τους πρώτους φίλους τους. Να τους διδάξουμε πως κάποια παιδιά από αυτά θα μείνουν κοντά τους μία ολόκληρη ζωή. Ή και όχι.
Θέλουμε να μάθουμε για την πρώτη τους ερωτική απογοήτευση. Για να τους πούμε πως όσοι δείχνουν καρδιά δεν είναι ποτέ αυτοί οι χαμένοι.
Θέλουμε να μας συμβουλευτούν στους προβληματισμούς για το μέλλον τους. Να μάθουν πως πρέπει να είναι ευτυχισμένοι μέσα από αυτό που θα επιλέξουν κάνουν.
Θέλουμε να είναι οικονομικά ανεξάρτητοι. Να βασίζονται μόνο στα δικά τους χρήματα για να μάθουν να έχουν αυτοέλεγχο.
Θέλουμε να οραματίζονται το μέλλον τους με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και να κάνουν τα πάντα για να το πετύχουν. Να γνωρίζουν ωστόσο την αξία της τιμιότητας μέσα από την σκληρή δουλειά.
«Τι είναι ένα παιδί που έχει ονειρευτεί περισσότερα από όσα θέλει να του δώσει η κοινωνία; Τι είναι ένα παιδί που ονειρεύεται να πετύχει μεγάλα, σπουδαία πράγματα;». Αυτή είναι μία ατάκα του Russell Crowe από το Man of Steel. Θέλουμε τα παιδιά μας να γίνουν οι υπερήρωες που δεν καταφέραμε εμείς.
Θέλουμε να αποτύχουν. Να κλάψουν, να πονέσουν, να ουρλιάξουν από θυμό και ένταση. Να γονατίσουν και να είναι έτοιμοι να παραιτηθούν. Γιατί μόνο τότε θα αντιληφθούν ποια είναι η πραγματική μάχη με την ζωή.
Θέλουμε να ξέρουν πότε πρέπει να σηκώσουν τα μανίκια και πότε να κάνουν πίσω. Το θάρρος και η εγκράτεια, είναι αρετές που κάποιοι άντρες δεν απέκτησαν σε όλη τους την ζωή.
Θέλουμε να διαβάζουν. Όσο περισσότερο γίνεται γιατί δεν πρόκειται ποτέ να αμφιβάλλουν για το αν ήταν πεταμένος χρόνος.
Θέλουμε να ερωτευτούν σαν να μην υπάρχει αύριο. Να είναι έτοιμοι να τα τινάξουν όλα στον αέρα για τα μάτια μίας γυναίκας. Γιατί μόνο έτσι θα διαπιστώσουν ότι είναι ζωντανοί.
Θέλουμε να κάνουν την δική τους οικογένεια. Όχι επειδή αυτό είναι το σύνηθες, αλλά επειδή πιστεύουν στην ευδαιμονία που μπορεί να προσφέρει μία οικογένεια.
Θέλουμε να μην είναι προβλέψιμα. Να αγαπήσουν την οικογένεια αυτή με δέκα χιλιάδες διαφορετικούς τρόπους και πάντα να βρίσκουν νέα πράγματα για να την εντυπωσιάζουν.
«Ένας άντρας που δεν περνάει χρόνο με την οικογένεια του, δεν είναι αληθινός άντρας» είπε ο Marlon Brando στο Νονό. Να πάρουν αυτή την ατάκα και να την έχουν οδηγό για όλη τους την ζωή.
Θέλουμε να είναι περήφανα για εμάς. Να τους ακούσουμε σε κάποιο τραπέζι να ξεκινούν κουβέντες με την ατάκα «Ο πατέρας μου, μου έμαθε ότι…»
Θέλουμε να δούμε πως είναι αυτό το ρητό που λέει ότι τα παιδιά δεν μεγαλώνουν ποτέ στα μάτια των γονιών τους. Που σε όλους θα φαίνονται ενήλικα, αλλά σε εμάς δεν θα είναι πάνω από 6 ετών και θα φωνάζουν «Μπαμπά πιάσε με».
Θέλουμε να γίνουν καλύτερα από εμάς. Σε όλα.
Θέλουμε ακριβώς τα ίδια να διδάξουν και στα δικά τους παιδιά. Για να μπορούμε να κοιταχτούμε στον καθρέφτη στα βαθιά μας γεράματα και να μπορέσουμε να πούμε με υπερηφάνεια: «Έγινα ο πατέρας που ήθελα πάντα να γίνω».
