Θα πρέπει να είχε πλάκα να βγαίνεις για φαγητό με τον Anthony Bourdain. Και όχι απαραίτητα επειδή θα είχε καλά tips για να μοιραστεί μαζί σου για το φαγητό. Ήταν μόλις 61 ετών όταν βαρέθηκε τον κόσμο μας και αποφάσισε να φύγει, έχοντας δοκιμάσει τις πιο περίεργες, αλλόκοτες, ενδιαφέρουσες κουζίνες του πλανήτη. Από καντίνες σε άγνωστες γωνιές κάποιας γειτονιάς, μέχρι εστιατόρια σε αποξενωμένες πεδιάδες, παραδείσια νησιά που ποτέ δεν φανταζόταν κανείς ότι θα ξεχώριζαν για το street food που διαθέτουν και κρέατα που υπό άλλες συνθήκες θα απέφευγες να δοκιμάσεις. Αυτός ήταν ο Bourdain. Ένας τύπος που τίμησε το «βρόμικο» με τον πιο καθαρό και ξάστερο τρόπο. Τις γνώσεις γύρω από τον κουζίνα.
«Κάποια στιγμή στο εστιατόριο μου στη Ρώμη, ένας τύπος ζήτησε καρμπονάρα που δεν υπήρχε στον κατάλογο. Το απαίτησε επειδή ήταν παραδοσιακό πιάτο. Δεν θυμάμαι ακριβώς τι είπα, αλλά έμοιαζε κάτι με ‘‘Αν αυτό σου βγάζει το μαγαζί μου κάτι βαρετό, τότε και εγώ σε βρίσκω πολύ βαρετό για να σε σερβίρω’’», είχε δηλώσει σε συνέντευξη του. Ο Bourdain ήταν ο σεφ που σκέφτηκε έξω από το πλάνο. Αποφάσισε να πετάξει ό,τι γνώριζαν οι επαγγελματίες σεφ μέχρι τότε για μπριγκάντες του Escoffier και στημένα μενού σε ακριβά εστιατόρια και να ανακαλύψει ξανά την κουζίνα από την αρχή. Και πω το έκανε; Επιστρέφοντας στις ρίζες της – και όχι δεν ήταν ο πρώτος που έκανε κάτι τέτοιο, απλά το έκανε με σωστό τρόπο.
Οι περισσότεροι μάθαμε τον Bourdain από τις εκπομπές του και την τόλμη του να δοκιμάζει νέα πιάτα. Όμως πολύ πριν η τηλεόραση συναντηθεί με τον μεγάλο σεφ, o ίδιος είχε φροντίσει να δείξει την αξία του μέσα από το πείσμα του. Ο Bourdain δεν περιπλανήθηκε μόνο σε κουζίνες εστιατορίων. Επέλεξε ένα σάκο, δεκάδες προορισμούς και πολλές και διαφορετικές γεύσεις που δεν έπρεπε σώνει και ντε να βρίσκονται στο μενού κάποιου εστιατορίου με 3 αστέρια Michelin. Τι βρόμικο μπορούσε να βάλει ο ανθρώπινος νους; Φιλέτα από καγκουρό; Σούπες με έντομα; Τυριά που περιέχουν προνύμφες από μύγες (casu marzu); Ο Anthony Bourdain δεν έκανε ό,τι έκανε για να προκαλέσει. Ήταν ένας τύπος που έψαχνε την αληθινή και αυθεντική γεύση, σε πράγματα που εμείς ενδεχομένως να βρίσκαμε αηδιαστικά ή επικίνδυνα. «Το ότι κάτι δεν αρέσει στον οισοφάγο, δεν το κάνει άσχημο» έλεγε πάντα, για να τονίσει την ταυτότητα ενός εδέσματος και την αλλόκοτη γεύση που μπορούσε να έχει με τον ουρανίσκο. Κάπως έτσι, το όνομα και η αντίληψη του Bourdain , έγιναν γνωστά σε όλο τον κόσμο.
Το ακόμη καλύτερο ωστόσο ήταν όλα όσα έβγαζε σαν άνθρωπος. Ο Bourdain ήταν ένας αυθεντικός rock n’ roll τύπος. Με τα όλα του. Μποέμ όσο δεν φαντάζεται κανείς, εκτός από σεφ φρόντιζε σαν συγγραφέας να βγάζει έναν εαυτό πολύ διαφορετικό από εκείνον της τηλεόρασης. Αγαπούσε το ποτό όσο το φαγητό. Ξεχυνόταν στα Νεοϋρκέζικα μπαρ ωσάν Μπουκόφσκι της γεύσης και αν περνούσε πολύ καλά με τα σφηνάκια και την παρέα, πολύ πιθανόν να φορούσε μία ποδιά και θα έμπαινε στην κουζίνα να μαγειρέψει. «Με τον Anthony παίζει να βρισκόσουν από το Λονδίνο στο Τόκιο χωρίς να καταλάβεις το πως» θα έλεγε μετά τον θάνατό του ο Gordon Ramsay.
Είμαστε σίγουροι πως ο Bourdain υπήρξε σταθμός στην γαστρονομία γιατί αποτέλεσε σταθμό και για εμάς τους ίδιους. Άλλαξε τον τρόπο των προτιμήσεων μας, έφερε μία κουζίνα που θεωρήθηκε -στο κυρίαρχο σύνολο- πιο περιθωριακή και ανέδειξε όλα εκείνα τα homemade στοιχεία που κατέστησαν το street food όχι απλά trend, αλλά μόνιμη γαστρονομική απόλαυση. Οι συντάκτες γεύσης έχουν να λένε πως άλλαξε μέχρι και τον τρόπο που διηγούταν γραπτώς αυτές τις ιστορίες. Με την κατάλληλη δόση χιούμορ, με ατάκες και αναφορές που ξέφευγαν από το στημένο βαρετό πρόγραμμα φαγητού που θα έβλεπε κανείς σε κάποιο BBC, κάνοντας την όλη διαδικασία πιο χαλαρή και πιο βρόμικη. Με την street food έννοια. Ειλικρινά, για το κομμάτι των σκέψεων του και της φιλοσοφίας του μέχρι τον θάνατο του, δεν θέλουμε να πούμε τίποτα. Από το να κάνουμε ένα σωρό εικασίες, προτιμούμε την οδό που λέει πως οτιδήποτε δεν καταλαβαίνουν όσοι είναι στην απ' έξω, είναι επειδή δεν θέλουμε να δουν πως το βλέπουν όσοι είναι από μέσα. Ας μείνουν αυτά μόνο για τον Anthony και την οικογένειά του.
Μα πάνω από όλα στεναχωριόμαστε για το προφανές. Ότι ήταν ένας πολύ ωραίος τύπος.
