Αυτό το κείμενο δεν πρόκειται να κάνει άλλο ένα μεγάλο αφιέρωμα στον Steven Gerrard. Όχι μόνο επειδή έχουν γραφτεί χιλιάδες πράγματα για εκείνον, αλλά κυρίως για το γεγονός πως είναι κοινώς αποδεκτό ότι μιλάμε για έναν από τους μεγαλύτερους σύγχρονους Άγγλους ποδοσφαιριστές που πέρασαν ποτέ. Τον ποδοσφαιριστή που άφησε το στίγμα του όχι μόνο στη Λίβερπουλ, αλλά και στο νεότερο ποδόσφαιρο με τις εμφανίσεις του. Η τελευταία του ημέρα στο Anfield, μίλησε πολύ περισσότερο από αυτές τις γραμμές.
Όμως οδεύουμε προς τον τελικό του Champion’s League που είναι αυτό το Σάββατο. Ένα πανευρωπαϊκό γεγονός που θα κρατήσει τον κάθε άντρα μπροστά στην οθόνη, βλέποντας την μεγάλη μάχη της Λίβερπουλ με την Τότεναμ. Αλλά αυτά είναι για τους αθλητικούς. Εμείς με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων του, θυμόμαστε το φαινόμενο Steven και πόσο θα τον θέλαμε να υπάρχει μέσα στο γήπεδο μέσα σε αυτόν τον τελικό. Είναι ένα από τα σπάνια φαινόμενα να μπορείς να συνδέσεις έναν ποδοσφαιριστή με την ταυτότητα μίας ομάδας. Λίγοι αθλητές μπορούν να υπερηφανεύονται γι’ αυτό. Ο Messi είναι ένας τέτοιος. Ο Alessandro Del Piero από τους παλαιότερους. Ή ο Totti. Θέλοντας και μη, κάθε φορά που η ομάδα που τους χαρακτήρισε και την χαρακτήρισαν συμμετέχει σε μία μεγάλη διοργάνωση, οι φανς βάζουν αυτή την ερώτηση στο μυαλό τους. «Τι θα γινόταν αν ο Gerrard», ο κάθε Gerrard, «έπαιζε ακόμη;».
Δεν έχει να κάνει με το αν ο Jordan Henderson ή οποιοσδήποτε άλλος νέος αρχηγός είναι αρκετά ικανός. Έχει να κάνει με ένα ολόκληρο κομμάτι ιστορίας, μία παρακαταθήκη που δεν τελειώνει απλά επειδή κάποιος κρεμάει τα παπούτσια του. Οι φανς της Λίβερπουλ το έζησαν το 2005 μετά από εκείνον τον συνταρακτικό τελικό με την Μίλαν και θα μπορούσες να πεις ότι τουλάχιστον ο Gerrard έχει να θυμάται ένα Κύπελλο Πρωταθλητριών. Ξέρουμε όμως ότι σε αυτό το γήπεδο, θα βρίσκεται εκεί. Όπως και ο Robbie Fowler θα βρίσκεται εκεί. Όπως όλοι οι μεγάλοι παίκτες που πέρασαν από αυτή την ομάδα είναι το πιο πιθανό ότι θα βρίσκονται εκεί.
Χτες ο ίδιος ο Gerrard δήλωσε ότι θα ήθελε πολύ να είχε παίξει στην ομάδα του Klopp. Αν δηλώνεις Λίβερπουλ, αν αγάπησες τον Gerrard, αν λάτρεψες τις προσπάθειες που έκανε με μία πετσοκομμένη ουσιαστικά ομάδα, θα σε πιάσει μία νοσταλγία. Βαθιά μέσα σου, αντιλαμβάνεσαι πως αν ο Gerrard εμφανιζόταν στο ματς του Σαββάτου, με μία πραγματικά τόσο καλοκουρδισμένη ομάδα όσο αυτή που βλέπει πλέον το Anfield, δεν θα υπήρχε ίχνος ανησυχίας για την Λίβερπουλ. Η μαγεία του Gerrard, οφείλεται στο γεγονός ότι ο κόσμος τον θυμάται ακόμη και τώρα και τον φαντάζεται στις τάξεις της. Και θα το κάνει για πολύ καιρό ακόμα γιατί φρόντισε να χτίσει τριγύρω του έναν ολόκληρο μύθο.
Και πολύ θα θέλαμε να τον δούμε να σηκώνει ένα Champion’s League για ακόμη μία φορά. Ευχαριστούμε που υπήρξες αρχηγέ.
