«Είναι απόλυτα χαοτικός. Μιλάει χωρίς να σκέφτεται, κάνει τα πάντα την τελευταία στιγμή. Δεν έχει ιδέα. Παίρνει ξαφνικά και ζητάει ένα πλήρες σάουντρακ μέσα σε λίγες μόλις μέρες. Αυτό δεν είναι εφικτό. Με κάνει τόσο έξαλλο. Δεν πρόκειται να το ανεχτώ. Και του το είπα την τελευταία φορά».
Ο Ένιο Μορικόνε περιγράφει τον Κουέντιν Ταραντίνο με καταπληκτική ακρίβεια, θα μπορούσε να τελειώσει στην πρώτη αυτή παράγραφο το κομμάτι για τον Αμερικανό σκηνοθέτη που δείχνει δημιουργικότερος και κυρίως χαοτικότερος από ποτέ. Το μόνο ερώτημα είναι εάν αυτό συμβαίνει κατά λάθος ή επίτηδες.
Άδοξος μπάσταρδος
Lt. Aldo Raine: Δεν είπες ότι το ραντεβού ήταν σε ένα υπόγειο.
Lt. Archie Hicox: Δεν το ήξερα.
Lt. Aldo Raine: Είπες ότι ήταν σε μια ταβέρνα.
Lt. Archie Hicox: Είναι ταβέρνα.
Lt. Aldo Raine: Όχι, είναι ένα υπόγειο. Ξέρεις κάτι; Το να πολεμάς σε ένα υπόγειο δημιουργεί πολλές δυσκολίες. Πρώτη δυσκολία είναι ότι πολεμάς σε ένα υπόγειο!
Όταν συζητάει κανείς για τον Ταραντίνο, το ζήτημα είναι πάντα ένα: Κάνει κινηματογράφο ή μας δουλεύει όλους;
Κάθε πιθανή απάντηση είναι σωστή, αλλά ότι κι αν κάνει, το κάνει πάρα πολύ ωραία. Τόσο ωραία που εξακολουθεί μετά από τόσες ταινίες να κάνει τους πάντες ν' αναρωτιούνται.
Τους πάντες εκτός από την ίδια τη βιομηχανία του κινηματογράφου που γενικά τον αποπαίρνει συστηματικά, και δεν έχει και πολύ άδικο. Πριν από λίγα χρόνια ο Ταραντίνο είχε ζητήσει να σκηνοθετήσει μια ταινία Μποντ. Εισέπραξε ένα ηχηρό “όχι”. Λογικό. Πόσο αιματοκύλισμα να αντέξει ο δύστυχος πράκτορας;
Όταν κάθεσαι να δεις μια ταινία του Ταραντίνο, το πρώτο για το οποίο είσαι πλέον προετοιμασμένος, είναι το γεγονός πώς ότι μπορεί να πάει στραβά θα πάει και όλα θα καταλήξουν αργά ή γρήγορα σε πολύ αίμα. Πάρα πολύ αίμα. Τόσο πολύ που μοιάζει ψεύτικο, σχεδόν καρτουνίστικο. Μια από τις βασικές κριτικές που έχει δεχτεί -και συνεχίζει να δέχεται- είναι ότι οι ταινίες του δεν είναι τίποτε άλλο από κάπως καλογυρισμένα σπλάτερ, b-movies που θα έπρεπε να βγαίνουν απ' ευθείας στα βίντεο κλαμπ.
Κι όμως...
Αν κάτι χαρακτηρίζει τις ταινίες του Ταραντίνο, αυτό είναι ο ρυθμός. Ασταμάτητος, αλάνθαστος, εντελώς άρυθμος αλλά τόσο συγκεκριμένος που σε συνεπαίρνει απόλυτα. Οι σκηνές βίας είναι το κρεσέντο που έρχεται συνήθως στην πιο απρόσμενη στιγμή και μετά από μια άσχετη κουβέντα, μια άσχετη σεκάνς, ένα άσχετο μη-συμβάν. Ολόκληρο το κινηματογραφικό σύμπαν του Ταραντίνο είναι γεμάτο από μη-συμβάντα που περιμένουν να γίνουν συμβάντα. Και γίνονται.
Κάτι σαν τη ζωή περίπου.
Σκύλοι στο ρεζερβουάρ; (Μπορείς να το πεις κι έτσι)
Mr. Pink: Μήπως να είμαι ο Μοβ; Μου ακούγεται ωραίο, θα είμαι ο κύριος Μοβ.
Joe: Δεν είσαι ο κύριος Μοβ. Κάποιος άλλος τύπος, σε μια άλλη δουλειά είναι ο κύριος Μοβ. Εσύ είσαι ο κύριος Ροζ.
Mr. White: Ποιος νοιάζεται πώς σε λένε;
Mr. Pink: Εύκολο για σένα να το λες. Εσύ είσαι ο κύριος Άσπρος, αυτό είναι ένα ωραίο όνομα Αφού, λοιπόν, είναι μια χαρά να σε λένε κύριο Ροζ, θέλεις ν' αλλάξουμε;
Όταν έπιασε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, το Reservoir Dogs (1992), ο Ταραντίνο είχε μόνο ενός είδους κινηματογραφική εμπειρία: Να βλέπει κινηματογράφο. Και να μαθαίνει γι αυτόν όσα περισσότερα μπορούσε, κυρίως δουλεύοντας ο ίδιος σε ένα βίντεο κλαμπ επί μια πενταετία.
«Η διαφορά μας με τον Κουέντιν είναι ότι αν ένας πελάτης με ρωτούσε για κάποια παλιά, άγνωστη ταινία, εγώ θα ήξερα το όνομα του σκηνοθέτη και ίσως την ημερομηνία που προβλήθηκε στους κινηματογράφους. Ο Κουέντιν θα ήξερε τα ονόματα όλων των συντελεστών, όλες τις ταινίες που είχε κάνει ο ίδιος διευθυντής φωτογραφίας και θα θυμόταν απ’ έξω τους διαλόγους της ταινίας», είχε πει ένας φίλος του Ταραντίνο, με τον οποίο δούλευαν μαζί για πέντε χρόνια στο βίντεο κλαμπ «Video Archive». Μετά εξασφάλισε κάποια χρήματα πουλώντας το σενάριο της ταινίας “Ιλιγγιώδης Έρωτας” και βρίσκοντας μερικούς χορηγούς που δεν είχαν ιδέα που έμπλεκαν. Το κεφάλαιο ήταν τόσο χαμηλό που οι ηθοποιοί φορούσαν δικά τους ρούχα σε πολλές σκηνές, για να μην πληρώσει η παραγωγή για κοστούμια και στην πραγματικότητα το Reservoir Dogs είναι ένα θεατρικό έργο γυρισμένο με τρεις κάμερες. Η ταινία γυρίστηκε σε 35 μόλις μέρες και θεωρείται από τις σπουδαιότερες ταινίες που πραγματεύονται ληστεία, αν και στην ταινία δε βλέπουμε καν την ίδια τη ληστεία, αλλά τα επακόλουθά της. Κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων, ο Ταραντίνο αστειευόταν διαρκώς για την τρομακτική έλλειψη εμπειρίας του συγκριτικά με όλους τους υπόλοιπους συντελεστές.
265 “Fuck” σε μιάμιση ώρα: Η εποποιία του Pulp Fiction
Mia: "Δεν το μισείς αυτό;"
Vincent: "Ποιο;"
Mia: "Τις άβολες σιωπές. Γιατί έχουμε την ανάγκη να λέμε διαρκώς μαλακίες για να αισθανόμαστε άνετοι;"
Vincent: "Δεν ξέρω., καλή ερώτηση'."
Mia: "Έτσι ξέρεις αν βρήκες κάποιον που είναι ξεχωριστός. Όταν μπορείς να βγάλεις το σκασμό για λίγο και να ευχαριστιέσαι άνετα τη σιωπή".
Το 1994 ο κόσμος είδε το Pulp Fiction. Η ταινία προτάθηκε για επτά Όσκαρ, κερδίζοντας τελικά αυτό του καλύτερου σεναρίου. Με απίθανο καστ και μια έξυπνη, ανατρεπτική ιστορία, η ταινία κέρδισε και χρυσό φοίνικα και επιτέλους έβαλε τον Ταραντίνο στο χάρτη. Και στη ζωή του την Ούμα Θέρμαν, η οποία στην αρχή είχε απορρίψει το ρόλο της Μία Γουάλας. Ο Ταραντίνο για να την πείσει να δεχτεί αναγκάστηκε να της διαβάσει ολόκληρο το σενάριο από το τηλέφωνο. Ένα σενάριο στο οποίο ακούγεται 265 φορές η λέξη fuck. Στην ταινία εμφανίζεται επίσης ο Τζον Τραβόλτα, σε μια εποχή που το άστρο του είχε αρχίσει να ξεθωριάζει και μετά, ως διά μαγείας κανάγινε σταρ. Γενικότερα ο Ταραντίνο αρέσκεται να δίνει το φιλί της ζωής σε ξεχασμένους από τη ζωή και το κοινό ηθοποιούς. Το ίδιο με τον Τραβόλτα έκανε και με την Παμ Γκρίερ στο Jackie Brown (1997) και με τον Ντέιβιντ Κάρανταϊν στο Kill Bill volume 1 (2003).
Ακολούθησαν έξι ακόμη ταινίες: Jackie Brown (1997), Kill Bill volume 1 (2003) και Kill Bill volume 2 (2004), Death Proof (2007), Inglourious Basterds (2009), Django Unchained (2012) και The hateful eight (2015). Πρωταγωνιστές σε όλα τα έργα του, τα ίδια θέματα: Βία, ναρκωτικά (ο ίδιος σιχαίνεται και τα δύο) και η εκδίκηση. Και τα γυναικεία πόδια με τα οποία έχει, όπως και ο ίδιος έχει παραδεχτεί, φετίχ, προσφέροντας αν μη τι άλλο στον κινηματογράφο ατελείωτα πλάνα με τις πατούσες και τις γάμες της Ούμα Θέρμαν.
Natural Born Killer
Dr. Emil Reingold (Steven Wright): Mickey and Mallory know the difference between right and wrong; they just don’t give a damn.
Ο Κουέντιν Ταραντίνο γεννήθηκε στις 27 Μαρτίου του 1963 και πέρασε τα νεανικά του χρόνια μπροστά από μια οθόνη. Έβλεπε γουέστερν, κωμωδίες, δράματα, ταινίες ευρωπαϊκές, αμερικάνικες και ασιατικές, ασπρόμαυρες και έγχρωμες. Παράτησε το σχολείο σε ηλικία 15 χρόνων και αφού εργάστηκε λίγο καιρό ως ταξιθέτης σε σινεμά με πορνό, κατέληξε στο βίντεο κλαμπ «Video Archive». Αρχικά όνειρό του ήταν να γίνει ηθοποιός, αλλά δεν τον ένοιαζε ποτέ η διασημότητα. Αυτό που πραγματικά επιθυμούσε ήταν να συνεργαστεί με τους μεγάλους σκηνοθέτες που θαύμαζε, όπως ο Σέρτζιο Λεόνε και ο Μπράιαν ντε Πάλμα. Το 1987, ο 24χρονος Ταραντίνο έγινε βοηθός παραγωγής σε μια βιντεοταινία με αερόμπικ και ασκήσεις γυμναστικής, που παρουσίαζε ο ηθοποιός Ντολφ Λούντγκρεν. Τον επόμενο χρόνο υποδύθηκε έναν σωσία του Έλβις Πρίσλεϊ σε ένα επεισόδιο της δημοφιλούς τηλεοπτικής σειράς, «Τα Χρυσά Κορίτσια». Δεν καταδέχτηκε να φορέσει κάποια από τις στολές του Πρίσλεϊ και εμφανίστηκε με τα δικά του ρούχα.
Ο ατζέντης του δικαιολόγησε την εμφάνισή του, λέγοντας στους παραγωγούς ότι ο Ταραντίνο είναι «μια διασταύρωση μεταξύ Έλβις Πρίσλεϊ και Τσαρλς Μάνσον». Αυτή ήταν όλη κι όλη η προϋπηρεσία του Ταραντίνο, όταν κλήθηκε να σκηνοθετήσει την πρώτη του ταινία, το «Reservoir Dogs». Τριάντα χρόνια αργότερα έφτιαξε την έννατη -κι αν τον πιστέψουμε προτελευταία του, καθώς έχει πει ότι θα κάνει μόνο δέκα ταινίες στη ζωή του- ταινία με θέμα ακριβώς αυτό: την υπόθεση του Τσαρλς Μάνσον και τη δολοφονία από την ομάδα του της Σάρον Τέιτ, συζύγου του σκηνοθέτη Ρομάν Πολάνσκι.
Το Once Upon a Time in... Hollywood βγήκε στoυς κινηματογράφους τον περασμένο Αυγουστο και το βράδυ της 9ης Φεβρουαρίου στην Τελετή των Όσκαρ θα τον φέρει ένα βήμα πιο κοντά στο Χρυσό Αγαλματίδιο για Καλύτερη Σκηνοθεσία. Θα τα καταφέρει άραγε ή το «1917» είναι το αξεπέραστο εμπόδιο προς την καταξίωση;
