Την φάση την έχεις βιώσει. Αν λες «όχι» λες ψέματα. Εκτός και αν είσαι 19 χρονών και το αίμα σου βράζει. Είναι αυτή η περίπτωση που έχεις γυρίσει κουρασμένος από τη δουλειά και αποφασίζεις να δεις ένα επεισόδιο από την αγαπημένη σου σειρά με την καλή σου. Και έχεις σχέδια για τη συνέχεια της νύχτας. Είναι ένα σενάριο που το είχες όλη την ημέρα στο μυαλό σου και ευελπιστείς να έχεις αρκετές δυνάμεις για να το υλοποιήσεις. Γιατί το γουστάρεις το σεξ μαζί της. Αλλά τα βλέφαρα κλείνουν.
Και αλήθεια, αρκεί ένα μικρό ροχαλητό σου για να ξεκινήσει την γκρίνια της. Γιατί όχι, δουλειά της είναι να κάνει πάντα το χειρότερο σενάριο για αυτή σου την αντίδραση. Ότι δεν την θέλεις πια. Ότι σε κούρασε η σχέση. Ότι βαρέθηκες το σεξ μαζί της. Ενώ τα πράγματα είναι τόσο, μα τόσο απλά. Είναι ξεκάθαρα κομμάτι της καθημερινότητας του σημερινού Έλληνα, ο οποίος είτε δεν θα έχει δουλειά, είτε θα δουλεύει πολλές ώρες. Θέλω να κοιμηθώ. Κατάλαβες; Να κοιμηθώ το κέρατό μου. Δεν έχουν να κάνουν όλα με σένα. Τι γκρινιάζεις; Ξυπνάω 7:00 το πρωί. Έχεις ξυπνήσει ποτέ σου 6.30 το πρωί; Όχι. Γιατί; Γιατί η δουλειά η δική σου θέλει να είσαι εκεί στις 10. Και μπράβο σου, αλλά κάποιοι από εμάς δεν είμαστε τόσο τυχεροί. Καθόμαστε παραπάνω γιατί πρέπει να βγει η δουλειά και, τις περισσότερες φορές, μας βγαίνει συνολικά η κούραση όλης της εβδομάδας. Αλλά ούτε που πήγε εκεί το μυαλό σου έτσι; Έπρεπε να πάρεις το χειρότερο. Ότι δεν σε θέλω, ότι έχω γκόμενα, ότι βαριέμαι το σεξ. Αλλά δεν πάει έτσι ρε κορίτσια.
Πιστέψτε μας και εμείς θέλουμε να βγάλουμε τα μάτια μας. Για την ακρίβεια, αν ήταν δυνατόν, θα τα βγάζαμε όσες φορές μέσα στην ημέρα μπορούσαμε. Ποιος από εμάς πιστεύετε ότι δεν θέλει χρόνο και ξεκούραση για να σας βάλει κάτω; Κάποιες ημέρες ωστόσο, είναι απλά πιο δύσκολες από τις άλλες. Είναι εκείνες οι μέρες που απλούστατα η κούραση δεν υπερισχύει την επιθυμία για σεξ. Η φάση που αντιλαμβάνεσαι και λες ότι «δεν παίζει να ξεκινήσω, γιατί δεν θα τελειώσω ποτέ». Και σόρρι κιόλας αλλά όπως το σκεφτόμαστε στο δικό μας μυαλό, δεν είναι δα και τόσο κακό να ξέρεις μέχρι που σε παίρνει.
Προχθές ήταν μία τέτοια μέρα. Ξαπλώνω είμαι τέζα ρε φίλε. Τέζα. Πήρα λεωφορείο, μετρό, ηλεκτρικό, με διέλυσαν στη δουλειά και ακολούθησα την ίδια τακτική και για την επιστροφή. Γδύθηκα, έπεσα στο κρεβάτι και ήταν σαν να νέκρωσα ολόκληρος. Προσπαθούσα να κρατήσω τα μάτια μου ανοιχτά. Μου κάνει «Έρχομαι σε 2 θα κάνω ένα μπανάκι». Σκέφτομαι εγώ «Ποιο μπανάκι, εδώ θα έχω πεθάνει και θα έχω σαπίσει μέχρι να τελειώσεις». Με παίρνει ο ύπνος, γλυκός και υπέροχος σαν να σε φώναξαν για να σου κάνουν αύξηση. Κάπου εκεί νιώθω ένα χέρι. «Ρε συ Αντώνη πάλι;». Τι πάλι το διάολο μου, έχω καταντήσει να συναγωνίζομαι ανθρακωρύχο στο Βέλγιο. Είμαι κουρασμένος, νυστάζω. Σκάω ένα δειλό χαμόγελο «Όχι βρε μωρό μου, με πήρε απλά λίγο όλα καλά». Και ναι, πολύ μου αρέσει που έβαλες τα εσώρουχα σου, αλλά δεν την παλεύω για κανένα λόγο. Θέλω απλά να κλείσω τα μάτια. Κάπως έτσι με βρίσκει κοιμισμένο και κάπως έτσι φεύγει μία τέτοια νύχτα.
Το πρόβλημα είναι πως την επόμενη μέρα κρατάει μούτρα. Εγώ ξυπνάω ξεκούραστος, ντούρος και έχω φουλ όρεξη για πρωινό σεξ πριν αρχίσουμε να ετοιμαζόμαστε. Εκείνη αγουροξυπνημένη, γκρινιάζει που την βρήκα πρωί την όρεξη. Και αυτό το καταλαβαίνω. Αυτό που δεν καταλαβαίνω όμως, είναι η ατάκα που ακολουθεί: «Εμ χθες που μπορούσα δεν ήθελες». Να θέλεις να την πνίξεις. Όταν η κοπέλα σου δεν δουλεύει, αυτή η αντίδραση θεωρείται δικαιολογημένη. Όταν όμως δουλεύει και ξέρει τι παίζει από το καθημερινό ξεθέωμα, τότε έχεις να κάνεις με γκρίνια. Και συγνώμη, αλλά όταν μένουμε μαζί και μου βγαίνει η Παναγία καθημερινά στη δουλειά, περιμένω να καταλάβεις το πιο απλό και φυσιολογικό: κάποιες φορές, θέλω απλά να κοιμηθώ. Δεν θέλω ούτε εσένα, ούτε την γκρίνια σου, ούτε τα σενάρια συνομωσίας που έχεις μέσα στο κεφάλι σου.
Νυστάζω. Πολύ.
