Ο Γιάννης τρέχει όλος χαρά προς το μέρος μου. Σαν χρυσοθήρας του 1896 στο Κλοντάικ που ανακάλυψε φλέβα χρυσού. Βγάζει το κινητό του και με χαρά μικρού παιδιού μου λέει «Τάκη κοίτα τι σφυροκόπησα χθες». Είναι η φωτογραφία μίας τύπισσας που του στέλνει σέλφι το στήθος της. Την ξέρει μόλις 3 μέρες. Είναι η τρίτη κοπέλα που βρίσκει μέσα σε μιάμιση βδομάδα και καταλήγει στο κρεβάτι. Ο Γιάννης έχει αφηνιάσει. Και το λες και λογικό γιατί μέχρι πριν μία εβδομάδα, ήταν με την ίδια κοπέλα για 7 χρόνια. Και είναι επιτέλους ελεύθερος.
Μπορεί να σου είναι δύσκολο να φανταστείς τον εαυτό σου μέσα σε μία σχέση 7 χρόνων. Ή και εύκολο. Ο Γιάννης πάντως ήταν ο τύπος που με τον παραμικρό καβγά, φοβόταν μήπως τον χωρίσει η κοπέλα του. Ήταν αυτός ο κολλητός που σε έπαιρνε τηλέφωνο με τρεμάμενη φωνή και στα μισά της κουβέντας τον άκουγες να κομπιάζεις. Και έβλεπες όλα αυτά και έλεγες ότι , πιθανότατα, ο Γιάννης δεν πρόκειται να χωρίσει ποτέ. Συνέβη όμως και εσύ σαν κολλητός καλείσαι να τον στηρίξεις στα δύσκολα. Τι γίνεται όμως η φάση που βιώνει είναι οτιδήποτε άλλο παρά δύσκολη; Γιατί Αν μπορούσα να δώσω έναν ορισμό για την τελευταία μιάμιση βδομάδα του Γιάννη, είναι πως βιώνει την δεύτερη εφηβεία του.
Βλέπεις, οι κανόνες αλλάζουν όταν είσαι σε 7 χρόνια σχέση. Ναι μεν καλείσαι να αντιμετωπίσεις μία πραγματικότητα που ξεφεύγει από τις μέχρι τώρα συνήθειες σου, αλλά ο Γιάννης κατάφερε να εμπεδώσει σε πολύ λίγο χρόνο το πιο βασικό: ότι μια ζωή την έχουμε. Αντί να κλαψουρίζει, το έριξε έξω και έδωσε και ενέργεια στην υπόλοιπη παρέα όπου όλοι μας μετρούμε τουλάχιστον 3 χρόνια σχέση. Και δεν είναι μόνο οι γυναίκες και τα ραντεβού στα οποία άρχισε να αρέσκεται ο άλλοτε «οικογενειάρχης» Γιάννης.
Ο Γιάννης ξεκίνησε να βγαίνει με τους πάντες. ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΑΝΤΕΣ. Με κολλητούς. Με φίλους που είχε να δει καιρό. Με γυναίκες που πάντα του άρεσαν αλλά ποτέ δεν έκανε κάτι. Με παλιές παρέες από το Πανεπιστήμιο. Πήγε για καφέδες, πήρε σβάρνα τα κρασάδικα και τα μεζεδοπωλεία, βγήκε σε μπαρ για ποτά με φίλους και γυναίκες και φρόντιζε να εκμεταλλεύεται κάθε ώρα και λεπτό της νέας του ζωής. Η εφηβεία αυτή ωστόσο έχει και τα ανορθόδοξα της, καθότι όλοι εμείς οι υπόλοιποι με δυσκολία θα ξεκουβαληθούμε στις 12 τα μεσάνυχτα από το σπίτι να πάμε για ποτά. Η φάση όμως ξέρεις πως είναι; Πως ο Γιάννης μπορεί να συμπεριφέρεται σαν τρελός, αλλά είναι χαρούμενος. Τόσο χαρούμενος που σε βάζει σε σκέψεις ότι ίσως δεν πρέπει να περιμένεις έναν χωρισμό για να κάνεις πράγματα που θέλεις (σ.σ.: εκτός από τα κέρατα).
«Δεν ξέρω παιδιά, δεν θέλω να τα γειώνω όλα, αλλά νιώθω πως αναστήθηκα» λέει ξανά και ξανά και ίσως να μην έχει άδικο. Δηλαδή, ο 35αρης Γιάννης, ξαφνικά αντέχει περισσότερο το ποτό, έχει περισσότερη όρεξη για ξενύχτι και φαίνεται πως δεν έχει κανένα πρόβλημα να ακολουθεί τακτική Λυκείου για τις γυναίκες. Το περίφημο «ό,τι κάτσει δεν βαριέσαι». Και παραδόξως πετυχαίνει καλές περιπτώσεις. Κάθε βράδυ υπάρχει όλο και κάποιο στόρι από την ζωή του Γιάννη. Για ένα ραντεβού, για μια παρέα με την οποία έφυγε κουρούμπελο, για μία γυναίκα που «χτύπησε» στο γραφείο και γενικά με ό,τι άλλο καταφέρνει αυτές τις ημέρες.
Τι κάνεις σαν κολλητός; Στηρίζεις όσο μπορείς. Κοιμάσαι αρκετά για να αντέχεις το βράδυ, να τον συνοδεύεις στα ποτά που θέλει και είσαι εκεί γενικά για όσες εξόδους μπορείς. Ακούγεται κομματάκι εξουθενωτικό, αλλά στην παρέα μας αρέσει αυτή η έκδοση του Γιάννη. Την προτιμούμε από οποιαδήποτε άλλη που περιλαμβάνει μύξες, κλάματα και sms που γράφουν «γύρνα πίσω». Και γιατί όλα αυτά; Γιατί είναι τελείως διαφορετικό να χωρίζεις μετά από μία πολύχρονη σχέση. Δεν είσαι αυτός που πειραματίστηκε, δεν είσαι εκείνος που το στόρι του τελείωσε πριν καλά-καλά αρχίσει. Είσαι αυτός που τα ζύγισε, το σκέφτηκε, προβληματίστηκε και είπε πως 7 χρόνια αρκούν. Με καλές και με άσχημες στιγμές. Αρκούν όμως και σε βοηθούν να πας με μεγαλύτερη ευκολία παρακάτω δείχνοντας σου πως υπάρχει ακόμα ζωή για τον single 35αρη.
Και η δεύτερη εφηβεία συνεχίζεται. Και εδώ που τα λέμε γιατί όχι;
