Έναν μπόμπο στο λύκειο είχα, μην φανταστείτε. Ίσα για να πηγαίνω σε κανά μπιλιαρδάδικο ή για καμιά σούζα στην πλατεία. Έτσι είχα ρίξει και την πρώτη μου γυναίκα. Αλλά κάτι σκαμπάζω από μηχανές. Ξέρω ας πούμε να αλλάζω ταχύτητες. Και νομίζω, αυτό είναι αρκετό για να ξεκινήσω αγώνες Superbike, μπας και συναντήσω την Εύα Πάντλοκ. Αυτή η Σπανιόλα, μου έχει πάρει τα μυαλά μάγκες. Δεν είμαι καλά. Σοβαρά.
Την είδα να κάνει πασαρέλες σε κάτι αγώνες μηχανοκίνητου αθλητισμού και κάπως έτσι το πήρα απόφαση: Θα γίνω ένας μικρός Βαλεντίνο Ρόσι. Μόνο έτσι έχω μία πιθανότητα να τη συναντήσω. Και να σκάσω με σούζα μπροστά της, να σπινιάρω απότομα, ο καπνός από τα λάστιχα να με εξαφανίσει και να πεταχτώ ξαφνικά μπροστά της, να βγάλω το κράνος, να την κοιτάξω στα μάτια και να της πω: «Εύα, ανέβα».
Μέχρι να βγάλω το δίπλωμα, ας χαζέψω καμιά φωτό της:
