Να ξηγηθώ για να μην παρεξηγηθώ. Με τον Μπάστιαν Σβάινσταϊγκερ δεν έχω τίποτα προσωπικό. Καλός παίκτης, καλό παιδί, αλλά δεν έριχνε ούτε κάμπια. Είναι ΑΣΧΗΜΟ το παιδί, τι να κάνουμε τώρα; Πλούσιο παιδί βέβαια, που αυτό όσο να ‘ναι παίζει το ρόλο του, αλλά μου θυμίζει τον γιο ενός τυροκόμου στο Μέγα Σειρήνι Γρεβενών απ’ όπου και κατάγομαι. Συμπαθητικός, ομιλητικός αλλά με φάτσα τύπου που έχει φάει κλώτσο από μουλάρι.
Και όμως αυτό το τυρί, κατάφερε να εξασφαλίσει την διαδοχή του. Η Αννούλα έγινε μαμά, ο Μπάστιαν μπαμπάς και εγώ θρηνώ το κορίτσι που χάθηκε μέσα από τα χέρια μου.
Την παρατηρούσα χρόνια. Στα περιοδικά, στους αγώνες τένις της, παντού. Λέω «δεν μπορεί κάποια στιγμή θα τον σουτάρει», αλλά πού; Και τώρα φτάσαμε στην περίσταση που πρέπει να την αποχαιρετήσω ολοκληρωτικά...
Σας καλώ στο πένθος μου και να θυμηθούμε ΠΟΣΟ ΤΥΧΕΡΟΣ είναι αυτό το ταγάρι μέσα από τις φωτογραφίες που ακολουθούν.
