Το σημερινό ξύπνημα ήταν το πιο όμορφο που είχα από τότε που χώρισε η Αντζελίνα. Άνοιξα το λάπτοπ να χαζέψω κανά νέο και δίπλα από κάτι πολιτικές γουρουνόφατσες, στη φωτογραφία μιας ειδησάρας, είδα την πιο γλυκιά γραμμή που έχω δει ποτέ να τη σκίζει στη μέση.
Μπήκα στο άρθρο, τους έδωσα και το κλικ, χαλάλι, άναψα το καπνογόνο μου, άναψα και ένα τσιγάρο και το διάβασα λες και πάω για Πανελλήνιες.
Ναι, είναι αλήθεια: Το Τζενάκι μου χώρισε! Είναι ελεύθερο. Τον έστειλε τον γεροξεκούτη τον Αρονόφσκι.
Ένα χρόνο περίμενα γι’ αυτή τη στιγμή. Όπως ο Φιντς τη μάνα του Στίφλερ. American Pie ντε. Μόνο που το είδα λίγο στενοχωρημένο το Τζενάκι μου και ανησύχησα. «Πίσωωωω! Πίσω όλοι! Εγώ θα της συμπαρασταθώ!», φώναξα με όλη τη δύναμη της ψυχής μου.
Τζενάκι μου, μη μου στενοχωριέσαι αγάπη μου. Εγώ είμαι εδώ. Βάζω καφεδάκι και θα κάτσουμε εδώ για ώρες να το συζητήσουμε.
Καταρχάς, κοίτα εδώ φάτσα:
Κλάιν ας πούμε.
Κατά δεύτερον, εσύ είσαι 27, αυτός 48, τι μέλλον θα είχατε; Σε 10 χρόνια δεν θα του σηκώνεται καν.
Και τι ανάγκη τον έχεις πια; Σε έβαλε στο «Mother!», έδειξες σε όλους μας τι νάρα ταλεντάρα είσαι, όχι ότι δεν το είχαμε καταλάβει δηλαδή από το #Fappening το οποίο και καταδικάζουμε, τα σπας και στο Red Sparrow, τι άλλο θες;
Άντε, πάμε γι’ άλλα τώρα.
Εγώ είχα πιστέψει σε σένα. Και στα έλεγα από τότε, θυμάσαι; Τι; Δεν θυμάσαι; Δες εδώ μωρή αχάριστη
Ξέρεις πόσοι ελεύθεροι υπάρχουν εκεί έξω; Υπάρχουν άνθρωποι που νοιάζονται για σένα, Τζένι. Απλά, λαϊκά παιδιά. Που έχουν κι αυτά καλλιτεχνική φλέβα, με έφεση στο τάβλι. Άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα δίπλα σου. Τζένι; Σου μιλάω Τζένι; Τζένι γιατί δεν μου απαντάς;
Τι διάολο; Σε φωτογραφίες μιλάω τόση ώρα;
