Όλα κι όλα, δεν είναι τα χταπόδια για φάγωμα. Είναι για ΑΝΕΛΕΗΤΟ ΦΑΓΩΜΑ! Με το ξυδάκι, το λαδάκι, το λεμονάκι και τα όλα του, κάτω από τον καυτό ήλιο, με το κατάλληλο παρεάκι και το ουζάκι να ρέει άφθονο.
Αν η παραπάνω εικόνα σε έκανε να ψιλοξενερώσεις μιας και αυτή τη στιγμή πήζεις στη δουλειά και έκανες το λάθος να μεταφερθείς νοητά σε κάποιο παραθαλάσσιο μέρος, να ξέρεις ότι υπάρχουν και χειρότερα.
Κι όταν λέμε χειρότερα, εννοούμε εφιαλτικά χειρότερα. Χειρότερα να χτυπάνε ταβάνι, χειρότερα φάση να ακούς τη Βέρα Λάμπρου να τραγουδάει και να βλέπεις τον Ντα Κόστα να προσπαθεί να μαρκάρει.
Στο εξωτερικό για παράδειγμα, υπάρχουν τύποι που πετυχαίνουν χταπόδια στο διάβα τους κι αντί να τα πάρουν στην αγκαλιά τους να τα θρέψουν για να καρδαμώσουν και στη συνέχεια να τα καμαρώσουν στο πιάτο τους, τα «σώζουν», ρίχνοντάς τα ξανά στην θάλασσα. Ναι ρε φίλε... Έχουν δε το θράσσος να πιστεύουν ότι τα χταπόδια εκτιμούν τη μεγαλοψυχία των ανθρώπων και τους λένε «ευχαριστώ» με τον δικό τους, ιδιαίτερο τρόπο.
Δες εδώ χάλι...
