Η Λίβερπουλ αντιμετωπίζει τη Μπάγερν Μονάχου στο Άνφιλντ. Χωρίς Φαν Ντάικ που είναι τιμωρημένος. Χωρίς Γκόμεζ που είναι τραυματίας. Χωρίς Τσάμπερλεν βεβαίως που λείπει εδώ και μήνες. Χωρίς Φιρμίνο που είναι απώλεια της τελευταίας στιγμής. Ίσως χωρίς Σακίρι και μάλλον χωρίς Λόβρεν, έναν «από τους κορυφαίους στόπερ στον κόσμο», όπως είπε ο Ντέγιαν Λόβρεν, δηλαδή ο ίδιος.
Τι σημαίνει αυτό;
Ότι θα δούμε στο κέντρο άμυνας της Λίβερπουλ δυο παίκτες, που δεν θα έπρεπε να βρίσκονται εκεί: τον Μάτιπ σίγουρα. Και δίπλα του τον Φαμπίνιο. Ή τον Χέντερσον. Θα έλεγε κάποιος ότι δυο από τους τρεις δεν θα έπρεπε να τους βλέπουμε όχι απλά στο κέντρο της άμυνας της Λίβερπουλ, αλλά γενικά στη Λίβερπουλ. Άλλος θα πρόσθετε ότι δεν θα έπρεπε να τους βλέπουμε γενικά στο χώρο του ποδοσφαίρου – μάντεψε ποιοι είναι αυτοί οι «δυο στους τρεις» και κέρδισε πλούσια δώρα. Εγώ προσωπικά παίρνω χαώδη απόσταση από τέτοιες αισχρές κακοήθειες και πάω παρακάτω.
Όλοι ξέρουν τι σημαίνει ο Φαν Ντάικ για την άμυνα της Λίβερπουλ: είναι ο παίκτης που δεν έχει φάει ούτε μια ντρίπλα σε 6 αγώνες Τσάμπιονς Λιγκ κι όταν αποφασίζει να κάνει τάκλιν, είναι σχεδόν πάντα μια καλή σκέψη και μια ακόμα καλύτερη κατάληξη για την ομάδα του. Αλλά ο Φαν Ντάικ θα λείπει λόγω τιμωρίας, ο Λεβαντόφσκι έχει ανοίξει ένα γαλλικό κρασί του ’73 που το φύλαγε στο κελάρι του για εξαιρετικές περιπτώσεις και ο Κλοπ είπε «δεν πειράζει, θα έχω Μάτιπ και Λόβρεν. Είναι σαν να κατεβαίνω στο Moto GP με παπί 72άρι με κομμένη εξάτμιση, αλλά καμιά φορά το παπί κάνει πολύ θόρυβο και μπορεί να σε τρομάξει».
Αλλά δεν θα έχει πιθανότατα ούτε Λόβρεν
Και κοιτάζει δεξιά, κοιτάζει αριστερά και δεν βλέπει κανέναν άλλον που μπορεί να παίξει δίπλα στον Μάτιπ. Ένα χέρι σηκώνεται στο βάθος – ο Κλοπ κάνει πως δεν το βλέπει. Αυτή τη φορά σηκώνει και τα δυο του χέρια. Ο Κλοπ κάνει πως καθαρίζει τα γυαλιά του. Ο «εμβληματικός αρχηγός», ο «διάδοχος του Στίβεν Τζέραρντ» επιμένει: «Μίστερ! Μίστερ! Εδώ! Ο Χέντερσον είμαι! Εγώ μπορώ να παίξω!». Ο Κλοπ κάνει πως μιλάει στο κινητό, παρότι έμεινε από μπαταρία εδώ και μισή ώρα. «Κόουτς! Κόουτς! Μην ανησυχείς! Μπορώ εγώ να παίξ….» Ο Κλοπ έχει φύγει ήδη τρέχοντας, έχει πάει στο δωμάτιο του φυσικοθεραπευτή και κάνει μασάζ στο πόδι του Λόβρεν, ενώ ταυτόχρονα του φωνάζει: «ΓΙΝΕ ΚΑΛΑ ΠΑΙΧΤΑΡΑ ΜΟΥ! ΣΦΙΞΕ ΤΑ ΔΟΝΤΙΑ ΚΑΙ ΠΑΙΞΕ! ΚΑΙ ΜΕ ΕΝΑ ΠΟΔΙ! ΣΕ ΠΙΣΤΕΥΩ!»
Διότι τα περισσότερα πράγματα με κάποιον τρόπο παλεύονται. Δεν μπορεί ο Φιρμίνο και είναι εκτός ο Σακίρι; Θα βάλουμε τον Κεϊτά στα πλάγια ή τον Στάριτζ στην κορυφή και τον Σαλάχ στα πλάγια ή τον Μίνερ που είναι βολικό παιδί και παίζει όπου του πούμε. Και θα βάλουμε στο κέντρο το Βαϊνάλντουμ και τον Κεϊτά ή το Μίλνερ που είναι βολικό παιδί και παίζει όπου του πούμε. Και στα πλάγια μπακ αν έχουμε καμιά απουσία, βάζουμε το Μίλνερ που είναι βολικό παιδί και παίζει όπου του πούμε. Αλλά στο κέντρο άμυνας δεν μπορούμε να βάλουμε το Μίλνερ, εντάξει, το έχουμε ξεφτιλίσει με το Μίλνερ. Θα παίξει ο Μάτιπ σίγουρα (ανάθεμα την ώρα και τη στιγμή που τον φέραμε…). Και δίπλα του ο Φαμπίνιο μάλλον, που δεν είναι βέβαια στόπερ – αλλά από την άλλη μήπως είναι και αμυντικό χαφ; «Κύριε, κύριε… Ο Χέντερσον είμαι πάλι! Τι θα λέγατε αν έπαιζα εγώ, ο πολύπειρος αρχηγός, το πολυεργαλείο, ο ψηλός και λυγερός, που δίνω σιγουριά και ηρεμία στην ομάδα, με μικρό όνομα βαρύ σαν ιστορία;»
Ο Κλοπ έφυγε τρέχοντας και μπήκε σε ένα ξωκλήσι
Ακόμα κι αν δεν πιστεύεις στο Θεό, αυτή είναι η ώρα να ζητήσεις τη βοήθειά Του. Για να γίνει ο Λόβρεν καλά. Για να «πάρει» το πόδι του Χέντερσον και να «φέρει» το πόδι του Λόβρεν, υγιές. Για να έχεις δυο κανονικούς κεντρικούς αμυντικούς στη θέση των κεντρικών αμυντικών σε ένα από τα πιο σημαντικά και «βαριά» παιχνίδια της χρονιάς κι όχι έναν τσαρλατάνο που ξέμεινε κάπως στο μπράτσο του το περιβραχιόνιο του αρχηγού και παριστάνει τον ποδοσφαιριστή εδώ και καιρό (όχι με ιδιαίτερη επιτυχία είναι η αλήθεια…)
Φίλοι της Λίβερπουλ, ας ενώσουμε τα χέρια μας και τις προσευχές μας, ας συντονίσουμε τις ψυχές μας κι ας στείλουμε όλη μας τη θετική ενέργεια στον σπουδαίο Κροάτη αμυντικό. Ας φωνάξουμε «ναι Ντέγιαν, είσαι ο κορυφαίος του κόσμου και σε έχουμε πραγματική ανάγκη απόψε!» σαν να το πιστεύουμε. Σαν να το εννοούμε. Σαν να είναι αλήθεια. Για να παίξουμε με 11 εναντίον 11. Για να χάσουμε «αντρικά» αν είναι να χάσουμε ή να κερδίσουμε «παντελονάτα». Για να μην πονέσουν τα ματάκια μας και να μην ραγίσει η ψυχή μας. «Μίστερ! Μίστερ! Ο Χέντερσον είμαι πάλι! Μήπως σκεφτήκατε καθόλου το θέμα μου;» Ντέγιαν Λόβρεν, για όνομα του Θεού, ΓΙΝΕ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΠΑΊΞΕ!
