Από τις μέρες εκείνες που ο Σερ Άλεξ άφησε το «Ολντ Τράφορντ» και την προπονητική, η αγαπημένη του Γιουνάιτεντ ψάχνει, ψάχνεται, ξοδεύει, επενδύει, ελπίζει, αλλά προκοπή δεν βλέπει. Κι αν η επιλογή του Μόγιες ήταν μια «σατανικά προσεγμένη» κίνηση του Σερ Άλεξ («πάρτε τον, είναι φωτοτυπία μου, Σκωτσέζος, φιλόδοξος, με καλό δείγμα γραφής στην Έβερτον»), υποδεικνύοντας ουσιαστικά έναν «ανεπαρκή» προπονητή για να καταλάβουν όλοι πόσο μεγάλο κενό άφηνε, ο Φαν Χάαλ και ο Μουρίνιο που ακολούθησαν, δεν κατάφεραν να κάνουν παρά ελάχιστα απ’ αυτά που «υποσχέθηκαν» ή απ’ αυτά που περίμενε η διοίκηση και ο κόσμος της ομάδας – είμαι βέβαιος πως αν στηνόταν ένα γκάλοπ σήμερα στις τάξεις των οπαδών, το «Σερ Άλεξ ακόμα και μετά το εγκεφαλικό» θα ερχόταν πρώτο στις προτιμήσεις τους, με «ποσοστά Πινοσέτ».
Ο Ζοσέ Μουρίνιο, υπήρξε ένας σπουδαίος προπονητής. Με την Πόρτο μπήκε στο «κάδρο» κερδίζοντας το Tσάμπιονς Λιγκ, την Τσέλσι την έφερε στην κορυφή της Αγγλίας εκτινάσσοντας την χρηματιστηριακή της αξία, στην Ίντερ κατάφερε κάτι περίπου αδιανόητο, κατακτώντας το «τρεμπλ». Με αυτό το βιογραφικό πήγε στη Ρεάλ Μαδρίτης, εκεί όπου ουσιαστικά ξεκίνησε η αποδόμησή του, με ένα πρωτάθλημα σε τρία χρόνια, με τσακωμούς, «χαμένα αποδυτήρια», διαρροές, ατάκες από τους πάλιουρες Ράμος και Κασίγιας του τύπου «τι να μας πεις κι εσύ, σάμπως έχεις παίξει ποτέ μπάλα;». Η κατρακύλα συνεχίστηκε στο δεύτερο πέρασμά του από την Τσέλσι, εκεί όπου πήγε μετά Βαϊων και Κλάδων αλλά απολύθηκε νύχτα και η Γιουνάιτεντ έμοιαζε πριν μερικά χρόνια η πιο κατάλληλη επιλογή για να δώσει απαντήσεις, να σβήσει τις «μουτζούρες» που λέρωσαν το βιογραφικό του και να αποδείξει ότι παραμένει top-class προπονητής.
Μάταια…
Μερικά χρόνια και δεκάδες παίκτες αργότερα (που ήρθαν κι έφυγαν), η Γιουνάιτεντ ακόμα κοιτάζει την κορυφή με το κιάλι, βλέπει τη μισητή συμπολίτισσά της όχι απλά να σηκώνει κούπες αλλά και να προοδεύει σε όλα τα επίπεδα, τη Λίβερπουλ για πρώτη φορά εδώ και χρόνια να «φωνάζει» ότι φέτος μπορεί να είναι η χρονιά της και τον ίδιο τον οργανισμό της Γιουνάιτεντ να βιώνει μια ακόμα κρίση. Του Ζοσέ όλα αυτά τα χρόνια του φταίνε οι παίκτες που έχει και οι παίκτες που δεν ήρθαν, ο εκτελεστικός διευθυντής που δεν έκανε σωστά τη δουλειά του, οι διαιτητές, το γκαζόν που δεν κουρεύτηκε σωστά ή ποτίστηκε υπερβολικά, οι «κακοί δημοσιογράφοι», οι φίλαθλοι που τρώνε πολλά πατατάκια, βγάζουν πολλές φωτό αλλά δεν στηρίζουν ένθερμα την ομάδα, όλοι και όλα τέλος πάντων, εκτός φυσικά από τον ίδιο.
Στη μεγάλη λίστα των παικτών που έχει πλακωθεί κατά καιρούς ή έχει απαξιώσει δημοσίως (Ετό, Κριστιάνο, Κασίγιας, Ράμος, Λουκάκου, Ντε Μπρόιν, Μάτα, Σβαϊνστάιγκερ, Λουκ Σο, Σαλάχ, Κουαρέσμα, Πέδρο Λεόν είναι μερικοί από τη «Λίστα του Σίντλερ»), ήρθε να προστεθεί το όνομα του Πογκμπά. Ο Γάλλος, μετά το εντός 1-1 με τη Γουλβς, είπε: «Όταν παίζουμε στην έδρα μας πρέπει να επιτιθόμαστε συνεχώς. Ήταν λάθος μας το σημερινό... Εγώ είμαι παίκτης, δεν είμαι προπονητής». Ο Ζοσέ, απλά και δημοκρατικά, τον καθαίρεσε από αρχηγό και τον άφησε εκτός από το ματς με τη Ντέρμπι Κάουντι για το Λιγκ Καπ. Βάλτε και ένα μαγευτικό ενσταντανέ από την προπόνηση, όπου ο Μουρίνιο δεν δίνει το χέρι του στον Πογκμπά και ήρθε και έδεσε το γλυκό.
Αποτέλεσμα;
Οι δυο άντρες δεν μιλιούνται και ο Πογκμπά, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα θέλει το Γενάρη να αποχωρήσει – με προορισμό τη Βαρκελώνη. Μάλιστα, έχει «οριστεί» και τιμή πώλησης, στα 225 εκατομμύρια, υπερδιπλάσιο ποσό από τα χρήματα που στοίχισε για να έρθει από το Τορίνο στο Μάντσεστερ. Πέρα όμως από τα νούμερα και τα λογιστικά δεδομένα, από την αξία ή την υπεραξία του παίκτη, από το αν είναι όντως top-class παίκτης ή υπερεκτιμημένος, το θέμα είναι αλλού: έχει «δικαίωμα» ο Ζοσέ Μουρίνιο να «ανακατέψει» την τράπουλα, να ταρακουνήσει τα νερά, να γκρεμίσει και να ξαναχτίσει; Έχει το (προπονητικό) μέγεθος πλέον, να «παίξει» με το brand-name της Γιουνάιτεντ; Και – κυρίως – είναι ο προπονητής με τον οποίον είναι σίγουροι οι ιδιοκτήτες της ομάδας, ότι θα πορευτούν χεράκι - χεράκι και τα επόμενα χρόνια; Αν ναι, τότε ας τον αφήσουν να κάνει ό,τι επιθυμεί: in “Mou” we trust και προχωράμε για να ξανα-κάνουμε τη ManU μεγάλη.
Αν όχι όμως, υπάρχει χοντρό πρόβλημα: η Μάντσεστερ θα χάσει έναν παίκτη στον οποίον στήριξε (αγωνιστικά και επικοινωνιακά) πολλά, υπάρχει ένα σοβαρό ενδεχόμενο να μην πάρει τα 225 εκατομμύρια που προσδοκά (αφού η ομάδα βγάζει τον παίκτη στον «τάκο» κι η ποδοσφαιρική πιάτσα το ξέρει) και επιπλέον, η κόκκινη πλευρά του Μάντσεστερ θα παραμείνει ένας μη-ελκυστικός προορισμός για τα μεγάλα ονόματα. Ποιος παιχταράς θα θέλει να πάει σε μια ομάδα που ναι μεν έχει όνομα βαρύ σαν ιστορία και φανέλα που ζυγίζει τόνους, αλλά παραπατάει τόσα χρόνια, με έναν προπονητή δύστροπο και ξεροκέφαλο που τσακώνεται ακόμα και με τη σκιά του και ρίχνει πάντα το ανάθεμα στους άλλους χωρίς ίχνος αυτοκριτικής; Ποιος παίκτης που πραγματικά μπορεί να ανεβάσει την ομάδα επίπεδο, θα μπει στη διαδικασία να συνεργαστεί με έναν άνθρωπο που πιστεύει ακόμα πως είναι ο «Special One», ενώ είναι φανερό ότι το ποδόσφαιρο τον έχει ξεπεράσει;
Να πάει κάποιος στη Γιουνάιτεντ του Μουρίνιο για τα πολλά λεφτά; Μα τα πολλά λεφτά πλέον, μπορεί να τα βρει τουλάχιστον σε 6-7 ομάδες της Ευρώπης (Ρεάλ, Μπαρτσελόνα, Παρί, Μπάγερν, Σίτι, Τσέλσι, Γιουβέντους). Κι αν αυτός ο κάποιος, ο παιχταράς, ψάχνει για πρότζεκτ, ψάχνει για προπονητές που θα μπορούσαν να τον κάνουν ακόμα καλύτερο κι ακόμα μεγαλύτερο μέγεθος, τα ονόματα του Κλοπ, του Γκουαρδιόλα, του Ποτσετίνο, του Αλέγκρι ή του Βαλβέρδε (τυχαία η σειρά), είναι σίγουρα πολύ πιο πάνω από του Μουρίνιο. Καθόλου τυχαίο άλλωστε δεν είναι, πως είναι η πρώτη φορά που ο Μουρίνιο στην ψηφοφορία για την ανάδειξη του κορυφαίου προπονητή της χρονιάς, δεν βρήκε ούτε την ψήφο του: πήρε ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό, για πρώτη φορά στα χρονικά…
Η Γιουνάιτεντ, για μια ακόμα φορά τα τελευταία χρόνια, βρίσκεται σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι σημαντικών αποφάσεων: να αποφασίσει πού θα πορευτεί και με ποιον «τιμονιέρη». Αν αφήσει τα κλειδιά στα χέρια του Ζοσέ Μουρίνιο και του επιτρέψει να διώξει αύριο τον Πογκμπά και μεθαύριο κάποιον άλλον και πάει λέγοντας, πρέπει να υποστηρίξει την απόφασή της αυτή, παίρνοντάς του τους παίκτες που θέλει το καλοκαίρι, χωρίς «ναι μεν, αλλά» και «αυτός είναι πολύ ακριβός» και «δες για κάποιον άλλον». Και κυρίως, αν συνεχίσει τη συνεργασία με τον Πορτογάλο, να μην καταλήξουν σε λίγους μήνες ότι είναι προτιμότερο να χωρίσουν οι δρόμοι τους, διότι αυτή ουσιαστικά θα είναι μια διπλή παραδοχή αποτυχίας και επιπλέον η ομάδα θα έχει πληγεί ανεπανόρθωτα τόσο αγωνιστικά, όσο και επικοινωνιακά.
