Έβλεπες τα πρώτα λεπτά του αγώνα με την Εσθονία και σου έφευγε το μάτι: συνδυασμοί, τριγωνάκια, αυτοματισμοί, ευκαιρίες, γκολ. Όχι τσουρουκο-γκολ, όχι από στατική φάση ή γκέλα των αντιπάλων, αλλά παίζοντας μπάλα. Βγάζοντας ποιότητα. Βρίσκονταν με κλειστά μάτια εκείνοι, έκανες το σταυρό σου εσύ, που επιτέλους είδες κάτι τόσο ωραίο από την Εθνική. Και μετά, ήθελες να βγάλεις τα μάτια σου με νυχοκόπτη: παράλληλες πάσες, σέντρες στο πουθενά, ανούσια κατοχή της μπάλας, ακατανόητες αλλαγές. Και να κάνεις το σταυρό σου πάλι, αλλά αυτή τη φορά για να λήξει το ματς 0-1.
«Τι τέλετε κύριε; Δεν κερδίσαμε;» Κερδίσαμε. Αλλά για πόσο ο σκοπός θα αγιάζει τα μέσα; Τα αγιάζει στην καθημερινότητά μας, στη δουλειά μας, στις υποχρεώσεις απέναντι στην εφορία, στους λογαριασμούς, συναναστρεφόμαστε ανθρώπους διότι «πρέπει» κι όχι επειδή γουστάρουμε, χαμογελάμε ενώ θα θέλαμε να μουγκρίζουμε, συμβιβαζόμαστε με ό,τι «μας παίρνει» και όχι με όσα θα θέλαμε να κάνουμε και να πούμε. Να κάνουμε το ίδιο και με κάτι που – υποτίθεται – μας διασκεδάζει, μας χαλαρώνει, μας δίνει χαρά; Με το ποδόσφαιρο; Με τις ομάδες μας; Με την Εθνική μας; Γιατί να το κάνουμε αυτό; Ποια ιερή ή εθνική υποχρέωση το επιβάλλει;
Η Εθνική μας ομάδα μπορεί να έχει όλα τα ελαφρυντικά του κόσμου στο πλευρό της: είναι αρχές Σεπτέμβρη, έχει παίκτες με πόδια βαριά, έχει απουσίες, έχει ελάχιστο χρόνο να βρεθεί και να «δέσει» στις ελάχιστες προπονήσεις που κάνει ο Σκίμπε λόγω προγράμματος, το «Nations League» είναι φιλικά πασπαλισμένα με ολίγη σοβαρότητα, όλα αυτά δεκτά και αποδεκτά. Κανείς δεν περιμένει την Εθνική ξαφνικά να πετάει φωτιές και να διδάσκει μοντέρνο και ολοκληρωτικό ποδόσφαιρο.
Αφού μπορείτε όμως ρε μάγκες!
Εκείνο όμως το κομμάτι του παιχνιδιού με τις ευκαιρίες και το γκολ, με την ωραία μπάλα, με τους συνδυασμούς και το κέφι, μας άνοιξε την όρεξη. Ότι μπορεί η Εθνική, ειδικά με αντιπάλους αυτού του διαμετρήματος, με ομάδες τύπου Εσθονίας, να παίξει μπάλα. Να κυριαρχήσει. Να τις βάλει κάτω και να τις πατήσει. Κι ας φυλάξει δυνάμεις, ας πάει σε plan-B όταν με το καλό ανταμώσει ομάδες από τα πιο πάνω ράφια. Ας παίξει εκεί παιχνίδι αναμονής, σύνεσης, αντεπίθεσης, μυαλού. Αλλά μέχρι τότε, ας παίζει σαν πραγματικά καλύτερη ομάδα από τις Εσθονίες του κόσμου τούτου. Δεν θα γουστάρουμε μόνο εμείς, θα γουστάρουν κι οι ίδιοι οι παίκτες – παιχνίδι είναι στο κάτω – κάτω το ποδόσφαιρο, πρώτα οφείλουν να το απολαμβάνουν αυτοί που το παίζουν.
Πίσω πάμε καλά
Το θέμα για την Εθνική δεν ήταν σχεδόν ποτέ η άμυνα ή γενικότερα η μεσοαμυντική λειτουργία. Όταν έχεις δυο από τα καλύτερα σέντερ – μπακ της Ευρώπης (Παπασταθόπουλο – Μανωλά) και ένα σωρό αξιόλογα πλάγια μπακ, όταν έχεις (επιτέλους) 4-5 τερματοφύλακες υψηλού επιπέδου και κεντρικά χαφ με διαφορετικά χαρακτηριστικά που εμπλουτίστηκαν από τα πνευμόνια του Ζέκα, τη βρίσκεις την άκρη. Το θέμα ήταν και είναι τι κάνεις μπροστά, δημιουργικά και παραγωγικά. Εκεί όπου πίσω ή πέρα από τον Μήτρογλου συναντά κανείς το χάος, εκεί όπου ο Σκίμπε αναγκάστηκε να βάλει τον Μπακασέτα στην κορυφή, όταν έβγαλε το Μήτρογλου. Εκεί όπου επειγόντως πρέπει άμεσα να κάνει ένα βήμα μπροστά ο Καρέλης ή ο Γιακουμάκης, ο Τάσος Δώνης, ο Κουλούρης ή ο Καμπετσής με το Βέργο αύριο – μεθαύριο. Να μπορεί και κάποιος άλλος – πλην του Μήτρογλου – να βάζει τη μπάλα στα δίχτυα και να αξιοποιεί τουλάχιστον μια από τις όχι και τόσο πολλές φάσεις που δημιουργούν οι μεσοεπιθετικοί. Που είναι βέβαια απορίας άξιον γιατί να μην δημιουργούν ακόμα περισσότερες καταστάσεις παίκτες με το ταλέντο του Φορτούνη, του Μάνταλου, του Πέλκα, του Μπακασέτα, «δεκάρια» ή «οκταροδεκάρια» που αποδεδειγμένα ξέρουν μπάλα.
Και με την Ουγγαρία, τι;
«Ο σκοπός να αγιάσει τα μέσα» και «πρώτα το αποτέλεσμα» και «να νικάμε παίζοντας μέτρια, παρά να παίζουμε καλά και να μην νικάμε» και «άμα προκριθούμε στο Euro κανείς δεν θα θυμάται αν παίξαμε καλή ή κακή μπάλα». Με αυτή τη φιλοσοφία πορεύονται πολλοί – εμένα θα μου επιτρέψετε να διαφοροποιηθώ. Και αφήστε στην άκρη τις παροιμίες του χωριού, τύπου «αυτή η στάνη/ αυτό το γάλα βγάνει», διότι η «στάνη» που λέγεται Εθνική, δεν είναι πια η μικρή ταπεινή στάνη με κάτι κακόμοιρα ζωντανά, αλλά μια σαφώς μεγαλύτερη κτηνοτροφική μονάδα τα τελευταία χρόνια. Με παίκτες βασικούς σε Πρέμιερ και Καμπιονάτο και Μπουντεσλίγκα. Με μεταγραφές που κόστισαν ένα σωρό εκατομμύρια. Με ανθρώπους που έχουν πολλές και υψηλές παραστάσεις από Τσάμπιονς Λιγκ και Europa. Με κάποιους που είναι στα μπλοκάκια σκάουτς μεγάλων ομάδων. Με ποδοσφαιριστές σε καλές ηλικίες και με κίνητρο να πάνε σε Euro, να πάνε Μουντιάλ και να διαφημίσουν μπροστά σε όλα τα μάτια την πραμάτειά τους. Άρα; Άρα το παιχνίδι με την Ουγγαρία είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να δούμε τα ωραία πράγματα που είδαμε στα πρώτα λεπτά του αγώνα με την Εσθονία, για περισσότερη ώρα και ενδεχομένως με περισσότερα γκολ και λιγότερη αγωνία στη διάρκεια του ματς μην τυχόν και γίνει καμιά «στραβή».
