Μικρέ μου Κιλιάν,
Ειλικρινά σε καμαρώνω σε αυτό το Μουντιάλ. Μπορεί να είσαι μόλις 20 ετών, αλλά ο τρόπος που παίζεις, ο τρόπος που συμπεριφέρεσαι, το πώς δεν αντιδράς στις κλωτσιές που τρως, το πόσο αποφεύγεις τα καραγκιοζιλίκια, τα «βαρελάκια» και τις κραυγές απόγνωσης σαν αυτόν τον τσαλαπετεινό τον Νεϊμάρ (παρότι τον είχες έναν χρόνο στην Παρί και θα μπορούσε να σε έχει κάνει σαν τα μούτρα του), με κάνουν πραγματικά να σε θαυμάζω. Κι αν με ρωτήσει ο κύριος Πέρεθ να του πω τη γνώμη μου, θα του έλεγα χωρίς δεύτερη σκέψη να σπρώξει όλο το χαρτί για εσένα και να αφήσει το Νεϊμάρ στη γελοιότητά του εκεί όπου βρίσκεται – πάνω σου, στα 20 σου χρόνια, στο ποδοσφαιρικό σου μέλλον, στην κλάση και το τσαγανό σου, το ταλέντο και την προοπτική που δείχνεις ότι έχεις, μπορεί να χτιστεί η Ρεάλ του μέλλοντος.
Αγαπητέ μου Κιλιάν, πρέπει ωστόσο να σου πω, ότι έχεις πολλά καλά χρόνια μπροστά σου, Euro και Μουντιάλ, για να λάμψεις και να σηκώσεις κούπες – αυτό το Μουντιάλ πάντως, είναι δικό μου. Μόχθησα και κοπίασα όσο ελάχιστοι. Μας είχαν όλους ξεγραμμένους, ότι δεν θα πάμε ούτε στα μπαράζ κι όμως εμείς πήγαμε. Μας έλεγαν ότι θα αποκλειστούμε από την Ελλάδα κι ότι οι Έλληνες «στα μουλωχτά» θα πέρναγαν στην τελική φάση, αλλά εμείς περάσαμε εύκολα. Μας είχαν «δύσκολους» στον όμιλο, σίγουρα πίσω από Αργεντινή κι ότι θα δώσουμε μάχη με Ισλανδία και Νιγηρία, αλλά εμείς ρίξαμε τριάρα στην Αργεντινή και κάναμε το 3 στα 3. Είπαν «αυτοί θα πλακωθούν μεταξύ τους», «είναι παλιοχαρακτήρες», «πάντα τα σκατώνουν στα μεγάλα ραντεβού», αλλά εμείς είδαμε τον Κάλινιτς να γυρίζει σπίτι κι εμάς να προχωράμε. «Ξεγραμμένοι» σε κάθε ματς. Αουτσάιντερς. Στην παράταση. Στα πέναλτι. Με ήρωα άλλοτε τον «Σούμπα» κι άλλοτε τον Μάντζουκιτς, τη μια τον Πέρισιτς και την άλλη τον Βίντα. «Μπα, δεν θα αντέξουν μετά από τόσες παρατάσεις». Κι όμως, αντέξαμε. Κι αντέχουμε κι άλλο κι ας έχουμε παίξει 90 αγωνιστικά λεπτά παραπάνω από εσάς: στον τελικό της Κυριακής, εμείς θα το σηκώσουμε αγαπητέ Κιλιάν. Και μετά, εύχομαι να ανταμώσουμε στη Μαδρίτη και να λέμε ωραίες ιστορίες από τον τελικό.
Το μέλλον είσαι εσύ. Αλλά το μέλλον μπορεί να περιμένει. Σ’ αυτό το Μουντιάλ, θα θριαμβεύσει το Παρόν. Εύχομαι υγεία και πολλές μεγάλες ποδοσφαιρικές στιγμές για σένα στο μέλλον. Σου αξίζουν.
Ειλικρινά δικός σου.
Λούκα Μόντριτς
Αξιότιμε κύριε Λούκα,
Παρότι δεν αγωνιζόμαστε στην ίδια θέση, δεν είναι υπερβολή να πω πως είστε ένα από τα ποδοσφαιρικά μου ινδάλματα. Είστε δουλευταράς, προσωπικότητα από τις λίγες, κινείστε όπως ο μετρονόμος πάνω στο πιάνο, είστε το μυαλό και τα πνευμόνια τόσο της Εθνικής, όσο και της Ρεάλ. Και να σας πω κάτι; Με τη Ρεάλ έχετε πάρει τρία συνεχόμενα Τσάμπιονς Λιγκ και τέσσερα μέσα σε πέντε χρόνια και παρότι όλη η λάμψη των προβολέων πέφτει πάνω στον Κριστιάνο τόσα χρόνια, ειλικρινά πιστεύω πως αν δεν ήσασταν εσείς, ούτε τα μισά δεν θα είχε κατακτήσει η ομάδα.
Βλέπετε, δεν είστε ψηλός ή «ομορφόπαιδο» όπως ο Πορτογάλος. Δεν είστε η κατάλληλη «φάτσα» για να διαφημίζετε σαμπουάν ή αυτοκίνητα, δεν ασχολείται ο κόσμος με τα αμόρε σας ή το lifestyle σας ή το κούρεμά σας. Κι όμως, παρά το μικρό σας δέμας, ξέρετε τόνους μπάλα κι ακόμα μεγαλύτερη είναι η ποδοσφαιρική σας ψυχή: στα 33 σας τρέχετε, μαρκάρετε, πασάρετε, κάνετε τάκλιν, δοκιμάζετε σουτ έξω από την περιοχή, τραβιέστε στα πλάγια και βγάζετε σέντρες σαν εξτρέμ, «χαϊδεύετε» τη μπάλα με έναν τρόπο μοναδικό κι αυτή δεν σας χαλάει χατίρι σχεδόν ποτέ… Αν υπάρχει Δικαιοσύνη στο ποδόσφαιρο, αν υπάρχει Αξιοκρατία και λογική, μια Χρυσή Μπάλα θα πρέπει να κοσμήσει την πλούσια συλλογή σας – το αξίζετε όσο ελάχιστοι.
Και θα ήταν δική σας χωρίς δεύτερη κουβέντα φέτος, αν παίρνατε το Μουντιάλ και με το Τσάμπιονς Λιγκ ήδη στην κατοχή σας, αλλά θα σας στενοχωρήσω: φέτος η μεγάλη η κούπα, θα πάει Παρίσι και όχι Ζάγκρεμπ. «Διψάμε» για την πρωτιά. Ζούμε γι’ αυτήν. Γυαλίζει το μάτι μας. Έχουμε την ποιότητα και τη φρεσκάδα. Έχουμε τους πρωταγωνιστές, έχουμε πλάνο και το ακολουθούμε πιστά. Έχουμε φτάσει δικαιότατα και χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση ως τον τελικό, έχουμε υποτάξει καλές ομάδες κι έχουμε δώσει την καλύτερη παράσταση στο τουρνουά, εκείνο το 4-3 με την Αργεντινή.
Και θα σας πω ακόμα κάτι στενάχωρο: ο Ενκολό ο Καντέ, θα σας «καταπιεί» στον τελικό – εσάς, τον Ράκιτις και όποιον άλλον τολμήσει να σταθεί στο δρόμο του. Διότι είναι μια «πολεμική μηχανή», ένα «τανκ» που καταπίνει χιλιόμετρα και αντιπάλους. Αυτός μας δίνει σιγουριά και ασφάλεια να κάνουμε τα δικά μας μπροστά – εγώ από την πλευρά μου, ξέρω τον τρόπο να «τρυπήσω» τον Βίντα και το Λόβρεν, δεν είμαι αφελής σαν τους Άγγλους να πάω να πέφτω πάνω τους, να το πάω στη δύναμη και τις μάχες αέρος – αέρος. Θα σκοράρω στον τελικό κι αν δεν σκοράρω εγώ, θα σκοράρει ο Γκριεζμάν από δική μου πάσα. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, είναι το ποδοσφαιρικό μου πεπρωμένο.
Κύριε Λούκα, μακάρι κάποια στιγμή να παίζαμε στην ίδια ομάδα – και μακάρι να γινόταν άμεσα, διότι ο χρόνος δυστυχώς δεν κάνει διακρίσεις ακόμα και για τους σπουδαίους, όπως είστε εσείς. Συμβιβάζομαι πάντως να πάρει η Γαλλία την κούπα και εσείς το βραβείο του MVP του τουρνουά – κι ας μην το πάρω ούτε εγώ, ούτε ο Καντέ. Διότι πραγματικά αξίζετε την παγκόσμια αναγνώριση, τώρα που κανένας δεν μπορεί να «κλέψει» ούτε μια αχτίδα φωτός από εσάς, κανένας δεν μπορεί να ρίξει τη σκιά του πάνω σας.
Σέβομαι όσο ελάχιστοι το παρελθόν και το παρόν σας, υποκλίνομαι στο ποδοσφαιρικό σας μεγαλείο, αλλά το Μέλλον είναι Τώρα. Είναι Σήμερα. Κι έχει το ονοματεπώνυμό μου.
Μετά τιμής
Κιλιάν Εμπαπέ
