Να σε προσκυνάει όλη η ποδοσφαιρική υφήλιος. Να σηκώνονται οι Γιουβεντίνοι όρθιοι και να σε χειροκροτούν μέσα στο σπίτι τους, παρόλο που τους το έκλεισες. Να αποθεώνεσαι από «κοινό και κριτικούς», επειδή στα 33 σου, παίζεις με τη διάθεση και το κίνητρο 23άρη. Να βλέπει το γκολ σου ο προπονητής σου, ο τιτανομέγιστος Ζινεντίν Ζιντάν και να έχει ΑΥΤΗ την αντίδραση:
Να έχεις κατακτήσει τα πάντα (πλην Μουντιάλ), ακόμα και Euro παίζοντας με τον παιδοβούβαλο τον Ρενάτο Σάντσες και τον απατεώνα με το «10» στην πλάτη, τον Ζοάο Μάριο, να έχεις πάρει 4 Τσάμπιονς Λιγκ (τα 2 back-to-back) και να έχεις τόσες Χρυσές μπάλες που δεν χωράνε στο σαλόνι σου. Να σκοράρεις με κάθε πιθανό και απίθανο τρόπο σε Ισπανία και Τσάμπιονς Λιγκ. Να πετυχαίνεις ΑΥΤΟ το γκολ με ανάποδο ψαλίδι:
Aπέναντι στον Μπουφόν και όχι απέναντι σε κανέναν Λεάλι. Να μετράνε όλοι αν το πόδι σου έφτασε στο 2,10 ή στο 2,38, ότι το σώμα σου ξεπέρασε το 1 μέτρο και 40 εκατοστά σε οριζόντια θέση, καταρρίπτοντας τους νόμους της φυσικής. Και να υπάρχουν ακόμα κάτι τύποι που να λένε «ναι, αλλά δεν τον χάλασε που τον έκανε ο Χαριστέας να κλαίει το 2004…». ΜΗΝ ΣΟΥ ΤΥΧΕΙ!
Ακόμα κάποιοι ψάχνουν να βρουν τρύπα στο δεκάρικο και ψειρίζουν τον κώλο της μαϊμούς, για να βρουν ψεγάδια: «είναι νάρκισσος». «Είναι κωλόπαιδο». «Είναι κονιόρδος». «Το “εγώ” του, είναι στο ταβάνι». «Είναι αλαζόνας». Είναι όλα τα παραπάνω κι άλλα τόσα. Αλλά είναι κι ένας παιχταράς, που θα καταλάβουμε το μέγεθός του, το εκτόπισμά του, το διαμέτρημά του, όταν θα ολοκληρώσει την καριέρα του. Διότι θα αφήσει πίσω του, σαν προίκα, νούμερα και κατορθώματα που θα προκαλούν δέος και ίλιγγο σε όποιον τα κοιτάζει και όποιον προσπαθεί να τα ξεπεράσει.
Κοιτάζοντας το δέντρο
Καθίστε εσείς και κάντε συγκρίσεις με τον Μέσι ή με τον Μαραντόνα ή με τον Πελέ ή με όποιον άλλον γουστάρετε. Η ποδοσφαιρική αισθητική είναι ένα πράγμα εντελώς υποκειμενικό και δεν μπαίνει ούτε σε καλούπια, ούτε περιορίζεται από στατιστικές και βραβεία – ο δικός μου «καλύτερος παίκτης» θα είναι πάντα ο Ζιντάν και το δικό μου «καλύτερο φορ» θα είναι πάντα ο Φαν Μπάστεν κι ας σταμάτησε τη μπάλα στα 27 με διαλυμένα πόδια από τους κατσαπλιάδες Ιταλούς αμυντικούς. Οπότε ο καθένας μπορεί να έχει τον δικό του, τον «προσωπικό» του καλύτερο παίκτη, όχι διότι πήρε τάδε πρωταθλήματα ή δείνα κύπελλα, όχι επειδή πήρε τόσα Χρυσά Παπούτσια κι άλλες τόσες Χρυσές Παντόφλες, αλλά διότι τον έκανε να αγαπήσει το ποδόσφαιρο. Τόσο απλά.
Όποιον όμως κι αν προτιμάς, δεν γίνεται να μην σέβεσαι και να μην παραδέχεσαι έναν από τους σπουδαιότερους, επιδραστικότερους και σημαντικότερους παίκτες ever, όπως είναι ο Κριστιάνο. Που έλαμψε στη Γιουνάιτεντ αλλά απέδειξε ότι υπάρχει ζωή και εκτός Μάντσεστερ, ότι έχει και το ταλέντο αλλά και το χαρακτήρα και την προσωπικότητα να πετύχει πράγματα και στη Μαδρίτη. Και με την Εθνική του. Εντός και εκτός έδρας. Στη «φιλόξενη» Μαδρίτη και σε κάθε αφιλόξενη έδρα. Σε γήπεδα που τον αποθεώνουν από το πρώτο δευτερόλεπτο και γήπεδα που τον βρίζουν χυδαία από το ζέσταμα. Αυτός ο «ποδοσφαιρικός βρυκόλακας» δεν χαμπαριάζει όμως: τρέφεται τόσο από το χειροκρότημα, όσο και από το μπινελίκι. Απαντάει στις γιούχες με γκολ. Στις βρισιές με ρεκόρ. Καταπίνει τον έναν αντίπαλο μετά τον άλλον. Ψάχνει και βάζει στόχους, ακόμα και σε χρονιές που μοιάζουν «τελειωμένες» από τα Χριστούγεννα, για να δίνει στον εαυτό του «καύσιμο».
Αφήστε τα μίση, αφήστε τις ντροπές και τις εμπάθειες, παραμερίστε για λίγο την αντιπάθεια που νιώθετε γι’ αυτόν και υποκλιθείτε στον Τεράστιο Κριστιάνο Ρονάλντο. Και ευχηθείτε να γίνει πράξη, αυτό που του «υποσχέθηκε» ο Ζιντάν πριν λίγο καιρό: «Ακουσέ με και θα σου παρατείνω την καριέρα. Αρκεί να μην θες να παίζεις σε όλα τα παιχνίδια και να μη γκρινιάζεις όταν σε αφήνω εκτός. Και θα δεις πώς θα πετάς την περίοδο που πρέπει». Α ρε μεγάλε Ζιζού, σε λάτρεψα σαν παίκτη, σε λατρεύω σαν προπονητή, θα με κάνεις να σε λατρέψω και σαν «παιδαγωγό» και «δάσκαλο»…
