Το ευφυολόγημα είναι λίγο-πολύ γνωστό: «Το 1966 ήταν μια καλή χρονιά για το αγγλικό ποδόσφαιρο. Γεννήθηκε ο Ερίκ Καντονά». Επειδή, δεν χρειάζεται να τρέχεις να ανοίγεις Wikipedia–κι ας είναι μόλις δύο κλικ δρόμος- το 1966 η Αγγλία κατέκτησε το μοναδικό διεθνή της τίτλο, το Παγκόσμιο Κύπελλο.
Πειράζοντας το λίγο μπορούμε να πούμε ότι το 1992 ήταν μια καταστροφική χρονιά για το Manchester. Ο Ερίκ Καντονά υπέγραψε στη Manchester United. Επειδή, ναι, πού να ψάχνεις για Wikipedia, το Madchester είναι ο όρος που χρησιμοποιήθηκε διεθνώς για την ακμάζουσα στα '80s μουσική σκηνή της πόλης.
Κι αν το όνομα δεν σου λέει κάτι, τότε μπάντες όπως οι James ή οι Inspiral Carpets ή οι Charlatans ή οι Happy Mondays και φυσικά οι Stone Roses ίσως να σε βοηθούν περισσότερο να καταλάβεις τι ακριβώς έπαιζε μουσικά στο Νησί εκείνα τα χρόνια.
Το 1992 ήταν όντως μια καταστροφική χρονιά, όχι όμως λόγω του Καντονά. Φαλίρισε η ναυαρχίδα του Madchester που άκουγε στο όνομα «Factory Records». Ο ενορχηστρωτής αυτού του πολύχρωμου και ηδονικού χάους που είχε ενθουσιάσει τη βρετανική νεολαία, ο Τόνι Ουίλσον, είχε ρίξει την τελευταία του ζαριά στην παραγωγή του τελευταίου, όπως αποδείχθηκε, δίσκου των Happy Mondays, το «Yes Please».
Η μπάντα πήγε μέχρι τα Μπαρμπέιντος για να ηχογραφήσει. Το πρόβλημα ήταν ότι από τα πολλά ναρκωτικά ξέχασε να γυρίσει .Μετά κόπων και βασάνων, ο δίσκος κυκλοφόρησε το Σεπτέμβρη του 1992, αλλά στο, μεταξύ, η Factory, που ούτως ή άλλως η οικονομική της διαχείριση θύμιζε τα rave party σε εγκαταλελειμμένη αποθήκη, είχε μπει τόσο μέσα, ώστε δύο μήνες μετά κήρυξε πτώχευση. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ότι η αθλητική φράση ομάδα «μοντέλο την κάνατε μπ…» μπορεί να βρει άψογη εφαρμογή και τα μουσικά δρώμενα.
Την ίδια ακριβώς εποχή έδωσε τις πρώτες του παραστάσεις στο Old Trafford ο Καντονα, ο οποίος υπέγραψε το συμβόλαιο του με τους «κόκκινους διαβόλους» πριν 24 χρόνια (26/11).
Μολονότι δεν υπάρχει καμία σύνδεση, είναι γουστόζικη η αντιθετική πορεία που ακολούθησαν από τη μία η σκηνή του Madchester και από την άλλη United. Στο απόγειο της πρώτης, εκεί στα τέλη του ‘80, ο Φέργκιουσον βίωνε αυτό που περιέγραφε στην αυτοβιογραφία του ως την πιο σκοτεινή περίοδο της United, η οποία επισφραγίστηκε με το παρακάτω «προφητικό» πανό:
Και όταν η United άρχισε να γίνεται η κυρίαρχος του παιχνιδιού, οι αυθάδικες φράντζες της Britpop έβγαζαν επιδεικτικά τη γλώσσα στο Madchester και κάποιοι ακόμα πιο ζόρικοι τύποι από το Σιάτλ διεθνοποιούσαν την Grunge.
Η επιρροή του Καντονά στο ποδόσφαιρό της United ήταν ανάλογη με αυτή του Ουίλσον στη σκηνή του Madchester: δύο καπάτσοι και εγωπαθείς τύποι που κρατούσαν στα χέρια τους την μπαγκέτα και έδιναν το βασικό τόνο. Με μία ειδοποιό διαφορά: ο ένας δημιούργησε μια γενιά νικητών, κι ας είχε αντικρίσει στην πρώτη του προπόνηση ένα μάτσο πιτσιρίκια που κάπως, κάποτε, στο μέλλον ίσως να και να βοηθούσαν τη United, μετέτρεψε το Old Trafford από ένα νεκροταφείο ποδοσφαιριστών σε μια ηλεκτρισμένη έδρα, και όταν έφτασε μετά από πέντε μόλις χρόνια να αποσυρθεί, είχε αφήσει πίσω του τέσσερα πρωταθλήματα και δύο νταμπλ.
Ο άλλος, κάπου χαμένος σε ματαιοδοξία, καραγκιοζιλίκια, ποτό και ναρκωτικά άφησε την ανάμνηση μιας εποχής που μάλλον θα αργήσουμε να ξαναζήσουμε.
Το Madchester και το βρετανικό ποδόσφαιρο συναντήθηκαν με έναν παράδοξο τρόπο. Ειδικά μετά το Χιλσμπορό, η εβδομαδιαία σωματική αποφόρτιση της βρετανικής εργατικής τάξης μετατοπίστηκε από τα γήπεδα στα rave party και κορυφώθηκε σε εκείνο το θρυλικό δεύτερο καλοκαίρι της αγάπης (1989).
Όταν στις αρχές του ’90, ο ηθικός πανικός για το ecstasy και το LSD έφτασε στο ζενίθ του, στέλνοντας την εργατική τάξη να πλακώνεται ξανά στα γήπεδα, ήρθε η δημιουργία της Premier League για να αλλάξει οριστικά και αμετάκλητα τους όρους του παιχνιδιού.
Και σε εκείνη την κομβική στιγμή, η United είχε την τύχη να έχει στον πάγκο της έναν ακραιφνή Εργατικό, που όμως αντιλήφθηκε έγκαιρα τη μετατροπή του αγγλικού ποδοσφαίρου σε «μπίζνα», και στο χορτάρι έναν χαρισματικό ηγέτη που πόνταρε τα καλύτερα χρόνια της καριέρας του όχι σε «ποδοσφαιρικούς Happy Mondays», αλλά στην περίφημη τάξη του ’92.
