H εικόνα του Ολυμπιακού στη Βαρκελώνη, ήταν ακριβώς αυτή που πρέπει να έχει ο Χριστιανός, όταν μπαίνει στο Κολοσσαίο κι έχει ραντεβού με τα λιοντάρια: μπαίνεις στην αρένα σεμνά, ταπεινά και προσεκτικά, κλείνεις τους χώρους, δεν ανεβάζεις την άμυνά σου ψηλά ακόμα κι αν στην περιοχή του τερματοφύλακά σου έχει κροκόδειλους και κάνεις το σταυρό σου να μην σε βρει κανένα κακό.
Και τον Ολυμπιακό κανένα κακό δεν τον βρήκε στη Βαρκελώνη, όπως δεν τον είχε βρει και στο Τορίνο - τον βοήθησε και η αποβολή του Πικέ και το γεγονός ότι ο Βαλβέρδε σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να «πουσάρει» τους παίκτες του για να πετύχουν μια επιβλητική νίκη, διότι δεν νιώθει αυτή την περίοδο κάποια πίεση που ήθελε να την αφήσει να ξεσπάσει, όπως για παράδειγμα ο Κλοπ στη Λίβερπουλ, που έβγαλε τον ατμό από τη χύτρα βάζοντας ένα τσουβάλι γκολ στη Μάριμπορ.
Πολύ καλά λοιπόν το πήγε ο Ολυμπιακός και γύρισε πίσω ηττημένος μεν, αξιοπρεπής δε, χωρίς μώλωπες και κατάγματα που θα τα κουβάλαγε πιθανότατα και στο πρωτάθλημα. Με κάποιον τρόπο, ο Ολυμπιακός, τα ΜΜΕ, το ποδοσφαιρικό σύστημα γενικότερα, κατάφερε να απενοχοποιήσει και να «αποποινικοποιήσει» το επάρατο τσούκου - τσούκου μπολ, με το οποίο κάποιοι μας ζάλισαν τα ούμπαλα επί σειρά ετών, προσπαθώντας να απαξιώσουν κάθε καλή ευρωπαϊκή πορεία του τότε Panathinaikos.
Ένα μίνι flashback
Τι έκανε ο Παναθηναϊκός και έγινε Panathinaikos στα καλά του ευρωπαϊκά χρόνια; Έπαιζε περίπου αυτό που τώρα αποθεώνουμε και τότε -κάποιοι- λοιδωρούσαν: προσοχή στην άμυνα, κοντά οι γραμμές, μαν - του - μαν σε συγκεκριμένους παίκτες για να δυσκολεύεται η ανάπτυξη του παιχνιδιού του αντιπάλου κι από κει και πέρα κάπου θα το έβρισκε το γκολ, από ένα κόρνερ, μια αντεπίθεση, ένα «τσαφ», μια αναμπουμπούλα. Κι όχι μόνο αυτό, αλλά προσωπικά δεν θυμάμαι κανένα τσούκου - τσούκου - βράδυ του Παναθηναϊκού στην Ευρώπη, είτε νίκησε είτε όχι, που να έχει κατέβει χωρίς έστω έναν επιθετικό και να έχει βαφτίσει έναν κεντρικό μέσο «ψευτοεννιάρι».
Δεν άρεσε στο μάτι ενδεχομένως ο Παναθηναϊκός εκείνος, δεν έπαιζε κανένα φαντεζί και εντυπωσιακό ποδόσφαιρο, κοίταζε πρώτα να καταστρέψει το παιχνίδι του άλλου και λιγότερο να φτιάξει ο ίδιος, αλλά προφανώς ήταν αποτελεσματικό. Όπως ιδιαιτέρως αποτελεσματικό ήταν και το - αντίστοιχης λογικής - παιχνίδι της Εθνικής τόσο στο Euro 2004, όσο και μετά, που μας έδωσε ευρωπαϊκό, προκρίσεις σε Euro και Μουντιάλ και ό,τι άλλο καλό έφερε με Ρεχάγκελ και Σάντος.
Αλλά με την ίδια λογική, δεν αρέσει στο μάτι ούτε αυτό που βλέπουμε τώρα από τον Ολυμπιακό. Γιατί λοιπόν τώρα το αποθεώνουμε, ειδικά μάλιστα από τη στιγμή που φέρνει απλά αξιοπρεπείς ήττες κι όχι σπουδαίες νίκες ή πολύτιμες ισοπαλίες; Από πού κι ως πού το τότε «σιχαμένο» έγινε «έξυπνη τακτική» και «μοδάτο»; Πώς γίνεται σχεδόν να αποθεώνεται μια ομάδα επειδή απλά δεν διασύρθηκε, επειδή δεν έφαγε 6 ή 7 γκολ, αλλά τότε, για έναν Παναθηναϊκό που κέρδιζε μέσα τη Μπαρτσελόνα και την ζόριζε στο «Καμπ Νου», που κέρδιζε στο Άμστερνταμ, στο Οπόρτο και τη Γερμανία, να ξίνιζαν κάποιοι τα μούτρα τους, σαν να τους έβαλαν να μυρίσουν ιδρωμένη αθλητική κάλτσα;
Mην σπάτε το κεφάλι σας για να βρείτε την απάντηση. Απλά ξεφυλλίστε εφημερίδες και πρωτοσέλιδα από αθλητικά σάιτ, δείτε πόσο προσεκτικά και μεθοδικά χτίστηκε επικοινωνιακά όλη αυτή η τάση και θα έχετε την απάντηση στο πιάτο σας...
