Ένας από τους λόγους που κατέβηκε χθες κόσμος στο Φάληρο για να δει το ματς της Εθνικής μας με το Βέλγιο ήταν και ο Ρομέλ Λουκάκου. Οι οπαδοί βέβαια είναι πάντα σκληροί και άδικοι και δεν χρειάστηκε παρά ένα γκολ και ένας έντονος πανηγυρισμός ώστε να καλύψουν τη διαδρομή «θαυμασμός-χολερική χλεύη» πιο σύντομα και από την απόσταση του ηλεκτρικού ανάμεσα σε Φάληρο και Πειραιά.
Ωστόσο μία μόλις μέρα πριν τον αγώνα, ο Βέλγος στράικερ είχε γίνει πρώτο θέμα στη Βρετανία, με αφορμή τις δηλώσεις του παλαίμαχου επιθετικού της Γιουνάιτεντ, Φαν Νιστελρόι. Παραδόξως πώς, δεν προβλήθηκαν στα ελληνικά μίντια παρά το γεγονός ότι την επόμενη κιόλας μέρα ο Λουκάκου θα φορούσε τη φανέλα με το 9 και θα πατούσε το χορτάρι ενός ελληνικού γηπέδου.
Ο Ολλανδός επιθετικός ρωτήθηκε αν πιστεύει ότι ο Λουκάκου (που έχει σκοράρει τρία γκόλ σε τρία διαφορετικά παιχνίδια πρωταθλήματος για τη Γιουνάιτεντ) μπορεί να καταρρίψει τα ρεκόρ του. Για να έχεις εικόνα για τι μιλάμε, ο Φαν Νιστελρόι αγωνίστηκε για πέντε σεζόν στο Ολντ Τράφορντ και σκόραρε 150 γκολ σε 219 εμφανίσεις.
«Φυσικά και μπορεί. Ξέρετε, εγώ την έζησα την εποχή μου. Προσπάθησα να αγωνίζομαι όσο καλύτερα μπορώ, αλλά η εποχή μου πλέον έχει παρέλθει. Έκανα ό,τι μπορούσα και τώρα ελπίζω να έρθουν νέοι παίκτες και να κάνουν τη δουλειά μου καλύτερα».
Να εδώ μπορείς να τον ακούσεις:
Βλέπεις το βίντεο, σηκώνεσαι όρθιος και χειροκροτάς. Γιατί αυτή η δήλωση αποτελεί ένα μάθημα της σχέσης που πρέπει να έχει κάθε σπουδαίος αθλητής με το παρελθόν του: είναι περήφανος για αυτό, αλλά δεν το χρησιμοποιεί ως μέσο ανταγωνισμού με τους σύγχρονους αθλητές. Δεν προσκολλάται σε αυτό, απαξιώνοντας το παρόν.
Ουσιαστικά, ο Φαν Νίστελροϊ έδειξε με τον πιο εύγλωττο τρόπο πώς θα πρέπει κάθε άνδρας να αντιλαμβάνεται τη σχέση του με το χρόνο, όταν αυτός περνάει –και η αλήθεια είναι ότι για τους αθλητές ο παραγωγικός χρόνος συμπυκνώνεται μέσα σε μια, μιάμιση δεκαετία αγωνιστικής δράσης.
Είναι συναρπαστικό να είσαι αυτός που προπορεύεται και φτάνεις έκει όπου κανείς άλλος δεν έχει φτάσει. Είναι μια διαδρομή μοναχική και δύσκολη, αλλά στο τέλος της θα σε αποζημιώσει. Όμως καθώς εσύ βάδιζες μόνος σου στο σκοτάδι, άνοιγε τον δρόμο για τους επόμενους, για αυτούς που θα ακολουθήσουν μετά από εσένα.
Ένας υψηλός στόχος, ένα σπουδαίο ρεκόρ, ένα σημαντικό επίτευγμα έχουν σημασία αφ’ εαυτά. Η καθοριστική τους συμβολή όμως είναι όταν λειτουργούν ως κίνητρο για κάποιον καλύτερο από εσένα να τα φτάσει και να τα ξεπεράσει. Όταν φωτίζουν αυτόν τον δρόμο που εσύ βάδιζες ολομόναχος.
Ο Φαν Νιστελρόι θα μπορούσε να είναι φειδωλός στις δηλώσεις του και να εξηγήσει το αυτονόητο, ότι δηλαδή αυτό είναι ένα ρεκόρ που δύσκολα καταρρίπτεται και να επιθυμεί διακαώς το όνομά του να μένει για πάντα στην πρώτη θέση του πιο αξιόπιστου σκόρερ της Γιουνάιντεντ.
Δεν το έκανε.
Γιατί ξέρει ότι κάθε ρεκόρ κάποια στιγμή θα καταρριφθεί και ότι ο ίδιος, περισσότερο από το να φτάσει πρώτος εκεί όπου δεν έφτασε ποτέ κανείς, έδωσε το κίνητρο ώστε να τον ακολουθήσουν άλλοι, και γι’ αυτό αναγνωρίζει εμμέσως πως πιο σπουδαίο και από το ίδιο του το ρεκόρ είναι να έχει συμβάλλει καθοριστικά ώστε να βρεθεί κάποιος που θα το καταρρίψει. Και αυτή είναι συνεισφορά πολύ σημαντικότερη από τους ψυχρούς αριθμούς μιας κορυφαίας, παρόλα αυτά ατομικής, επίδοσης.
