Αν υπάρχει κάτι που χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια το DNA της Μακάμπι Τελ Αβίβ, αυτό σίγουρα είναι η λατρεία και η επιθετική προσήλωση. Από τα χρόνια άλλωστε του Σαρούνας Γιασικεβίτσιους και του Άντονι Πάρκερ, αργότερα του Ταϊρίς Ράις και του Ντέιβιντ Μπλου μέχρι πέρσι του (πράσινου πλέον) Λορέντζο Μπράουν και του Ντι Μπαρτολομέο, η ομάδα του Ισραήλ έδειχνε πάντα πρώτα κοιτούσε το ταλέντο της επίθεσης και μετά στην άμυνα.
H Βιλερμπάν πέτυχε αυτό που δεν κατάφερε όλη η υπόλοιπη Euroleague
Η φετινή της παρουσία όμως στη Euroleague είναι μια άλλη ιστορία από τις συνηθισμένες. Η ταλαιπωρία με το πήγαινε-έλα μεταξύ Ισραήλ και Σερβίας (όπου δίνει τα εντός έδρας παιχνίδια της), τους παίκτες που αποχωρούν για πιο ασφαλή μέρη, αλλά και το γεγονός ότι ως γηπεδούχος δεν παίζει μπροστά σε κοινό, αρχίζουν σταδιακά να αφήνουν το σημάδι τους.
Ειδικά κόντρα στην Αρμάνι Μιλάνο, το κύριο χαρακτηριστικό της ομάδας έμεινε στα αποδυτήρια και η εντός έδρας συντριβή με 107-74 από τους Ιταλούς αποδεικνύουν τον παραπάνω ισχυρισμό.
Ένας από τους λόγους μάλιστα που η Μακάμπι δεν μπόρεσε να μείνει κοντά στο σκορ είναι το γεγονός πως κάθε φορά που οι παίκτες της σούταραν τρίποντο, ήταν σαν να πετούσαν πεπόνια στον γείτονα παρά σαν σουτ.
Οι παίκτες της σούταραν αγχωμένοι, τα στεφάνια έτρεμαν από αγωνία και το στατιστικό του αγώνα έγραψε το εξής: 1 στα 21 τρίποντα, με τον Σόρκιν να βάζει το μοναδικό τρίποντο λίγα δευτερόλεπτα πριν το φινάλε της αναμέτρησης.
Άλμπα Βερολίνου: 12 ατάκες που χαρακτηρίζουν την πιο αχρείαστη ομάδα της Euroleague
Για την ιστορία, τα 20 άστοχα τρίποντα της Μακάμπι προήλθαν από τους Μπλατ (0/6(, Ράντολφ και ο Ντε Τζούλιους (0/4), ο Ντιμπαρτολομέο (0/2), και από ένα άστοχο οι Σαγιόκ, Ρέιμαν, Ριβέρο και Γιοκουμπάιτις. Συνολικο ποσοστό 4.8% με τη Μακάμπι να θυμίζει ομάδα παμπαιδικού ή προμίνι. Τότε δηλαδή που δεν σουτάραμε, αλλά προσπαθούσαμε να φτάσουμε την μπασκέτα.
