Η 8η αγωνιστική της Super League ανήκει στον Τζορτζ Μπάλντοκ. Τον διεθνή ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού που «έφυγε από τη ζωή» και στη μνήμη του τηρήθηκε ενός λεπτού σιγή σε όλα τα γήπεδα. Το ελάχιστο που έπρεπε να συμβεί ως φόρος τιμής σ’ ένα παιδί που το νήμα της ζωής του κόπηκε σε ηλικία 31 ετών, αφήνοντας πίσω του οικογένεια, φίλους και όνειρα που δεν πρόλαβε να πραγματοποιήσει. Ωστόσο, στα καθαρά αγωνιστικά, αν υπάρχει μία ομάδα που κερδίζει τις εντυπώσεις στις πρώτες 8 στροφές της Super League, αυτή δεν είναι άλλη από τον Παναιτωλικό. Οκ, αδικούμε λίγο τον Άρη που έχει νοικιάσει θέση στο ρετιρέ της βαθμολογίας, αλλά η ευχάριστη έκπληξη έρχεται από το Αγρίνιο.
Η ομάδα του Γιάννη Πετράκη πέρασε από το Περιστέρι, μετράει 6 σερί αγωνιστικές αήττητη, βρίσκεται στην 5η θέση και συνεχίζει να ονειρεύεται. Μετά το αρνητικό ξεκίνημα των δύο πρώτων αγωνιστικών με ισάριθμες ήττες από Λαμία και ΠΑΟΚ, οι Αγρινιώτες πείσμωσαν, σήκωσαν κεφάλι, κέρδισαν Πανσερραϊκό, ΟΦΗ, ΑΕΚ και Ατρόμητο, έφυγαν με τον βαθμό της ισοπαλίας από το «Γεώργιος Καραϊσκάκης» και έμειναν στο 1-1 με τον Αστέρα Τρίπολης εντός έδρας. Πέρα από τον τεχνικό των «καναρινιών» και τους ποδοσφαιριστές, αξίζουν πολλά συγχαρητήρια στον Φώτη Κωστούλα.
Ο μεγαλομέτοχος του Παναιτωλικού, επέστρεψε το 2005 από τη Σουηδία στον τόπο καταγωγής του, πήρε την ομάδα του Αγρινίου από τα τοπικά και της έκλεισε μόνιμη θέση στα σαλόνια του ελληνικού ποδοσφαίρου. Εδώ και 20 χρόνια έχει κάνει τον Παναιτωλικό ορόσημο για την πόλη, έχει ρίξει αρκετό χρήμα για τις εγκαταστάσεις και το σημαντικότερο είναι πως πλέον οι κάτοικοι της πόλης δε δηλώνουν Ολυμπιακοί, Παναθηναϊκοί, ΑΕΚτζήδες κλπ, αλλά περήφανα βροντοφωνάζουν πως είναι φίλοι του Παναιτωλικού. Αυτή η σύνδεση των κατοίκων με τις τοπικές ομάδες έλειπε και συνεχίζει να λείπει από το ελληνικό ποδόσφαιρο. Κάποτε ήταν η ΑΕΛ που το έχτισε με την σπουδαία ομάδα του 1987-88, τη μοναδική επαρχιακή ομάδα που έχει καταφέρει να κατακτήσει το Πρωτάθλημα Ελλάδας.
Το οξυγόνο που χρειάζεται το ελληνικό ποδόσφαιρο θα το βρεις στην επαρχία. Στο Ηράκλειο με τον ΟΦΗ, στην Πάτρα με την Παναχαϊκή, στην Καλαμάτα με την ομώνυμη ομάδα, στον Πύργο με τον Πανηλειακό, στη Δράμα με τη Δόξα, στη Λιβαδειά με τον Λεβαδειακό, στο Αγρίνιο με τον Παναιτωλικό. Σίγουρα ξεχνάμε αρκετές αλλά «ψιλοκατάλαβες» που λέει και ο «μπροκολόκο Ράφτας».
Στο Αγρίνιο έχουν κάθε λόγο να ονειρεύονται ότι θα γίνουν η νέα ΑΕΛ του ελληνικού ποδοσφαίρου. Ωστόσο τα όνειρα από την πραγματικότητα, απέχουν παρασάγγας. Το να γίνεις η Λέστερ της ψαροκώσταινας δε θέλει απλώς πλάνο, ταλέντο και τύχη. Το παρασκήνιο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι σκοτεινό και ας μην κάνουμε πως δεν βλέπουμε τον ελέφαντα στο δωμάτιο. Ο Παναιτωλικός δε θα καταφέρει να κόψει πρώτος το νήμα. Ο μύθος του Αισώπου με τον λαγό και τη χελώνα δεν μπορεί να πραγματωθεί στη Super League. Υπάρχουν ποιοτικότερα ρόστερ από τους φιλότιμους Αγρινιώτες και η μάχη θα δοθεί ανάμεσα σε Ολυμπιακό, ΠΑΟΚ, ΑΕΚ και Παναθηναϊκό (;). Αναφορικά με το «τριφύλλι» έχω ακόμη τις αμφιβολίες μου. Και όχι λόγω ρόστερ.
Ωστόσο Παναιτωλικός είναι αυτό το κάτι που θέλουμε. Σ’ ένα πρωτάθλημα που κυριαρχεί η μουρμούρα από το Big 4, το κελάηδισμα των «καναρινιών» είναι μία θεία μελωδία στα αυτιά μας. Ας την απολαύσουμε όσες Κυριακές διαρκέσει.
