Το βιβλίο της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων δεν το γράφουν μόνο οι νικητές. Αν ξεφυλλίσεις τις σελίδες του, θα γίνεις μάρτυρας πρωταγωνιστών που δεν κατάφεραν ποτέ να περάσουν το σπουδαιότερο μετάλλιο γύρω από τον λαιμό τους, αλλά η ιστορία τους εμπνέει όλη την ανθρωπότητα. Στην Ολυμπιάδα δεν υπάρχουν νικητές και χαμένοι, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που έχουμε στο μυαλό μας τις συγκεκριμένες έννοιες. Υπάρχουν αθλητές που κουβαλούν μια ολόκληρη ιστορία από πίσω τους και αποτελούν φάρο για όλους όσοι θέλουν να γίνουν η καλύτερη εκδοχή του εαυτού τους και βλέπουν κάθε εμπόδιο ως την επόμενη πρόκληση.
Για να στεφθείς Ολυμπιονίκης χρειάζεται ταλέντο, στέρηση, καθημερινή δουλειά, να έρθεις αντιμέτωπος με την αποτυχία, δύναμη για να μην τα παρατήσεις στα ζόρικα, μέχρι να δεις την αυγή και να χαμογελάσεις δακρυσμένος. Αν αξίζει όλη αυτή η ανηφόρα και η επίπονη διαδικασία; Το χαμόγελο, το ξέσπασμα, το δάκρυ των Μουτάζ Μπαρσίμ και Τζιανμάρκο Ταμπέρι θα σου λύσουν κάθε απορία.
Θα πρέπει να γυρίσουμε τον χρόνο πριν 3 χρόνια και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο που πραγματοποιήθηκαν με διαφορά ενός έτους λόγω της πανδημίας. Η μάχη του τελικού στο άλμα εις ύψος είναι αδυσώπητη. Μετά από μυθική μονομαχία ο Ιταλός Τζιανμάρκο Ταμπέρι και ο Καταριανός Μουτάζ Μπαρσίμ, έχουν ξεπεράσει τα 2.37 μέτρα χωρίς να χάσουν καμία προσπάθεια και αμφότεροι έχουν αποτύχει να περάσουν τα 2.39 μέτρα. Όλα ισόπαλα. Ο κριτής πλησιάζει και τους ενημερώνει για τη διαδικασία του μπαράζ.
«Μπορούμε να έχουμε δύο χρυσά μετάλλια;», τον ρώτησε ο Μπαρσίμ. Όταν ο κριτής απάντησε καταφατικά, οι δύο Ολυμπιονίκες απλώς κοιτάχτηκαν στα μάτια και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. Ο Ταμπέρι πήδηξε στην αγκαλιά του Καταριανού και αποτέλεσε το επιστέγασμα μίας υπέροχης φιλίας. «Τον κοίταξα, με κοίταξε και το ξέραμε. Απλώς κοιτάξαμε ο ένας τον άλλον και αυτό ήταν, τελείωσε. Δεν χρειαζόταν να πάμε στο μπαράζ», εξήγησε ο Μπαρσίμ αργότερα. «Είναι ένας από τους καλύτερους φίλους μου, όχι μόνο εντός αλλά και εκτός στίβου. Δουλεύουμε μαζί. Είναι ένα όνειρο που έγινε πραγματικότητα. Αυτό είναι το πραγματικό πνεύμα του αθλητισμού και είμαστε εδώ για να στείλουμε αυτό το μήνυμα», συμπλήρωσε ο άλτης από το Κατάρ.
Μία φιλία που γεννήθηκε στα δύσκολα
Μόλις τρεις εβδομάδες πριν από τους Ολυμπιακούς αγώνες στο Ρίο ντε Τζανέιρο, ο Ταμπέρι έπαθε ρήξη συνδέσμων στον αστράγαλο, επιχειρώντας να περάσει τα 2,41 μέτρα. Ο τραυματισμός τον διέλυσε διότι ήταν το μεγάλο φαβορί.
Όταν επέστρεψε στην ενεργό δράση, τα πράγματα δεν πήγαν όπως τα περίμενε. Ένας αγώνας στο Παρίσι ήταν αρκετός ώστε να του διαλύσει την ψυχολογία καθώς δεν κατάφερε να περάσει το αρχικό ύψος και άρχισε να πιστεύει ότι δε θα επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν. «Έπειτα από τον τραυματισμό μου απλώς ήθελα να επιστρέψω, αλλά τώρα έχω αυτό το χρυσό, είναι απίστευτο. Το ονειρεύτηκα τόσο πολλές φορές», δήλωσε ο Ταμπέρι μετά τον τελικό. «Το 2016 μου είπαν ότι υπήρχε ο κίνδυνος να μην μπορέσω να αγωνιστώ ξανά. Ήταν ένα μακρύ ταξίδι», συμπλήρωσε. Ο Ιταλός άλτης πανηγύρισε μαζί με τον γύψο που αναγκάστηκε να φορέσει έπειτα από την επέμβαση που υποβλήθηκε. «Ο δρόμος για το Τόκιο», είχε γράψει πάνω στον γύψο.
Η συζήτηση στο ξενοδοχείο μετά το Παρίσι
«Άλλοι αθλητές με πλησίασαν, αλλά δεν ήθελα να μιλήσω σε κανέναν. Πήγα απευθείας στο δωμάτιό μου», είχε περιγράψει σε άρθρο του στο περιοδικό Spikes το 2018. «Την επόμενη ημέρα, ο Μουτάζ άρχισε να χτυπάει την πόρτα και δεν έφευγε. Στην αρχή ήθελα απλά να φύγει. Επέμεινε και φώναζε “Γκίμπο, σε παρακαλώ, θέλω να σου μιλήσω”. Οπότε υπέκυψα και τον άφησα να μπει», συνέχισε. «Συζητήσαμε. Έκλαψα μπροστά του. Προσπάθησε να με ηρεμήσει και μου είπε αυτό που έπρεπε να πει. “Μην προσπαθείς να το πιέσεις”, μου έλεγε συνέχεια. “Είχες έναν μεγάλο τραυματισμό, έχεις επιστρέψει ήδη στα Diamond League. Κανένας δεν το περίμενε αυτό. Αλλά πρέπει να πάρεις τον χρόνο σου, να μην περιμένεις υπερβολικά πολλά, υπερβολικά νωρίς από τον εαυτό σου”».
Το πιο σημαντικό όμως που τον βοήθησε να συνειδητοποιήσει, εξήγησε ο Ταμπέρι ήταν ότι έπρεπε να αγωνίζεται «για τον εαυτό μου και όχι για τους άλλους». Έπειτα από αυτή τη συζήτηση, ο Ιταλός έκλεισε αμέσως έναν αγώνα στη Βουδαπέστη. Εκεί, πέρασε τα 2,28 μ., ήταν η καλύτερη επίδοσή του μετά την επιστροφή. «Κάτι μέσα μου άλλαξε εκεί. Ήμουν ξανά άλτης του ύψους». Πώς γνώριζε τι λόγια έπρεπε να χρησιμοποιήσει ο Μπαρσίμ; Μα διότι είχε περάσει τα ίδια: «Είναι απίστευτο, ένα όνειρο από το οποίο δεν θέλω να ξυπνήσω», δήλωσε από την πλευρά του ο Μπαρσίμ, που κι εκείνος έπαθε ρήξη συνδέσμων το 2018 και έμεινε 11 μήνες εκτός αγώνων. «Έχω περάσει πολλά, ήταν πέντε χρόνια με τραυματισμούς και αναποδιές. Αλλά είμαστε εδώ σήμερα και μοιραζόμαστε αυτή τη στιγμή και όλες τις θυσίες», συμπλήρωσε ο άλτης από το Κατάρ.
Η συνάντηση στο ξενοδοχείο είναι το μεγαλείο του αθλητισμού και το πνεύμα του Ολυμπισμού. Παρότι ο αθλητής από το Κατάρ γνώριζε ότι ο Ιταλός είναι ο μεγάλος του ανταγωνιστής, θέλησε να τον στηρίξει. Να του δώσει αυτοπεποίθηση διότι μπήκε στη θέση του. Μία φιλία γεννήθηκε και το επιστέγασμά της ήρθε στον στίβο του Τόκιο. Από εκείνες τις ιστορίες που θα μπορούσες να δεις στο Netflix. Αλλά η ζωή και ο αθλητισμός γράφουν τα ομορφότερα σενάρια.
Το αφιέρωμα του Ratpack μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σε όλες εκείνες τις ιστορίες που συνέθεσαν το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα που θα ανανεώνεται καθημερινά κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:
