Η ιστορία της Ισημερινής Γουινέας είναι ποτισμένη από αίμα, φτώχεια, διώξεις και πείνα. Όχι κάτι ασυνήθιστο για τις χώρες της Αφρικής που έχουν ζήσει την καταπίεση και την αδικία στο πετσί τους. Από το 1970 όπου ο δικτάτορας Φρανσίσκο Μασίας Νγκέμα καθίδρυσε μονοκομματικό στρατιωτικό καθεστώς μέχρι και τις 29 Σεπτεμβρίου 1979, ημερομηνία θανάτου του, ο Μασίας έγραψε το όνομά του με μεγάλα γράμματα στα μαύρα κατάστιχα της ιστορίας. Εκτέλεσε πολιτικούς αντιπάλους, θρησκευτικούς ηγέτες, έκλεισε όλα τα σχολεία και τις εκκλησίες, ενώ επί καθεστώτος του, το ⅓ του πληθυσμού της Ισημερινής Γουινέας εξορίστηκε ή αφανίστηκε.
Μέσα σε όλη αυτή τη “Μαύρη Περίοδο”, είδε το πρώτο φως της ζωής ένα παιδί που έμελλε να γράψει ιστορία και να αποτελέσει “Φάρο” για τον αθλητισμό της χώρας. Ο Ερίκ Μουσαμπανί ήρθε στη ζωή στις 31 Μαΐου 1978 και τα παιδικά του χρόνια δε διαφέρουν από εκείνα των συνομήλικών του. Έβρισκε διέξοδο και διασκέδαση στη θάλασσα. Καλά μη νομίζεις ότι κολυμπούσε και στα βαθιά, διότι αφενός δεν γνώριζε και τόσο καλό μπάνιο και αφετέρου οι καρχαρίες στον Ατλαντικό Ωκεανό κάνουν party. Οπότε όσο πατάει ο… Έρικ γιατί η θάλασσα είναι σαν τον έρωτα: Χίλιοι τη χαίρονται, ένας την πληρώνει. Όχι ότι πιστεύουμε πως ο Ερίκ Μουσαμπανί έχει διαβάσει Ντίνο Χριστιανόπουλο αλλά το ένστικτο της επιβίωσης πάντα κυριαρχεί.
Fast Forward: Το 1999 και σε ηλικία 21 ετών ο Έρικ έχει τον άτυπο τίτλο του κορυφαίου κολυμβητή στην πατρίδα του. Σημαντικός τίτλος; Όχι αλλά όπως φάνηκε αρκετός ώστε να του χαρίσει την ύψιστη τιμή για έναν αθλητή: Τη συμμετοχή στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Βλέπετε έναν χρόνο πριν την Ολυμπιάδα του Σίδνεϊ, η ΔΟΕ έδωσε στην Ισημερινή Γουινέα την πολυπόθητη wild card και ο 21χρονος Έρικ θα έπρεπε να ξεκινήσει την προετοιμασία του για το μεγάλο ραντεβού. Θα έφτιαχνε βαλίτσες για την Αυστραλία, η οποία δεν ήξερε καν πού πέφτει (αν δεν είχε σταματήσει το σχολείο θα το γνώριζε αλλά οκ), δεν είχε ιδέα για τη σημασία των Ολυμπιακών Αγώνων και το σημαντικότερο δεν είχε κολυμπήσει ποτέ σε πισίνα. Ένα έπος ξεκινάει.
«Δεν είχαμε πισίνες. Έκανα προπονήσεις σε πισίνα ξενοδοχείου, μετά από συνεννόηση της κυβέρνησης με το καλύτερο ξενοδοχείο της χώρας, που είχε μήκος γύρω στα 13 μέτρα. Δεν είχα προπονητή. Η πισίνα ήταν διαθέσιμη από τις πέντε έως τις έξι το πρωί και έκανα προπονήσεις μόλις τρεις φορές την εβδομάδα. Κολυμπούσα όμως σε θάλασσες και ποτάμια. Μου έλεγαν οι ψαράδες πώς να χρησιμοποιώ τα πόδια μου. Δεν υπήρχε το παραμικρό επαγγελματικό στιλ στην προπόνησή μου», θυμάται ο άνθρωπος που σήμερα αποτελεί έναν θρύλο στη χώρα του και έμπνευση για κάθε αθλητή που θέλει να κυνηγήσει το αδύνατο.
Με 50 ευρώ στην τσέπη βρέθηκε σε ηλικία 22 ετών για πρώτη φορά στο εξωτερικό. Προορισμός το Σίδνεϊ εκεί όπου έπαθε πολιτισμικό σοκ από την πολυτέλεια, τους ουρανοξύστες, την κουλτούρα και γενικότερα το πώς λειτουργεί ο σύγχρονος πολιτισμός. Ωστόσο αυτό το σοκ δεν ήταν τίποτα μπροστά στον τρόμο της πισίνας. Όταν είδε για πρώτη φορά την 50άρα ολυμπιακών διαστάσεων πισίνα, τα έχασε: «Φοβήθηκα όταν είδα το μέγεθός της. Είπα στους ανθρώπους μου ότι θα είναι πολύ δύσκολο για μένα, γιατί η πισίνα ήταν τόσο μεγάλη».
Δεν ήξερε τι να πρωτοκάνει. Μούδιασε. Ήταν χαμένος. Ένας προπονητής από την αποστολή της Νοτίου Αφρικής τον παρατήρησε να χαζεύει τους Αμερικανούς κολυμβητές και αποφάσισε να τον βοηθήσει. Του έδωσε ένα ζευγάρι γυαλιά και ένα μαγιό όταν αντιλήφθηκε ότι όντως ήταν αθλητής της κολύμβησης που θα συμμετάσχει στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μαζί με τoν εξοπλισμό, του χάρισε και δύο - τρεις συμβουλές ώστε να βελτιώσει το στιλ του και να μάθει να βουτάει από τον βατήρα.
Αφού μπήκε στο Ολυμπιακό Στάδιο του Σίδνεϊ ως σημαιοφόρος της Ισημερινής Γουινέας, στις 19 Σεπτεμβρίου ήταν η στιγμή του ονείρου. Συμμετοχή στον πρώτο προκριματικό των 100 μέτρων ελεύθερο. Δίπλα του ο Νιγηριανός Καρίμ Μπέαρ και ο Φαρκόντ Οπίροβ από το Τατζικιστάν. Οι δύο βουτάνε νωρίτερα και ακυρώνονται. Μένει μόνος μπροστά σε 17.000 θεατές! Σαν ηθοποιός σε πρεμιέρα μιούζικαλ του Μπρόντγουεϊ. Πλέον δεν υπήρχε αντίπαλος αλλά υπήρχε συγκεκριμένος στόχος. Να περάσει στον ημιτελικό; Όχι σε καμία περίπτωση. Ο μεγάλος στόχος ήταν να τερματίσει. Να μην κάνει καμία γκάφα και όλοι γελάσουν μαζί του. Πήρε μια βαθιά ανάσα και με την ψυχή του να τρέμει από άγχος και συγκίνηση, βούτηξε στην πισίνα.
Το πόσο άπειρος ήταν φάνηκε από τον τρόπο κολύμβησής του. Ανέπνεε από μπροστά καθώς έβγαινε από το νερό και όχι από το πλάι, χτύπαγε τα χέρια του τόσο δυνατά στο νερό ενώ τα πόδια του δεν ακολουθούσαν το ρυθμό. Μετά τα πρώτα 50 μέτρα είχε “σκάσει”. Τα γέλια των ανθρώπων στην κερκίδα μετατράπηκαν σε αποθέωση. Όλο το γήπεδο είχε σηκωθεί να αποθεώσει και να μπουστάρει τον χειρότερο αθλητή στην ιστορία των Ολυμπιακών Αγώνων. «Κολύμπησα τα πρώτα 50μ. αρκετά καλά. Έλεγα στον εαυτό μου να μην τα παρατήσει και να φτάσει μέχρι τέλους. Γνώριζα πως με παρακολουθούσε όλος ο πλανήτης, η οικογένειά μου, η χώρα μου, η μητέρα μου, η αδελφή μου, οι φίλοι μου. Γι’αυτο έλεγα μέσα μου πως έπρεπε να τερματίσω. Δε με ενδιέφερε ο χρόνος. Ήθελα μόνο τα τερματίσω». Το ρολόι έδειχνε 1:52.72. Τόσο χρειάστηκε ο Ερίκ από τη στιγμή που έπεσε από τον βατήρα μέχρι να ακουμπήσει το σημείο του τερματισμού. Όχι αρκετός για να πάρει το εισιτήριο για τα ημιτελικά αλλά αρκετός ώστε να τον τοποθετήσει στο πάνθεον της ιστορίας των Ολυμπιακών Αγώνων.
Η ιστορία του έγινε αμέσως viral, σε μία εποχή που ακόμη δεν είχε εφευρεθεί ο όρος. «Ερίκ, το Χέλι» ήταν το ψευδώνυμο που του απέδωσαν και τον συντροφεύει μέχρι σήμερα. Ένας τύπος που έμαθε να κολυμπάει σε ποτάμια και στα ρηχά του Ατλαντικού αποτέλεσε το πιο σημαντικό πρόσωπο των αγώνων. Αυτό είναι το πνεύμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Αυτός είναι ο αθλητισμός. Η έμπνευση, η αποφασιστικότητα, η δύναμη ψυχής.
«Έβλεπα ξανά και ξανά τον αγώνα μου στο CNN και σε όλα τα κανάλια. Έδωσα άπειρες συνεντεύξεις και έκανα πολλές διαφημίσεις στην Ιαπωνία και την Αυστραλία», είχε πει. Στην Ισημερινή Γουινέα έχει εθνικός ήρωας. Χάρη στην ιστορία του, σήμερα υπάρχουν δύο πισίνες ολυμπιακών διαστάσεων. «Είμαι εθνικός προπονητής στην κολυμβητική ομοσπονδία της Ισημερινής Γουινέας, η ζωή μου έχει αλλάξει εντελώς. Δουλεύω για να εξασφαλίσω ότι η χώρα μας έχει καλούς κολυμβητές, διδάσκοντας τους τις βασικές αρχές της κολύμβησης. Τουλάχιστον τώρα έχουν την ευκαιρία, όχι μόνο να δουν, αλλά και να εκπαιδευτούν σε ολυμπιακές πισίνες. Χωρίζω τη ζωή μου ανάμεσα στη δουλειά μου σε μια εταιρεία πετρελαίου και στην ομοσπονδία κολύμβησης. Είμαι ένας διαφορετικός Ερίκ σε σχέση με το 2000. Έχω γυναίκα και τέσσερα παιδιά. Δεν είμαι πλούσιος, αλλά κερδίζω τα προς το ζην», σημειώνει για να προσθέσει εν συνέχεια τις συμβουλές του για κάθε αθλητή που προπονεί: «Τους ζητάω να έχουν πολύ θάρρος, γιατί πιστεύω ότι στη ζωή, όταν έχετε στόχους, πρέπει να επιμείνετε για να τους πετύχετε».
Το αφιέρωμα του Ratpack μας ταξιδεύει πίσω στο χρόνο και σε όλες εκείνες τις ιστορίες που συνέθεσαν το Ολυμπιακό Ιδεώδες. Διαβάστε ολόκληρο το αφιέρωμα που θα ανανεώνεται καθημερινά κάνοντας κλικ στην παρακάτω εικόνα:
