Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να αισθάνεται αδικημένος στο ελληνικό ποδόσφαιρο, αυτός δεν είναι άλλος από τον Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο πρώην τεχνικός του Παναθηναϊκού ένιωσε στο πετσί του το τι σημαίνει αγνωμοσύνη, αδικία και το να βρίσκεται εκτεθειμένος απέναντι σ’ ένα ολόκληρο σύστημα. Η απομάκρυνσή του από τον πάγκο των Κυπελλούχων Ελλάδος ήταν μία απόφαση εκτός ποδοσφαιρικής λογικής, σ’ ένα τμήμα που κακά τα ψέματα έχει τσακωθεί με τη λέξη ορθολογισμός. Τα πεπραγμένα και οι αποφάσεις που παίρνει η διοίκηση του “τριφυλλιού” την έχουν οδηγήσει στο να μείνει εκτός κατάκτησης πρωταθλήματος για 14 χρόνια. Δεν μπορεί να είναι τυχαίο όλο αυτό.
Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς προσγειώθηκε ξανά στα μέρη μας πριν από 3 χρόνια προσπαθώντας να βάλει ξανά τον Παναθηναϊκό στη διεκδίκηση του τίτλου. Παρέλαβε καμένη γη από τον προκάτοχό του, Λάζλο Μπόλονι, και έκανε πράξη οτιδήποτε υποσχέθηκε. Ο στόχος την πρώτη χρονιά είναι να μάθει το “τριφύλλι” να παίξει ξανά ποδόσφαιρο και να βγει στην Ευρώπη. Στόχος επετεύχθη με την κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδος. Στόχος τη δεύτερη χρονιά ήταν να διεκδικήσει το πρωτάθλημα, έναν τίτλο που τον έχασε στο νήμα παλεύοντας με τα “θηρία”. Η τρίτη χρονιά ήταν εκείνη που υποσχέθηκε να κάνει πράξη τον τίτλο. Μεσούσης της σεζόν, ο Παναθηναϊκός έπαιζε καλύτερο ποδόσφαιρο, είχε την πιο παραγωγική επίθεση του πρωταθλήματος αλλά αυτό δεν έφτανε. Η διοίκηση πήρε την απόφαση να τον διώξει μία μέρα πριν τα Χριστούγεννα, να φέρει τον Φατίχ Τερίμ, με αποτέλεσμα η ομάδα να τερματίσει… 4η. Καλά πήγε όλο αυτό.
Ωστόσο αυτό το γνωρίζουμε. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς, ο “Καρβέλας”, λοιδωρήθηκε όσο λίγοι. Αν εξαιρέσουμε μία πλειοψηφία φίλων του Παναθηναϊκού, κανείς άλλος δεν τον στήριζε. Του χρέωσαν σχεδόν τα πάντα, ξέχασαν γρήγορα (τι πιο σύνηθες για τον Έλληνα) και τώρα έφτασε η στιγμή της προσωπικής του δικαίωσης. Ο Ιβάν ο τρομερός βρίσκεται στη λίστα της Εθνικής Ελλάδος ώστε να κάτσει στην άκρη του πάγκου. Μετά την εκλογή της νέας διοίκησης της ΕΠΟ στις 22 Ιουλίου, το θέμα του προπονητή της “γαλανόλευκης” είναι το πρώτο ζήτημα που πρέπει να λυθεί.
Ο 61χρονος κόουτς φαντάζει ως ιδανική επιλογή. Έχει την καθολική υποστήριξη καθώς δεν αποτέλεσε ποτέ μία τοξική περσόνα. Δεν ασχολήθηκε με διαιτησία, δεν μπήκε σε κανένα εξωαγωνιστικό τριπάκι. Είναι ένας κύριος που αποτελεί διαμάντι για το ελληνικό ποδόσφαιρο. Θα είναι τιμή μας να πει το “ναι” και να αναλάβει τα ηνία. Αλλά μεταξύ μας, ποιος θα τον αδικήσει αν πει ένα τεράστιο “ΟΧΙ” και μας αφήσει στην εθνική μας μιζέρια;
