Ίσως αυτό το κείμενο έπρεπε να έχει γραφτεί στην Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης και αυτό δεν είναι καθόλου υπερβολή. Ο Ντένις Μπέργκαμπ άλλωστε ήταν ακριβώς αυτό. Ένας ποιητής των γηπέδων. Προφανώς και η στιγμή που χάιδεψε την μπάλα και με έναν τρόπο που μόνο αυτός ξέρει, την έφερε γύρω από τον Νίκο Νταμπίζα πριν εκτελέσει την Νιουκάσλ, είναι η υπέρτατη στιγμή «μαγείας» ενός τύπου που άξιζε να θεωρείται «Ιπτάμενος Ολλανδός» αλλά λόγω της φοβίας του για τα αεροπλάνα, δεν πετούσε με τίποτα.
Όταν ο Μπέργκαμπ μάς έμαθε πώς γράφεται η ποίηση με δύο κινήσεις
Όμως ο Non Flying-Dutchman μπορούσε να πετάξει
Παίζοντας (μαγεύοντας είναι η σωστή λέξη) στον Άγιαξ τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, ο μικρός Ντένις ξεχωρίζει για το ταλέντο του και με 29 γκολ σε 36 ματς, κυρίως όμως την μοναδική του έφεση να φτιάχνει γκολ για τους συμπαίκτες του, τον έστειλαν σύντομα στην Ίντερ.
Η διετία του όμως στο Μιλάνο δεν κύλησε όπως θα ήθελε -όχι ότι ήταν κακός, αλλά δεν είχε βρει ακόμα τα πατήματά του- με αποτέλεσμα να πάρει μεταγραφή στην αγαπημένη του, όπως αποδείχθηκε, Άρσεναλ.
Έχετε δει πόσο «κομμάτια» έχει γίνει ο Μεσούτ Οζίλ;
Και όταν λίγα χρόνια αργότερα ήρθε ο Αρσέν Βενγκέρ στο Λονδίνο, όλα πήραν τον δρόμο τους. Οι στιγμές μαγείας διαδέχονταν η μία την άλλη, και ο Μπέργκαμπ μετά από χρόνια θα έβλεπε να στήνεται μέχρι και άγαλμα προς τιμήν του έξω από το καινούργιο γήπεδο των «κανονιέρηδων», το «Emirates Stadium».
Αλλά αρκετά με τα λόγια, είναι καιρός να μιλήσουν οι στιγμές που μας χάρισε με την μπάλα στα πόδια. Σαν μαέστρος της πιο καλά οργανωμένης ορχήστρας, εκείνος που μπορούσε να σκοράρει αλλά κυρίως να κάνει μάγκες όλους τους γύρω του. Με τον δικό του, «μη-ιπτάμενο» τρόπο.
