Πραγματικά δεν ξέρεις τι να πεις μετά από ένα ματς τελικού παγκοσμίου κυπέλλου που έληξε στα πέναλτι μετά από ένα ματς που έληξε 10-10 στην κανονική του διάρκεια και στο μεγαλύτερο μέρος πήγαινε γκολ με γκολ. Η έκσταση δεν είχε κοπάσει μετά από τους αποκλεισμούς του Μαυροβουνίου και της Σερβίας για να βρεθεί αυτή η ομάδα απέναντι στους Μαγυάρους. Τρία ματς σερί με την αφρόκρεμα του αθλήματος δεν ήταν αρκετά για να λυγίσει το τσαγανό αυτής της ομάδας.
Το ασημένιο αυτό μετάλλιο δεν είναι μόνο η κορυφαία διάκριση για την ομάδα που μας έχει χαρίσει τρομερές στιγμές στην εθνική μας συλλογική συνείδηση, αλλά είναι και κορυφαίος ο τρόπος με τον οποίο το κατέκτησε χωρίς να δείξει ούτε στιγμή ότι εγκατέλειπε το όνειρο. Το όνειρο για αυτή την ομάδα μόλις ξεκίνησε και είμαστε απολύτως σίγουροι ότι θα μας προσφέρει πολλές συγκίνησεις ακόμα και πολλά μετάλλια, κατά πάσα πιθανότητα χρυσά.
Αν πρέπει όμως να κρατήσουμε μία στιγμή από από αυτή την καταιγίδα σπουδαίων στιγμών, αυτή είναι η συγγνώμη του κόουτς Θοδωρή Βλάχου. Τόσο ο τρόπος όσο και η σπανιότητα μιας ουσιαστικής συγγνώμης, είναι η σπουδαιότερη παρακαταθήκη μιας ομάδας που αξίζει. Σε μία χώρα που έχουμε συνηθίσει να κοτσάρουμε μια συγγνώμη μετά από κάθε αποτυχία, μόνο και μόνο για να διώξουμε την ευθύνη της αποτυχίας, ο Θοδωρής Βλάχος ζήτησε συγγνώμη για να πάρει όλη την ευθύνη, ακόμα και αυτή που δεν του αναλογούσε, γιατί αυτό είναι το καθήκον ενός ηγέτη που κέρδισε τη θέση του και δεν του τη χάρισε κανένας για το χατήρι ενός ρουσφετιού.
Με τα αν δεν γράφεται ιστορία και κανεις δεν ξέρει πώς θα έληγε εκείνη η επίθεση 37 δεύτερα πριν το τέλος με πλεονέκτημα παίκτη. Μπορεί να μας έδινε το χρυσό μπορεί και όχι. Κανείς δεν μπορεί να πει ότι ο Βλάχος ή ο κάθε ένας από τους παίκτες του ότι δεν έδωσε το 105% της ψυχής τους. Όταν όμως έχεις φιλότιμο και συνείδηση, αυτή η συνείδηση σε υποχρεώνει να δηλώσεις αυτές τις στιγμές ότι θα μπορούσες να είσαι καλύτερος, όχι απλά να αποφύγεις ένα λάθος. Κάλλιστα ο προπονητής θα μπορούσε να περιοριστεί σε μία πίκρα για την απώλεια του χρυσού και να πει το κλασικό κλισέ για τη βρύση και το νερό, να πει ότι είναι περήφανος για το αργυρό και τους παίκτες του και να πάμε παρακάτω. Αλλά διάλεξε τον δύσκολο δρόμο της αξιοπρέπειας.
Σήμερα ο Θοδωρής Βλάχος έδωσε ένα δωρεάν μάθημα με αυτή του τη δήλωση. Ένα μάθημα για όλους εμάς, για όλους όσους διαχειρίζονται την παραμικρή ευθύνη στη δουλειά τους και στη ζωή τους. Από έναν υπουργό μέχρι έναν μικρομεσαίο επιχειρηματία με δύο υπαλλήλους. Η παραδοχή του σφάλματος και η ειλικρινής συγγνώμη είναι πολύ σπουδαίο πράγμα και δείχνει ισχυρό χαρακτήρα, δεν είναι για λιπόψυχους η σωστή συγγνώμη. Λυπούμαστε κόουτς, αλλά δεν κάνουμε δεκτή τη συγγνώμη σου, δεν έκανες τίποτα κακό για να σε συγχωρέσουμε.
