Η ιστορία της Αλγερίας και της Γαλλίας είναι ποτισμένη με αίμα. Το 1954 οι Αλγερινοί πήραν τα όπλα και τα αλγερινά κινήματα ανεξαρτησίας επαναστάτησαν κατά των Γάλλων αποικιοκρατών. Ο πόλεμος έληξε το 1962, με το αλγερινό κράτος να κάνει λόγο για 1.500.000 νεκρούς. Ο Σμαΐλ Ζιντάν δεν πρόλαβε να ζήσει τον «Πόλεμο της Αλγερίας». Το 1953 μετανάστευσε από το χωριό Αγκμούν για το Παρίσι με την ελπίδα της καλύτερης ζωής. Δούλεψε ως εργάτης σε οικοδομή για 9 χρόνια, συγκέντρωσε χρήματα και μετακόμισε στη Μασσαλία, όπου γνώρισε τη Μαλίκα. Εκεί δούλεψε ως αποθηκάριος για να μεγαλώσει την οικογένειά του η οποία απαριθμούσε πέντε παιδιά. Το 1972 γεννήθηκε ο «Βενιαμίν» της οικογένειας, πήρε το όνομα Ζινεντίν Γιασίντ και αν το δεύτερο όνομα δε σου λέει κάτι, το πρώτο σίγουρα δεν μπορείς να το ξεχάσεις. Έχει χαραχτεί με χρυσά γράμματα στην Βίβλο του ποδοσφαίρου.
Τα χρόνια στη Μασσαλία και η Μπορντό
Η οικογένεια Ζιντάν ήταν μία αξιοσέβαστη οικογένεια. Σε μία εποχή που αρκετοί μετανάστες έβρισκαν... διέξοδο στο έγκλημα, οι Ζιντάν κοιτούσαν τη δουλειά τους. Αυτός είναι και ο λόγος που Ζινεντίν δεν ανεχόταν να ακούει προσβολές για την οικογένειά του, τη φυλή του ή τη γειτονιά του. Ήταν παθολογικό δεμένος με την οικογένεια και την ιστορία της. Στην ηλικία των 10 ετών κλώτσησε για πρώτη φορά το τόπι. Και εκεί ξεκίνησαν όλα. Όταν ο σκάουτερ Ζαν Βαρό τον πρωτοείδε, θαμπώθηκε. Ο μικρός Ζιζού δεν ήταν γρήγορος αλλά διέθετε εξαιρετική τεχνική. Ο Ζαν Βαρό επισκέφτηκε το πατρικό του, μίλησε στους γονείς του και τους έπεισε ο γιος τους να δοκιμαστεί στις Κάννες. Το «ναι» των γονιών του ήταν μία απόφαση που τους άλλαξε τη ζωή. Και μαζί με τη δική τους ζωή άλλαξε και το παγκόσμιο ποδόσφαιρο. Όταν η ομάδα υποβιβάστηκε στη δεύτερη κατηγορία, η Μαρσέιγ και η Μπορντό τον διεκδίκησαν. Ο Ζινεντίν ήθελε να επιστρέψει στη Μασσαλία και να φορέσει τη φανέλα της αγαπημένης του Μαρσέιγ αλλά οι ιθύνοντες τον απέρριψαν και έτσι έβαλε την υπογραφή του σε συμβόλαιο συνεργασίας με την Μπορντό. Αλήθεια, ποιος δικαιώθηκε από αυτήν την απόφαση;
Η Γιούβε, η Ρεάλ και η Εθνική Γαλλίας
Το καλοκαίρι του 1996 η Γιουβέντους είναι πρωταθλήτρια Ευρώπης. Η «μεγάλη κυρία» του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου κάνει δικό της τον Ζινεντίν Ζιντάν. Το 1997 και το 1998, η Γιούβε φτάνει στον τελικό αλλά φεύγει με σκυφτό το κεφάλι δύο φορές. Το 1997 η Ντόρτμουντ και το 1998 η Ρεάλ Μαδρίτης κατακτούν το Champions League. Δύο χαμένοι τελικοί δεν καταπίνονται εύκολα. Ο «Ζιζού» δίνει υπόσχεση πως δεν πρόκειται να ξαναχάσει τελικό. Το καλοκαίρι του 1998 παίρνει από το χεράκι την Εθνική Γαλλίας και την οδηγεί στην κορυφή του κόσμου. Στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου που διεξήχθη στο «Σταντ ντε Φρανς», ο Ζιντάν με δύο κεφαλιές (το αδύναμο στοιχείο του στην αρχή της καριέρας) στέλνει στο καναβάτσο την σπουδαία Βραζιλία και το Έθνος της Γαλλίας στον 7ο ουρανό. Οι «τρικολόρ» είναι για πρώτη φορά Παγκόσμιοι Πρωταθλητές και ο Ζιντάν κατακτά την «Χρυσή Μπάλα». Λίγα χιλιόμετρα μακριά από το σπίτι του πατέρα του, Σμαΐλ.
Ο Ζιντάν ήταν ο καλύτερος του κόσμου. Η μεταγραφή του στη Ρεάλ Μαδρίτης εκτόξευσε την καριέρα του και έσωσε τον γάμο του. Η γυναίκα του Βερονίκ, με την οποία ήταν ζευγάρι από 17 ετών, είχε μπουχτίσει στο Τορίνο. Της είχε λείψει ο ήλιος. Η πρόταση των Μαδριλένων ήρθε την κατάλληλη στιγμή και ο Γάλλος δεν υπήρχε περίπτωση να αρνηθεί. Με τα χρώματα της Ρεάλ Μαδρίτης θα σηκώνει το Champions League σκοράροντας ένα εκπληκτικό τέρμα απέναντι στη Λεβερκούζεν, ένα πρωτάθλημα, ένα ευρωπαϊκό Σούπερ Καπ, δύο ισπανικά Σούπερ Καπ και ένα Διηπειρωτικό Κύπελλο. Τα πάντα όλα.
Η κουτουλιά και το τέλος εποχής
Το 2006 έρχεται η τελευταία παράσταση. Το δικό του «Last Dance». Ο Ζινεντίν Ζιντάν κάνει ένα εκπληκτικό τουρνουά. Είναι με διαφορά ο MVP. Οι Γάλλοι φτάνουν στον τελικό και ο Ματεράτσι τον προκαλεί σε όλο τον αγώνα. Η πιο θρυλική κουτουλιά στον παγκόσμιο αθλητισμό έχει θύτη τον Ζιντάν και θύμα τον Ματεράτσι. Αναφέραμε και πριν πως δεν ανεχόταν να ακούει προσβολές για την οικογένεια και τη φυλή του. Ο στόπερ της Ίντερ τα έβαλε στο μπλέντερ και μία κουτουλιά στο στήθος ήταν το «ευχαριστώ» του Ζιζού. Ο Ζιντάν αποβάλλεται και η Ιταλία κατακτά το Παγκόσμιο Κύπελλο στα πέναλτι.
Ο Βέρβερος Ζιντάν λέει το «αντίο» με τον δικό του τρόπο. Όχι με δάκρυα στα μάτια όπως συνηθίζεται. Αλλά με ψηλά το κεφάλι, περήφανος για την καταγωγή του και την ιστορία της οικογένειάς του.
