Ο θάνατος του Πελέ δεν ήρθε ως ένα απρόσμενο γεγονός. Ως μία αιφνίδια είδηση που έσκασε σαν κεραυνός εν αιθρία. Η κατάσταση της υγείας του επιβραδύνθηκε και ο κόσμος μετρούσε αντίστροφα για την είδηση. Τα social media πήραν φωτιά, οι χρήστες τον αποχαιρέτησαν με τον δικό τους διαδικτυακό τρόπο, τα sites δημοσίευσαν τα αφιερώματα που είχαν στο ψυγείο και έτοιμα γι’ αυτήν την περίπτωση. Τον Πελέ η δική μου δεν τον πρόλαβε. Δεν τον έζησε. Περισσότερο τον θυμόμαστε από τη συμμετοχή του στην ταινία «Μεγάλη Απόδραση των 11», τότε που κάρφωσε με ψαλίδι τους Ναζί, παρά από τα 3 Παγκόσμια Κύπελλα που κατέκτησε. Οι παλαιότεροι που τον έχουν προλάβει ήταν πάντα χωρισμένοι σε δύο στρατόπεδα. Κάποιοι ισχυρίζονται πως πρόκειται για τον καλύτερο ποδοσφαιριστή που είδε το άθλημα, κάποιοι έχουν τα δικά τους επιχειρήματα ώστε να το αμφισβητούν.
Ο Πελέ ήταν μέλος της Εθνικής Βραζιλίας που σάρωνε τους πάντες στο διάβα της. Ανίκητη, η χαρά του ποδοσφαίρου, δεν μπορούσες να τους μισήσεις. Αλλά δεν ήταν μόνος του. Είχε δίπλα του τον Γκαρίντσα, αυτόν τον διάβολο με τα στραβά πόδια που στην Βραζιλία θεωρείται καλύτερος από τον Πελέ. Για την ιστορία, αυτοί οι δύο παίκτες όσο ήταν συμπαίκτες, δεν έχασαν ποτέ από κανέναν. Μύθοι! Ο Πελέ είχε επίσης τον Ματσόλα, τον Ντίντι, τον Ζαγκάλο και τους υπόλοιπους παικταράδες. Ο Πελέ δεν έφυγε ποτέ από την Σάντος ώστε να κάνει το άλμα προς την Ευρώπη. Λέγεται πως η κυβέρνηση της Βραζιλίας δεν τον άφησε ποτέ. Τον θεωρούσε εθνικό θησαυρό που έπρεπε να μείνει για πάντα στα πάτρια εδάφη. Και έτσι έγινε.
Ο μύθος του Πελέ είναι ζωντανός μέχρι σήμερα διότι έκανε πράγματα που δεν τα είχε δει ποτέ ο φίλαθλος κόσμος. Πρωτοπόρος. Η ντρίμπλα, το ψαλίδι. Ήταν μία ποδοσφαιρική ιδιοφυΐα. Αλλά ήταν όντως ο καλύτερος όλων των εποχών;
Όσο έχει πατήσει το πόδι του ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα είναι δύσκολο να το ισχυριστείς. Αυτός ο τύπος που έβαλε την Αργεντινή στο επίκεντρο του παγκοσμίου ποδοσφαίρου. Που λατρεύτηκε ως Θεός σε κάθε μήκος και πλάτος του πλανήτη. Που έκανε τους Ιταλούς στα Νότια να υποστηρίξουν την Αργεντινή στον αγώνα κόντρα στην Ιταλία σε αγώνα Μουντιάλ. Ιστορικός! Που κράτησε όρθιο ένα ολόκληρο έθνος μετά την ταπεινωτική ήττα στα νησιά Φώκλαντ. Το χέρι του Θεού. Ο ποδοσφαιριστής που δεν μπορούσες να τον σταματήσεις ούτε με φάουλ. Ασύλληπτος.
Ωστόσο έχει νόημα αυτή η συζήτηση; Το GOAT βλέπει από τα χείλη μας αβίαστα πλέον. Κάθε φορά που κάποιος σπάει ένα ρεκόρ, είτε ατομικό είτε ομαδικό. Ο κόσμος διψάει για ήρωες. Είναι αλήθεια. Σε μια εποχή της υπερπληροφόρησης δεν προλαβαίνει να φιλτράρει όσα δέχεται ο εγκέφαλός του. Κάθε εποχή έχει τους δικούς της ήρωες. Κάθε εποχή είναι διαφορετική. Ο θάνατος του Πελέ φέρνει το τέλος της συζήτησης για το ποιος είναι ο GOAT του ποδοσφαίρου. Οι άνθρωποι πεθαίνουν, οι θρύλοι παραμένουν ζωντανοί.
