Θα γυρίσουμε το χρόνο πίσω στο 1970 και στους Τελικούς του ΝΒΑ. Λέικερς εναντίον Νικς, το σκορ είναι 102-100 υπέρ των Νεοϋορκέζων και απομένουν μόλις 3 δευτερόλεπτα για το φινάλε. O Τζέρι Ουέστκατεβαίνει με τη μπάλα, φτάνει στο κέντρο, σουτάρει και….μέσα !! Oι Λέικερς είναι νικητές !! Όχι ακριβώς...Ο φωτεινός πίνακας γράφει 102-102 και το παιχνίδι θα πάει στην παράταση. Βρισκόμαστε μόλις 9 χρόνια πριν την καθιέρωση του τριπόντου στο μεγαλύτερο πρωτάθλημα μπάσκετ του κόσμου. Η γραμμή που έρχεται στο μυαλό όλων μας μόλις φανταζόμαστε γήπεδο μπάσκετ απλά δεν υπάρχει και στο γήπεδο βλέπουμε μόνο το ζωγραφιστό και τον κύκλο των ελεύθερων βολών. O Τζέρι Ουέστ θα τελειώσει την καριέρα του το 1974 κι ένας από τους μεγαλύτερους γκαρντ και ικανότερους σουτέρ όλων των εποχών δεν θα πανηγυρίσει ποτέ του τρίποντο.
Ο πρώτος που θα το κάνει θα είναι ο σχετικά άγνωστος στο ευρύ κοινό γκαρντ των Σέλτικς, Κρις Φορντ, στις 12 Οκτωβρίου 1979 σε αγώνα ενάντια στους Χιούστον Ρόκετς. Ο πρώτος μεγάλος τριποντάκιας βέβαια πολύ πριν τον Κάρι θα είναι ο συμπαίκτης του, Λάρι Μπερντ για τον οποίο δεν χρειάζονται άλλες συστάσεις. Το τρίποντο θα χρησιμοποιηθεί με μεγάλη διστακτικότητα τη δεκαετία του 1980 για να αρχίζει να γίνεται πιο δημοφιλές αφού καθιερωθεί το ‘86 ο περίφημος διαγωνισμός τριπόντων και αφού πειραματιστούν αρκετοί προπονητές του κολεγιακού μπάσκετ όπως ο «δικός μας», Ρικ Πιτίνο.
Χαρακτηριστικό ότι ο πολύς Μάικλ Τζόρντανπέρασε όλα τα κολεγιακά του χρόνια χωρίς να υφίσταται η τρίποντη βόμβα κάτι που θα παρατηρήσουν οι φίλοι του Last Dance ή όσοι ακολούθησαν το ταξίδι του στο NBA 2K23. Μάλιστα, του πήρε τουλάχιστον 5 χρόνια για να φτάσει σε «δυνατά» ποσοστά πίσω από τα 7,25 ή τα 21ft, το «downtown», των Αμερικανών. Ακόμα πιο απίστευτο το ότι οι αρχισκόρερ Καριμ-Αμπντουλ Τζαμπάρ και Σακίλ Ο’Νιλ έχουν βάλει μόνο από ένα τρίποντο στην καριέρα τους.
Για τους περισσότερους από εμάς, άνω των 30 ώστε να θυμόμαστε μπάσκετ στην Ευρώπη με 2 ημίχρονα και πολύ πιο αργό τέμπο αλλά όχι άνω των 50 ώστε να έχουμε έστω αναμνήσεις από εκείνες τις εποχές (η FIBA το υιοθέτησε περίπου επίσημα το 1984), ο κόσμος χωρίς το τρίποντο απλά θα ήταν πολύ διαφορετικός και βαρετός. Όσοι δεν με πιστεύετε παρακολουθήστε στο Youtube τους τελικούς του NBA από το 1979, τελευταίους χωρίς τα τρίποντα. Πως θα ήταν ο κόσμος μας άμα ο Διαμαντίδης δεν είχε γράψει την εποποιία του «βαλ’το αγόρι μου ;» Εάν ο Φραγκίσκος Αλβέρτης δεν ήταν ο φόβος και ο τρόμος από μακριά ; Εάν ο Ντουράντ δεν «πατούσε γραμμή» (αυτή η μάστιγα) πρόπερσι και οι Μπακς του Γιάννη δεν στέφονταν πρωταθλητές;
Πόσοι δεν έχουμε παίξει διαγωνισμό τριπόντων (ακόμα και με χρηματικό έπαθλο ή κέρασμα) με τους φίλους μας συνήθως σε κάποιο προαύλιο φωνάζοντας «Στηβ Κερ», «Ρει Άλεν», «Στογιακοβιτςςςς» ή πάντοτε «Κόμπι Μπράιαντ» ; Πόσες παρομοιώσεις για καταστάσεις ακόμα και στα αισθηματικά που μας πήγαν καλά δεν έχουμε περιγράψει μονολεκτικά με τον όρο «τρίποντο»;
Φέτος θα είναι άραγε ξανά η χρονιά των Ουόριορς;
Τα τελευταία χρόνια το μακρινό σουτ έχει κυριαρχήσει στο NBA αλλά και αρκετά στο ευρωπαϊκό παιχνίδι, οι σουτέρ γίνονται όλο και καλύτεροι και αρκετοί κάνουν λόγο για το τέλος του μπάσκετ που ξέραμε. Λιγότερες ομηρικές μάχες κάτω από τη ρακέτα, λιγότερες ακροβατικές προσπάθειες και πολλά σουτ που εάν είναι άστοχα καταστρέφουν το ρυθμό του παιχνιδιού και φυσικά χαντακώνουν την άστοχη ομάδα. Κάποιοι περιγράφουν την απίστευτη ευστοχία του Στεφ Κάρι ως cheat στο παιχνίδι. Οι δε υπέρμαχοι του τριπόντου μιλάνε για εκδημοκρατισμό του μπάσκετ αφού και ένας κοντός που ξέρει τα βασικά, παίζει λίγο άμυνα και έχει βρωμόχερο μπορεί να είναι πλέον εξαιρετικά πολύτιμος.
