Είναι ανατριχιαστικό να σκέφτεται κανείς πως ο Μπιλ Ράσελ δεν είναι πια ανάμεσά μας, όσο και αν χρόνο με το χρόνο βλέπαμε πως οι δυνάμεις του τον άφηναν. Η είδηση που έχει βυθίσει τον κόσμο του μπάσκετ (και όχι μόνο) στο πένθος αναφέρει πως η πλέον θρυλική μορφή των Μπόστον Σέλτικς, ο τύπος που έβλεπε μπροστά του τον επιβλητικό Ουίλτ Τσαμπερλεϊν και ήξερε πως στο τέλος της βραδιάς θα χαμογελάσει τελευταίος, ο απόλυτος ηγέτης της σπουδαίας δυναστείας των Σέλτικς κατά την οποία κέρδισε 11 πρωταθλήματα και έγραψε το όνομά του ανάμεσα στους κορυφαίους όλων των εποχών «έφυγε» σε ηλικία 88 ετών στον ύπνο του πλάι στη σύζυγό του.
An announcement… pic.twitter.com/KMJ7pG4R5Z
— TheBillRussell (@RealBillRussell) July 31, 2022
Μπορεί να ανήκε σε μια άλλη εποχή, πολύ πριν και από εκείνες που έβλεπαν οι πατεράδες μας ωστόσο τα όσα έκανε τότε αρκούν για να προκαλούν θαυμασμό σε όποιον μιλάει για αυτόν.
Ζούμε σε μια εποχή που η περίοδος 1956-1969 μοιάζει αρκετά μακρινή και ενδεχομένως να μην καταλάβουμε ποτέ τη σημασία των πεπραγμένων του στα παρκέ, το θέμα είναι ωστόσο ότι και μόνο που τόσα χρόνια αργότερα ήταν σταθερά εκεί σε κάθε τελικό του ΝΒΑ για να βλέπει την ανάδειξη του νέου πρωταθλητή ένα δέος γεννιόταν μέσα μας. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι το βραβείο του MVP των NBA PlayOffs έφερνε και θα φέρει για πάντα το όνομά του.
Δείτε τι γράψαμε για τον φετινό MVP των Τελικών.
Το ξεχωριστό παράσημο που θα τον ακολουθεί πάντα
Αναμφίβολα στην καριέρα του έκανε πολλά και κατέκτησε τα πάντα ωστόσο πέρα από τα μπασκετικά πεπραγμένα η πραγματική του δύναμη εστιαζόταν βαθιά μέσα στην καρδιά του. Εκείνη που τον έκανε ακόμα πιο επιβλητικό από θηριώδες κορμί του. Ο Μπιλ Ράσελ δεν είναι μόνο ο παίκτης με τα περισσότερα δαχτυλίδια όλων των εποχών (με τα 8 να είναι συνεχόμενα), ούτε απλά ένας από τους 7 παίκτες που έχει κατακτήσει και τίτλο στο NCAA και στο ΝΒΑ και το Χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Μια από τις ιστορίες που τον κάνουν να ξεχωρίζει είναι εκείνη κατά την οποία εισήχθη στο Hall Fame του ΝΒΑ το 1975 αλλά δεν δέχτηκε τη συγκεκριμένη τιμή με αποτέλεσμα η βράβευσή του να πάρει παράταση. Όχι όμως 1 ή 2 χρόνια αλλά 44.
Μια και μιλήσαμε για Hall of Fame, υπάρχει και ένας Έλληνας στο «Museum of Basketball».
Ο λόγος; «Αισθάνθηκα ότι έπρεπε πριν από μένα να έχουν την τιμή οι Αφροαμερικανοί μπασκετμπολίστες Τσακ Κούπερ, Σουίτγουτερ Κλίφτον και Ερλ Λόιντ» έχει δηλώσει στο παρελθόν ο αυθεντικός και επιβλητικός σέντερ των 22.5 ριμπάουντ κατά μέσο όρο.
Όταν λοιπόν έγινε μέλος του HoF ο Κούπερ, δέχτηκε να μπει και αυτός στο «Museum of Basketball» (οι Κλίφτον και Λόιντ είχαν μπει το 2013 και 2014 αντίστοιχα) το 2019. Μιλάμε για 44 χρόνια διαφορά. Αλλά αυτό είναι κάτι που θα έκανε μόνο ο Μπιλ Ράσελ. Μόνο αυτός θα απαρνιόταν τη δόξα για να ακολουθήσει το δρόμο της καρδιάς του.
Μπορεί να έμεινε στη συνείδηση του κόσμου ως ο άρχοντας των δαχτυλιδιών, ο κάτοχος 5 βραβείων MVP, 12 All-Star Game, η εμβληματική φιγούρα των Σέλτικς την περίοδο της δυναστείας τους μαζί με τον κόουτς Ρεντ Άουερμπαχ και η νέμεση του Τσαμπερλεϊν, αλλά πάνω από όλα πρόκειται για μια μοναδική μορφή που ποτέ δεν φοβήθηκε να πει τη γνώμη του, ασχέτως αν το χρώμα του δέρματός του ήταν ένα τεράστιο μειονέκτημα την εποχή που μεγάλωνε ή τότε που μεσουρανούσε. Η δύναμη της ψυχής του ωστόσο και η σιγουριά στον εαυτό του ήταν ίσως πιο ισχυρά πλεονεκτήματα από το επιβλητικό κορμί και τη σχέση του με το μπάσκετ.
Ξεχνιέται άλλωστε η ατάκα του που ουσιαστικά του άνοιξε την πόρτα για τη Βοστόνη, όταν επελέγη στο νο.2 του ντραφτ από τους τότε Σεντ Λιούς Χοκς:
«Δεν πρόκειται ποτέ να παίξω για μια τόσο ρατσιστική πόλη».
Η κλισέ ατάκα «μπάσκετ πλέον είναι πιο φτωχό χωρίς τον Ράσελ» είναι βέβαιο ότι θα ακουστεί αρκετά, ωστόσο είναι από τις λίγες φορές που δεν αποτελεί υπερβολή.
