Άλλη μια μέρα στη δουλειά ο σημερινός τελικός του Roland-Garros για τον «Matador» του παγκόσμιου τένις. Από τη στιγμή που άφησε εκτός τους Novak Djokovic και Alexander Zverev ενώ την ίδια στιγμή είχαν αποχαιρετήσει το τουρνουά τα υπόλοιπα φαβορί Medvedev, Τσιτσιπάς και Alcaraz φαινομενικά ο αγώνας κόντρα στον Casper Ruud δεν είχε την ίδια πίεση σε σχέση με τελικούς που έχει παίξει στο παρελθόν.
Εδώ που τα λέμε όταν τόσα χρόνια τα βάζει κόντρα στους Federer, Djokovic και άλλους κορυφαίους του αθλήματος, ένας τελικός απέναντι στον συμπαθητικό αλλά όχι ακόμα μπαρουτοκαπνισμένο Νορβηγό δεν θα του έκανε καμιά μεγάλη διαφορά. Και κάπως έτσι με το 3-0 σετ (6-3, 6-3, 6-0) κατέκτησε για 14η φορά το Roland-Garros, ξεπερνώντας κατά δύο Grand Slam (22) το φίλο του, Roger Federer (20).
Θυμηθείτε τι γράψαμε όταν ξεπέρασε τον Federer.
Tι υπάρχει πλέον εκεί έξω για τον Nadal;
«Συνεχίζω να παίζω γιατί μου αρέσει η αδρεναλίνη σε αυτά τα τουρνουά. Το διασκεδάζω πολύ όταν παίζω τένις, αλλά θα αντάλλαζα μια νίκη στον τελικό για ένα καινούργιο πόδι» είχε πει ο Nadal μετά τον ημιτελικό κόντρα στον Zverev ο οποίος τελείωσε άδοξα μετά από τραυματισμό του Γερμανού.
«Για μένα υπάρχει και μια ζωή εκτός από το τένις. Θα ήταν καλύτερο να μη νιώθω πόνο σε καθημερινή βάση και να κάνω πράγματα που με ευχαριστούν χωρίς περιορισμούς, από το να κερδίσω άλλο ένα Grand Slam» είναι το παράπονο ενός τύπου που είδε τους τραυματισμούς να του κόβουν αρκετές επιτυχίες πριν το πάρει απόφαση ότι δεν πρόκειται να σταματήσει να παλεύει.
Το εξωτερικά ατσάλινο κορμί του ήταν πάντα και η αχίλλειος πτέρνα του, με συνεχείς τραυματισμούς σε ώμους, γόνατα, καρπό, αστραγάλους κλπ που τον άφηναν αρκετό καιρό εκτός δράσης ενώ οι ενέσεις για να μην νιώθει πόνους γίνονταν όλο και πιο συχνές. Μαζί με όλα αυτά μην ξεχνάμε και το χρόνιο πρόβλημά του, γνωστό ως σύνδρομο Muller-Weiss, τη δυσπλασία του ταρσικού σκαφοειδούς, μια παραμόρφωση ενός από τα οστά που βρίσκονται στο κεντρικό τμήμα του ποδιού, απαραίτητη για την κινητικότητά του.
Άλλωστε χαρακτηριστική έχει μείνει η ατάκα του θείου και άλλοτε προπονητή του, Tony Nadal σε μια προπόνηση, όταν έβλεπε τον ανιψιό του να υποφέρει από τους πόνους:
«Γιατί επιμένεις να το κάνεις αυτό στον εαυτό σου;».
Μετά και το 14ο τρόπαιο του Roland Garros ο κόσμος ίσως να θεωρεί ότι έφτασε το τέλος για τον βιονικό Ισπανό ο οποίος έκλεισε πριν λίγες μέρες τα 36 του χρόνια αλλά ακόμα αποδεικνύει πως η παλιά φρουρά του τένις έχει ακόμα τα πρωτεία κόντρα στους νεότερους.
Για αυτό είναι κυρίαρχος στο Roland-Garros.
«Σημαίνει πολλά για μένα που συνεχίζω να βλέπω τον εαυτό μου να είναι ανταγωνιστικός στα 36 του» έλεγε λίγες μέρες πριν τον 22ο τίτλο του σε επίπεδο Grand Slam ωστόσο όλα δείχνουν το «Adios» πλησιάζει για τον σπουδαίο αυτό τενίστα. Ό,τι και αν αποφασίσει ας του δώσουμε ένα respect που συνεχίζει να κάνει αυτό που του αρέσει έχοντας ταυτόχρονα δύο μεγάλους αντιπάλους εκτός από αυτούς που αντιμετωπίζει στα κορτ. Τον πόνο και την ηλικία.
Αλλά μάλλον σκέφτεται ό,τι και ο Maverick στο σίκουελ του Top Gun: «Η ώρα μου δεν έφτασε σήμερα. Όχι ακόμα».
