Για πολλούς το τένις είναι τα εκπληκτικά χτυπήματα, η υψωμένη γροθιά μετά από winner και η μανία για τη νίκη, για άλλους πάλι εκτός από τα τρία πρώτα είναι και τα ασταμάτητα τρεξίματα -τα αγαπημένα μας ράλι- πάνω στο παραλληλόγραμμο γήπεδο της αντισφαίρισης. Είναι εκείνοι που ακούν τη λέξη Wimbledon και νιώθουν ένα ρίγος αλλά βαθιά μέσα τους κάθε εποχή πριν ή κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού έχουν στραμμένα τα μάτια τους στο γαλλικό Grand Slam. Το τουρνουά-αποθέωση της δράσης και της αντίδρασης, των ατελείωτων πόντων και της επιβράβευσης των γρήγορων ποδιών και των αντανακλαστικών. Μιλάμε φυσικά για το Roland-Garros όπου φέτος ολοκληρώνονται 7 χρόνια συνεργασίας του Ομίλου Lavazza (επίσημος υποστηρικτής τoυ Roland-Garros μέχρι το 2025) με το γαλλικό Open.
Σε ένα κορυφαίο τουρνουά που μπορείς να δεις μονάχα τους κορυφαίους.
Εδώ που τα λέμε όμως, υπάρχει πιο κυρίαρχος, πιο μάστερ του χώματος από τον «αλύγιστο», Rafael Nadal;
Nadal το μεγαλείο σου
Για όποιον παρακολουθεί τον Rafa τόσα χρόνια στα κορτ, σίγουρα έχει χορτάσει θέαμα και σασπένς απολαμβάνοντάς τον να κερδίζει τίτλους και αγώνες, βγάζοντας απίστευτες άμυνες, τρέχοντας πάνω κάτω ασταμάτητα λες και δεν υπάρχει αύριο, σφίγγοντας στο τέλος τη γροθιά και κοιτάζοντας με ωμή ψύχρα την μπάλα και τον αντίπαλο, σαν μια ένδειξη ότι το θέλει πάντα παραπάνω. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι όντας δεξιόχειρας έμαθε να παίζει με το αδύναμο χέρι του προκειμένου να έχει πλεονέκτημα κόντρα στους (συνήθως) δεξιόχειρες αντιπάλους του, αν και τα χτυπήματα δεν ήταν ποτέ το ατού του. Ούτε καν τα ατελείωτα τρεξίματα τα οποία ακόμα και στα 36 του δεν λέει να τα κόψει, αλλά η απίστευτη δύναμη ψυχής που έχει μέσα του.
Και στο Παρίσι και το Roland-Garros όλοι το γνωρίζουν και του το αναγνωρίζουν. Το κεντρικό κορτ του Philippe Chatrier του ανήκει, όποιον και αν έχει για αντίπαλο. Το συνειδητοποίησα από το πρώτο κιόλας παιχνίδι του στη φετινή διοργάνωση όταν αναμετρήθηκε με τον Γάλλο, Corentin Moutet.
Αν δεν ήξερες ποιος είναι ποιος, δεν θα μπορούσες να το καταλάβεις με βάση τις ιαχές του κοινού. Όπως είναι το πιο λογικό ο συντοπίτης και συμπατριώτης του κοινού έχει τη μερίδα του λέοντος στην υποστήριξη του κόσμου, ωστόσο το Philippe Chatrier δεν έκανε διαχωρισμούς ή εκπτώσεις. Αμφότεροι έπαιρναν το χειροκρότημα και το boost που τους άξιζε, λες και ήταν και οι δύο Γάλλοι. Μπορεί το τελικό 3-0 (6-3, 6-1, 6-4) σετ υπέρ του Nadal να φαίνεται μονόπλευρο, ωστόσο ο Moutet έδωσε αρκετές φορές αφορμή στο κοινό να ζητοκραυγάσει.
Στο τέλος της βραδιάς βέβαια το ζύγι έγειρε προς την υπεροχή του «τέλειου τενίστα» ακόμα και αν δεν χρειάστηκε να δώσει παραπάνω γκάζι για να υπερισχύσει. Εκείνου που μπαίνει στα γαλλικά κορτ και παίζει μπροστά στο δικό του κοινό. Στο δικό του τουρνουά. Σε ένα Grand Slam που έχει ήδη 13 φορές στην τροπαιοθήκη του και λαχταράει να το δει και 14η. Ένα μέρος που από τη στιγμή που θα πατήσει το πόδι του είναι το αφεντικό των αγώνων και όλων των ιαχών. Όσες φορές και αν τον παρακολουθήσεις από την τηλεόραση θα τον χειροκροτήσεις για τις επιδόσεις του, μόνο όμως αν τον δεις από κοντά μπορείς να νιώσεις αυτή την ξεχωριστή ενέργεια που εκπέμπει.
Η παρουσία, οι μορφασμοί, αυτή η κλασική ρουτίνα που έχει πριν από κάθε σερβίς, οι κινήσεις και η βεβαιότητά του ότι ακόμα και αν δυσκολεύει η έκβαση ενός αγώνα, ότι έχει πάντα το know how να τον γυρίσει υπέρ του.
Ο Novak Djokovic μπήκε στον προημιτελικό της 1ης Ιουνίου για να επαναλάβει τον περσινό του θρίαμβο (επικράτησε επί του Στέφανου Τσιτσιπά στον περσινό τελικό) ωστόσο είδε ένα ολόκληρο γήπεδο να στηρίζει τον κορυφαίο Ισπανό και το τελικό 3-1 του αντιπάλου του να του κόβει την πορεία για το repeat.
Με τη Lavazza έχουμε δει από κοντά τον Djokovic στο εξαιρετικό Nitto ATP Finals στο Τορίνο.
«Το 99,9% του κόσμου ήταν με τον Nadal» θα πει o Σέρβος μετά το ματς. Αναπόφευκτο δεν ήταν;
