Δεν υπάρχουν λόγια πλέον για τον Ράφα Ναδάλ ύστερα από το μυθικό ρεκόρ που έσπασε στον τελικό του Australian Open κόντρα στον Ντανίλ Μεντβέντεφ, φτάνοντας τον μαγικό αριθμό 21 στις κατακτήσεις Grand Slam, τα περισσότερα από κάθε άλλον στην ιστορία. Ένας θρίαμβος που προήλθε από το πιο καλογραμμένο σενάριο δράματος, με ανατροπή και κόντρα σε όλα τα προγνωστικά που ήθελαν τον «αδίστακτο» Ρώσο να αποδεικνύει πως η νέα φρουρά του τένις κάνει κουμάντο και ο χρόνος έχει αρχίσει να ακουμπάει τους θρύλους του παρελθόντος.
Τελικώς η μοίρα έδειξε πως είναι αμείλικτη ειδικά αν την προκαλέσεις, το ισπανικό τανκ «ξύπνησε» τη στιγμή που τα στοιχήματα πλήρωναν περιουσίες και νησιά ολόκληρα σε περίπτωση νίκης του και με θέληση-ατσάλι έδειξε στον αντίπαλό του πως τα νιάτα και η φρεσκάδα προσφέρουν μεν πλεονέκτημα, ωστόσο δεν έχουν το know how για να λυγίζουν τους αλύγιστους.
Τελικό αποτέλεσμα 3-2 σετ, 2-6, 6-7 (5), 6-4, 6-4, 7-5 γκέιμ και όλος ο κόσμος, ακόμα και ο Φέντερερ υποκλίνεται:
Για όποιον παρακολουθεί τον Ναδάλ τόσα χρόνια στα κορτ, σίγουρα έχει χορτάσει θέαμα και σασπένς βλέποντάς τον να κερδίζει τίτλους και αγώνες, τρέχοντας πάνω κάτω σαν τον Βέγγο, βγάζοντας απίστευτες άμυνες, σφίγγοντας στο τέλος τη γροθιά και κοιτάζοντας με ωμή ψύχρα την μπάλα και τον αντίπαλο, σαν μια ένδειξη ότι το θέλει πάντα παραπάνω. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι όντας δεξιόχειρας έμαθε να παίζει με το αδύναμο χέρι του προκειμένου να έχει κάποιο πλεονέκτημα κόντρα στους αντιπάλους του, ωστόσο τα χτυπήματα δεν ήταν ποτέ το ατού του. Ούτε καν τα ατελείωτα τρεξίματα τα οποία ακόμα και στα 35 του δεν λέει να τα κόψει, αλλά η απίστευτη δύναμη ψυχής που έχει μέσα του.
Το παιχνίδι του Ναδάλ είναι ανάλογο της θέλησής του να βρίσκεται ανάμεσα στους κορυφαίους και το γεγονός ότι τα Grand Slam -αν εξαιρέσεις το Roland Garros- δεν ευνοούσαν ποτέ τα πολλά τρεξίματα αλλά τα καλύτερα χτυπήματα (λόγω εδάφους), έρχεται σαν απόδειξη ότι η δύναμη της θελήσεως μπορεί να λυγίσει ακόμα και τις δυσκολότερες καταστάσεις.
Τα ρεκόρ είναι για να σπάνε και ενδεχομένως ο Τζόκοβιτς να μην είναι και πολύ μακριά από την ισοφάριση (ή και την κατάρριψη) του συγκεκριμένου ρεκόρ, παρόλα αυτά η ιστορία θα γράψει (και θα συνεχίσει να γράφει) για έναν τύπο με ανάποδο χέρι και βιονικά πόδια που κέρδισε τα περισσότερα Grand Slam από όλους, έχοντας ως μότο το ρητό που εκπροσωπεί τα έργα του:
«Δουλεύω για να βελτιώνω τόσο το παιχνίδι μου, όσο και την προσωπικότητά μου».
Σε μια καριέρα που οι τραυματισμοί και ο κατά πολλούς κορυφαίος όλων των εποχών, ονόματι Φέντερερ θα αποτελούσαν για πολλούς αξεπέραστα εμπόδια, ο Ναδάλ έβαλε το κεφάλι κάτω και εστίασε στο δυνατό του σημείο. Ένα κομμάτι που ούτε ο χρόνος μπόρεσε να αγγίξει, ούτε καν τα ψυχολογικά εμπόδια απέναντι στη χιλιοδοκιμασμένη δύναμη της ψυχής του. Την αλύγιστη καρδιά του. Αυτή που «ξύπνησε» το θηρίο την κατάλληλη στιγμή στον τελικό του Australian Open, χτυπώντας τον Μεντβέντεφ εκεί που υστερούσε πραγματικά. Στην ψυχραιμία. Εκεί όπου ο Ναδάλ για μία ακόμα φορά δεν είχε αντίπαλο.
Δεν έχει σημασία αν ο Ναδάλ είναι ο GOAT ή αν θα υπάρξει ποτέ κάποιος καλύτερος από ότι ο Φέντερερ. Οι δυο τους ήταν κάτι πρωτόγνωρο, κάτι μοναδικό για κάθε άθλημα στον κόσμο. Δεν τους ένοιαξε ποτέ να ξεπεράσουν ο ένας τον άλλον, αλλά να αφήσουν το τένις καλύτερο από ότι το βρήκαν, εμπνέοντας αμέτρητους φαν αλλά και αθλητές να τους μιμηθούν.
