Ακριβώς πριν από πέντε χρόνια πέθανε ο Μοχάμεντ Αλι. Αποφάσισε να τον εγκαταλείψει η ψύχη του –το σώμα του το είχε κάνει προ πολλού λόγω του Πάρκινσον. Το ερώτημα που τίθεται για εκείνον είναι απλό, μα πελώριο:
Ήταν ο Άλι η κορυφαία αθλητική προσωπικότητα όλων των εποχών;
Προσωπικά, λέω ναι, αλλά οι απόψεις ξέρεις πώς είναι. Όλοι έχουμε και από μία. Ευτυχώς, υπάρχουν πολλά που έχουν γραφτεί και ειπωθεί για εκείνον που το αποδεικνύουν. Μπορείς για παράδειγμα να δεις το «When We Were Kings» ή να διαβάζεις τον «Αγώνα» του Νόρμαν Μέιλερ.
Ο Άλι αρνήθηκε να βαδίσει να στο δρόμο που είχαν χαράξει άλλοι για εκείνον.
Το χαμίνι που έριχνε καλά μερικές δυνατές και γρήγορες γροθιές και μέσω του μποξ θα ξέφευγε από την ανέχεια, αναλαμβάνοντας το ρόλο του διασκεδαστή των Λευκών. Εκείνος θα παίζει ξύλο στο ρινγκ και από κάτω θα γελούν και θα στοιχηματίζουν πλούσιοι λευκοί ανάβοντας πούρα.
Τα αρνήθηκε όλα εκτός από το μποξ: άλλαξε όνομα, άλλαξε θρησκεία, αρνήθηκε να πάει να πολεμήσει στο Βιετνάμ (1964), τιμωρήθηκε με αποκλεισμό από τα ρινγκ, δικαιώθηκε, επέστρεψε εκεί ακριβώς απ’ όπου τον είχαν διώξει: την κορυφή.
Στο μεταξύ, είχε καταφέρει να ενσαρκώσει όλα όσα η λευκή Αμερική δεν ήθελε να δει. Τις μειονότητες, το ρατσισμό, τη φτώχεια, την εξαθλίωση, το περιθώριο, την καταπίεση.
Πιθανόν να μην υπάρχει καλύτερη σύνοψη της προσωπικότητας από το παρακάτω θρυλικό εξώφυλλο που σχεδίασε ο Τζόρτζ Λόις για λογαριασμό του Esquire.
Το έτος 1968: Ένας μαύρος πρώην βαπτιστής και μετέπειτα μουσουλμάνος (Μοχάμεντ Άλι) φωτογραφήθηκε από έναν εβραίο (Καρλ Φίσερ) για για το εξώφυλλο που σχεδίασε ένας ορθόδοξος (Τζορτζ Λόις), παίρνοντας τη μαρτυρική στάση ενός πρώην δωδεκαθεϊστή και μετέπειτα χριστιανού (Άγιος Σεβαστιανός), όπως αυτή απεικονίστηκε στον πίνακα ενός καθολικού ζωγράφου (Μποτιτσίνι).
Εμείς μαζέψαμε 15 ατάκες του, που συνοψίζουν όλα μα όλα τα παραπάνω.
