Ιούλιος του 2015. Το πείραμα «Blazers» θεωρείτο και επίσημα «νεκρό». Η σημαία και ηγέτης της ομάδας, LaMarcus Aldridge μετακόμιζε από το Portland στο San Antonio αφήνοντας πίσω του συντρίμμια. Για την ακρίβεια, συντρίμμια και τον υπαρχηγό του, Damian Lillard. Λίγο νωρίτερα είχε αποχωρήσει και η ήρεμη δύναμη της ομάδας, ο Nicolas Batum, οπότε η φάση ήταν «πότε θα βγάλουμε διαρκείας στους Timbers στο MLS».
Το ελληνικό κοινό πάντα κοιτούσε με συμπάθεια προς την μεριά του Oregon: από την επιλογή του Φασούλα στο draft του 1986 μέχρι τους Jail-Blazers και τους Roy-Oden-Aldridge. Εκείνες οι ομάδες δεν ήταν τόσο σπουδαίες ή ταλαντούχες, ωστόσο η διάθεσή τους να παίζουν για τη φανέλα σε συνδυασμό με την καυτή έδρα τους θύμιζαν μία ομάδα «El Cid», δημιουργώντας ελπίδες ότι η διάκριση δεν ήταν μακριά.
Είπαμε όμως, το καλοκαίρι του 2015 το franchise έμπαινε στο σκοτάδι. Ο πιο έμπειρος του ρόστερ ήταν ο λαπάς Chris Kaman. Μια φωνή στα αποδυτήρια είναι πάντα χρήσιμη αλλά τα παιχνίδια κρίνονται στο παρκέ και εκεί ο Kaman δεν μπορούσε να κάνει τη διαφορά. Μαζί με τον άχρωμο και άοσμο Brian Roberts και των περιορισμένων δυνατοτήτων Gerald Henderson, αποτελούσαν τις παλιοσειρές αφού όλοι οι υπόλοιποι είχαν γεννηθεί από το 1989 και μετά. Κι όμως τα Παιδιά του Πόρτλαντ (όχι οι Pink Martini, που δεν τους λες και παιδιά πια) κατάφεραν να διαψεύσουν τους πάντες με τα κατορθώματά τους. Ένας Δαυίδ γεννιέται στη Λίγκα και οι ιστορίες των underdogs πάντα ινριγκάρουν. Οι Trailblazers φτιάχνουν σιγά-σιγά μια αφήγηση που δεν μπορεί να σε αφήσει ασυγκίνητο για μια σειρά από λόγους.
Το «gangsta» δίδυμο Lillard-McCollum
Δεν είναι το δίδυμο που περιμένεις να δεις. Δεν είναι κατηγορία Lebron-Irving, Curry-Thompson(ή Curry-Durant), για να μην θυμηθούμε τα Shaq-Kobe και Jordan-Pippen. Μάλιστα, οι δύο σταρ του Portland σε αντίθεση με τους προαναφερθέντες δεν ξεκινάνε καν μαζί στη βασική πεντάδα!
Μπροστά στους «γίγαντες» που κυκλοφορούν, αυτοί μοιάζουν σχεδόν νάνοι (ο Lillardέχει ύψος 1,91 μ. και ο McCollum1,92). Ο Lillard είναι ο τύπος που θα μπορούσε να σταθεί σε οποιοδήποτε ανοιχτό των ΗΠΑ. Το αγωνιστικό τους στυλ παραπέμπει σε αλάνα, τραβάει το μάτι και είναι αυτό που ξεσηκώνει τον McCollum, και ο McCollum, με τη σειρά του ξεσηκώνει ολόκληρη την πόλη! Ο Lillard στην πρώτη του σεζόν ως ο απόλυτος ηγέτης αύξησε το μέσο όρο πόντων του από τους 21 που σημείωνε την περασμένη σεζόν στους 25.1, ενώ ο McCollum που ήταν περισσότερο επίφοβος έκανε την πλέον αλματώδη βελτίωση αυξάνοντάς τους 6.8 πόντους που σημείωνε στους… 20.8! Αυτές του οι επιδόσεις μάλιστα του έδωσαν δικαιωματικά τον τίτλο του πιο βελτιωμένου παίκτη της χρονιάς.
Φέτος, δεν αποκλείεται να δούμε τον Lillard βασικό υποψήφιο για MVP της χρονιάς. Το παιχνίδι του εξελίσσεται με γεωμετρική πρόοδο και αφήνει μεγάλες προσδοκίες για το μέλλον. Το «αρχηγιλίκι» του πάει, βγάζει ενέργεια και είναι πωρωμένος με την ομάδα ώστε πολλοί να τον φαντάζονται σαν την επόμενη μεγάλη σημαία του οργανισμού. Μετά τα «χθεσινά» όπου άφησε τους Nuggets «παγωτό» με 37 πόντους, 7 ασίστ και 5 ριμπάουντ, ο Lillard έδειξε πως η ομάδα του ήρθε για να μείνει.
Ο McCollum είναι αυτός που φέτος θα κληθεί να δώσει πραγματικές εξετάσεις. Από τη μία πρέπει να αποδείξει ότι η σεζόν που πέρασε δεν ήταν πυροτέχνημα και από την άλλη οφείλει να αναπτύξει και άλλους τομείς του παιχνιδιού του (πχ. να γίνει πιο συνεπής στην άμυνα). Η ομοιότητα του με τον Lillard ως προς το mentality είναι ένα πολύ ενθαρρυντικό σημάδι ότι θα τα καταφέρει. Το δε περιβάλλον των Blazers είναι το ιδανικό ώστε να τον αναδείξει ως το No. 2 της ιεραρχίας.
Η πορεία-θαύμα της ομάδας σε τιμή ευκαιρίας!
Η περσινή σεζόν ήταν η σεζόν του rebuilding και έτσι άφησαν πολύ χώρο στο salary cap (είχαν τον χαμηλότερο μπάτζετ σε όλη τη λίγκα) προκειμένου να έχουν άνεση και ρευστότητα τα επόμενα χρόνια για να κυνηγήσουν κορυφαία ονόματα που θα είναι διαθέσιμα στην αγορά. Η πέμπτη θέση στην πάντα απαιτητική Δύση, παρά το handicap του κακού ξεκινήματος (8-20), καθώς και η παρουσία τους στην post season δίκαια γέννησε προσδοκίες. Πολλοί μάλιστα θα περίμεναν μια δυναμική και επιθετική πολιτική στη φετινή offseason. Το αναμενόμενο θα ήταν ο Neal Osley να έχει πολύ ψηλά στη λίστα μερικά δυνατά ονόματα. Η αλήθεια είναι ότι με 2-3 καλές κινήσεις, η ομάδα θα ανέβαινε επίπεδο. Κι όμως, δεν έψαξαν τον super star, αλλά φρόντισαν να καλύψουν εγνωσμένα κενά και αδυναμίες στο ρόστερ, θωρακίζοντας το με το καλύτερο δυνατό τρόπο. Η λογική ήταν ξεκάθαρη: να χτιστεί μια μαχητική ομάδα που θα χάνει δύσκολα. Μια ομάδα που θα είναι γαλουχημένη με τις αρχές και το πνεύμα του El Cid.
Απέκτησαν ως 6ο παίκτη τον «παππού» -για τα δεδομένα τους- Evan Turner (γεννημένος το 1988) για να συνεισφέρει σημαντικά στο σκοράρισμα. Το νο.2 του ντραφτ του 2010 δεν έχει κάνει την καριέρα που περίμεναν οι περισσότεροι, ωστόσο παραμένει ένας πολύ καλός σκόρερ ο οποίος μπορεί να ανοίξει τις άμυνες με το σουτ και τις διεισδύσεις του.
Η έλευση του Shabazz Napier (1991) ήρθε να δώσει λύση στη αδυναμία των blazers να λειτουργήσουν χωρίς τον Lillard στο παρκέ. Ο McCollum είναι μεν καλός σκόρερ αλλά δεν το έχει με την οργάνωση. Ο Napier θα έρχεται και θα δίνει χώρο στον Lillard να ελιχθεί χωρίς την μπάλα από τη θέση «2», ενώ θα τραβήξει «κουπί» στην επίθεση όταν χρειαστεί.
Τέλος η ultra αθλητική φροντ λάιν ενισχύεται με την παρουσία του Festus Ezeli (1989), κατόχου δαχτυλιδιού με τους Warriors. Στους Blazers ταιριάζει γάντι καθώς είναι ίδιου περίπου στιλ με τους υπόλοιπους σέντερ (Plumlee και Leonard), δηλαδή άμυνα, τρέξιμο, ενέργεια και πολλά καρφώματα!
H συνταγή λοιπόν, δεν αλλάζει: πολύ τρέξιμο, νιάτα στο παρκέ και οι Lillard-McCollum-(και πλέον) Turner θα «πυροβολούν» από την περιφέρεια, ενώ οι Plumlee, Vonleh, Leonard, Ezeli, Harkless θα καρφώνουν στην επίθεση και θα βαράνε στην άμυνα! Στην ιδανική τους εκδοχή οι Trailblazers θα δανείζονται τα καλύτερα στοιχεία των Warriors προσπαθώντας να τα φέρουν πιο κοντά στο «γήινο» μπάσκετ.
Αν ανέβουν και αυτοί επίπεδο, του χρόνου για πρωτάθλημα!
Οι Blazers έχουν το βλέμμα στραμμένο στο μέλλον. Σε αντίθεση όμως με τις κάπως γενικόλογες κουβέντες που γίνονταν πέρυσι τέτοια εποχή, πλέον έχουν ήδη ξεκινήσει να το σχεδιάζουν. Υπάρχουν παίκτες στο ρόστερ που θα πρέπει να βγουν μπροστά την φετινή σεζόν και να κάνουν το step up. Αυτοί είναι οι Noah Vonleh, Ed Davis και Allen Crabbe. Ο πρώτος ακόμα είναι μικρός και «ψάχνεται» ωστόσο ο Terry Stotts τον εμπιστεύεται και θα του δώσει ευκαιρίες. Ο Davis έχει δείξει ότι μπορεί να αποτελέσει ένα σπουδαίο παίκτη στο rotation της ομάδας, αν και ακόμα δεν κινείται σταθερά σε υψηλές πτήσεις.
Όσο για τον Crabbe, φέτος (πρέπει) είναι η χρονιά του. Το καλοκαίρι η ομάδα του προσέφερε συμβόλαιο 75 εκατομμύριων για τα επόμενα τέσσερα χρόνια και είναι πλέον η ώρα για τον κλώνο του Νικ Κύργιου να ανεβάσει παραπάνω του επίπεδό του. Το γεγονός ότι τη σεζόν που πέρασε αύξησε το μέσο όρο πόντων του κατά 7 (από 3.3 στους 10.3), δημιούργησε μεγάλες προσδοκίες και μένει πλέον να δούμε αν τέτοια εποχή σε ένα χρόνο θα μιλάμε για την «Big 3» Lillard-McCollum-Crabbe ή αν ο τελευταίος θα έχει δοθεί κάπου αλλού ανταλλαγή ως one season wonder.
Όπως και να' χει οι Blazers θα μας απασχολούν φέτος, ειδικά στη regular Είναι από τις ομάδες που ταιριάζουν στο ελληνικό κοινό, όχι μόνο ως προς τη στελέχωση τους (με όλη αυτή την πιτσιρικαρία που αυτόματα τους καθιστά συμπαθείς) αλλά και ως προς το στυλ παιχνιδιού. Τα ξενύχτια μας, ειδικά όταν περιλαμβάνουν ματς στο Moda Center, θα είναι πιο γεμάτα νιάτια και εκρηκτικότητα.
