Δεν έχει σημασία τι ομάδα στηρίζεις όταν «φεύγουν» ονόματα βαριά από τον κόσμο του αθλητισμού, με ιστορία και κατορθώματα μυθικά όπως αυτά του Ντούσαν Ίβκοβιτς. Ακόμα και αν ο «Ντούντα» του μπάσκετ δεν κοουτσάρισε ποτέ την ομάδα σου, αν οι πρωτότυπες εκρήξεις του την ώρα του αγώνα δεν αφορούσαν το λάθος κάποιου αγαπημένου παίκτη σου, δεν μπορούσες παρά να πεις ένα μεγάλο «ευχαριστώ» που ένας τέτοιος άνθρωπος ήταν μέρος του αθλητισμού με μεγάλη μάλιστα προσφορά στη χώρα μας.
Διότι ο Ντούσαν Ίβκοβιτς, δεν θα μείνει στις καρδιές όλων μόνο για τις ομάδες που κοουτσάρισε στην Ευρώπη και την Ελλάδα (μεταξύ αυτών ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ, ο Άρης, ο Πανιώνιος, ο ΠΑΟΚ) αλλά γιατί δημιούργησε μια μοναδική «σχολή» στον κόσμο του μπάσκετ και της προπονητικής. Στο ΝΒΑ κάθε φορά που κοιτάνε τις διαφορές ανάμεσα στους προπονητές της λίγκας και του ευρωπαϊκού μπάσκετ, τα βίντεο-εκρήξεις των Ίβκοβιτς (και ο Ομπράντοβιτς προφανώς) μονοπωλούν στις συγκρίσεις. Αν όμως μείνουμε σε αυτό το κομμάτι, θα είναι προφανώς άδικο για όλα όσα έχει πετύχει.
Σκληρός μεν, πάνω από όλα δάσκαλος
Όποτε τον παρακολουθούσες σε πάγκο ένιωθες πως είναι ευχή να βρίσκεσαι υπό τις οδηγίες του, αλλά πραγματικά έτρεμες τη στιγμή που θα έκανες κάποιο λάθος. Για έναν απλό φίλαθλο του αθλήματος το να σε «κράζει» η οργισμένη φωνή του Ίβκοβιτς ισοδυναμούσε με το να θες να ανοίξει η Γη να σε καταπιεί. Μέσα όμως στις αγριοφωνάρες και τα ξεσπάσματα, αισθανόσουν πως τίποτα από αυτά δεν ήταν κακία. Καμία από τις σκληρές αυτές λέξεις δεν ήταν πραγματικά για να νιώσεις σκουπίδι, αλλά για να αποκτήσεις κίνητρο, να σου «χτυπήσει» νεύρο και να επιστρέψεις με άλλη διάθεση στο παρκέ.
Ενδεχομένως να μην είναι όλοι οι παίκτες άνθρωποι φτιαγμένοι για να παίρνουν οδηγίες από τύπους σαν τον «Ντούντα» αλλά αυτό είναι που ξεχωρίζει τους καλούς, από τους καλύτερους. Αυτή η σχολή μπάσκετ που ξεκίνησε ο Ίβκοβιτς και συνέχισε ο Ομπράντοβιτς είναι αυτή που κράτησε το ευρωπαϊκό μπάσκετ ψηλά τόσα χρόνια, αλλά παράλληλα είχε μοναδικό αντίκτυπο και σε όλους εκείνους που ήθελαν να κάνουν σωστό μάνατζεμεντ του εργατικού δυναμικού τους και των συναισθημάτων αυτού, ανεξάρτητα αν αυτό ήταν αθλητισμός, επιχείρηση ή οτιδήποτε άλλο. Διότι η σκληράδα είναι διαφορετικό όταν γίνεται με κακία και άλλο για να εκμαιεύσεις τη «μάξιμουμ» απόδοση από την ομάδα σου. Είναι αυτή η φωνή που σαν εργαζόμενος ουσιαστικά τη φοβάσαι αλλά πάνω από όλα δεν την τρέμεις. Τη σέβεσαι.
Το απόλυτο σχολείο
Δεν χρειάζεται να μιλήσουμε για όλα όσα κατέκτησε με τις ομάδες του και ειλικρινά αυτό που πέτυχε στην Κωνσταντινούπολη εναντίον της ΤΣΣΚΑ με τον Ολυμπιακό, όταν έκανε μια πιτσιρικαρία –Σλούκα, Παπανικολάου, Μάτζαρη- να παίξει αφιονισμένα απέναντι στους υπερόπτες Τεόντοσιτς και Κιριλένκο, γυρίζοντας ένα χαμένο ματς και τελικά να κατακτήσει το τρόπαιο, είναι ένα πράγμα που μπορεί να κάνει μέχρι και έναν Παναθηναϊκό (και εγώ μέσα) να τον παραδεχτεί. Το τι έχει πετύχει ωστόσο είναι πολύ μεγαλύτερο ακόμα και από το θαύμα της Κωνσταντινούπολης.
Ο Ίβκοβιτς σε κάθε του εμφάνιση μέχρι σήμερα σου έδινε την εντύπωση ότι γίνεσαι πιο «σοφός» μετά από μια συζήτηση μαζί του, ακόμα και με ένα βλέμμα που θα σου έριχνε. Είχε ένα συγκεκριμένο στυλ σε αυτό που «δίδασκε» και παρότι το προσάρμοζε συνεχώς καθώς κάθε εποχή απαιτεί αλλαγές -το ίδιο και το μπάσκετ-, δεν σταμάτησε ποτέ να έχει σαν απαράβατο κανόνα την πειθαρχία.
Πάνω από όλους ο ηγέτης δεν ήταν κάποιος παίκτης, αλλά εκείνος. Όχι επειδή ήθελε να επισκιάσει κάποιον αλλά γιατί είχε πάντα το Know How για να κερδίζει. Είτε αυτό ήταν ένας αγώνας, ένας τίτλος αλλά κυρίως ο σεβασμός όλων. Από τον πρώτο παίκτη της ομάδας του, μέχρι και των αντιπάλων.
Ακόμα και αν το μότο του ήταν: «Την ομάδα την κάνουν πρώτα οι φίλαθλοι, μετά οι παίκτες και ο προπονητής είναι μάλλον τελευταίος».
Αυτός ήταν ο «Ντούντα» του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ακόμα και αν δεν ήταν στους πάγκους από το 2016 όταν και αποχώρησε από την Εφές, δεν νιώσαμε ποτέ την απουσία του. «Έδωσα όλο μου το "είναι" στο μπάσκετ και εκείνο καθόρισε τη ζωή μου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Δεν θέλω, δεν μπορώ και δεν θα πω ποτέ αντίο στο μπάσκετ. Το μόνο που θα αλλάξει είναι ο τρόπος που ζω» είχε πει όταν αποχαιρετούσε την ενεργό δράση.
Ίσως τώρα που δεν βρίσκεται ανάμεσά μας να νιώσουμε πως λείπει, αλλά και πάλι χλωμό το βλέπουμε.
