Αν ήταν άλλος στη θέση του Κριστιάνο Ρονάλντο, θα τσέπωνε φέτος τα εκατομμύρια του συμβολαίου του από τη Γιούβε και του χρόνου, στα 37 του πλέον, μπορεί να έκανε μια ωραία αρπαχτούλα στο MLS, στην ομάδα του Μπέκαμ για παράδειγμα για καναδυό χρόνια ακόμα, να ζήσει λίγο το «American Dream», πριν κρεμάσει τα παπούτσια του και αφιερωθεί στα παιδιά του, τα ταξίδια και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Αν ήταν άλλος στη θέση του Μέσι, θα πήγαινε καμιά βόλτα από το Κατάρ, εκεί που είναι ο παλιόφιλος Τσάβι φερ’ ειπείν, θα παντελόνιαζε ένα σκασμό εκατομμύρια και σε δυο χρονάκια, εκεί κάπου στα 36, ίσως γύριζε στην Αργεντινή να κλείσει την καριέρα του στην ομάδα που ξεκίνησε να κλωτσάει το τόπι.
Ο Κριστιάνο όμως δεν πήγε στις ΗΠΑ, ούτε ο Λιονέλ Μέσι στο Κατάρ. Ο πρώτος επέστρεψε στη Γιουνάιτεντ, την πρώτη ομάδα όπου μεγαλούργησε, μετά το λαμπρό του ξεκίνημα στη Σπόρτινγκ Λισαβώνας και ο δεύτερος στον γαλαξία αστέρων της Παρί. Ναι, πήραν πολλά χρήματα και οι δυο – όχι μόνο φυσικά από τα συμβόλαια που υπέγραψαν με τις νέες τους ομάδες, αλλά κι από τα μπόνους στα συμβόλαιά τους και την εμπορική εκμετάλλευση της εικόνας τους και τις συμφωνίες – παλιές και νέες – με πρόθυμους χορηγούς. Πήγαν όμως σε ομάδες με υψηλές απαιτήσεις, με δίψα για τίτλους, με βλέψεις για σπουδαία πράγματα. Πήγαν να παίξουν μπάλα και όχι απλά να βγάλουν φράγκα – πολλά περισσότερα θα έβγαζαν κάπου αλλού και χωρίς να υπάρχει καμία πίεση για Τσάμπιονς Λιγκ και πρωταθλήματα και άλλα τέτοια.
Ο ένας στα 36 και ο άλλος στα 34, δυο από τους σπουδαιότερους ποδοσφαιριστές που έπαιξαν ποτέ μπάλα, βρήκαν αυτό το καλοκαίρι ένα κίνητρο να συνεχίσουν να πετάνε ψηλά. Να «τεντώσουν» τον εαυτό τους και τα όριά τους ακόμα πιο πολύ, να αλλάξουν χώρα και πρωτάθλημα, να παίξουν με αντιπάλους πιο νέους, πιο αθλητικούς, πιο «χτιστούς», πιο διψασμένους ενδεχομένως, κόντρα σε αυτούς που μπορεί να τους είχαν αφίσα πάνω από τα κρεβάτια τους μεγαλώνοντας, αλλά τώρα θέλουν να τουε αποκαθηλώσουν, να τους κλωτσήσουν, να τους «σπάσουν τον τσαμπουκά», να τους δείξουν ότι πέρασε η μπογιά του Κριστιάνο ή του Μέσι και έχει έρθει η δική τους σειρά.
Έχει έρθει όμως η δική τους σειρά; Η δική μου λογική λέει πως όσο αυτοί οι δυο κύριοι συνεχίζουν να παίζουν μπάλα σε υψηλό επίπεδο, σε «κανονικά πρωταθλήματα» και ομάδες που διεκδικούν τίτλους στις χώρες τους και Τσάμπιονς Λιγκ, θα παίζουν όσο καλύτερα μπορούν, θα καθυστερούν την τελετή παράδοσης – παραλαβής στα επόμενα αστέρια όσο περισσότερο γίνεται και θα προσπαθούν να συντηρούν τον μύθο τους μέχρι το τελευταίο ματς που θα δώσουν. Ακόμα κι αν τα χρόνια «φαίνονται» στο σώμα τους, στην ταχύτητά τους, στην έκρηξή τους, την αντοχή τους ή το χρόνο αποθεραπείας μετά από έναν τραυματισμό. Είναι όμως τόσο σπουδαίοι και οι δυο, έχουν τόσο μεγάλο ποδοσφαιρικό εγωισμό, που δεν θα αφήσουν ποτέ την εικόνα τους να ξεφτίσει, δεν θα επιτρέψουν σε κανέναν να τους πει «γέρους», «τελειωμένους» ή «ξοφλημένους», «παλαίμαχους» που πήγαν να κάνουν μια τελευταία γερή «μπάζα» στο Μάντσεστερ και το Παρίσι αντίστοιχα. Θα μας χαρίσουν τις στιγμές μαγείας που αναλογούν στην κλάση, την ποιότητά τους και την ηλικία τους, θα πεισμώσουν, θα φάνε κλωτσιές και θα σηκωθούν όρθιοι να συνεχίσουν, θα χειροκροτήσουν την εξέδρα που τους αποθεώνει και θα κάνουν νόημα να σωπάσουν αυτοί που τους βρίζουν, μετά από ένα νικητήριο γκολ που θα πετύχουν.
Το έχουμε πει πολλές φορές: είμαστε ευλογημένοι που έτυχε στη γενιά μας να υπάρχει όχι ένας, αλλά δυο τόσο σπουδαίοι παίκτες, ο ανταγωνισμός των οποίων έκανε καλύτερους και τους δυο και τις ομάδες που αγωνίζονται και το ποδόσφαιρο το ίδιο. Είμαστε διπλά ευλογημένοι και τυχεροί, που ο Κριστιάνο και ο Μέσι, ο Μέσι και ο Κριστιάνο, με συνολική ηλικία τα 70 χρόνια, αποφάσισαν ότι έχουν ακόμα μερικά πράγματα να «πουν», να κάνουν, να δείξουν και να αποδείξουν σε όλους εμάς που αγαπάμε το ποδόσφαιρο.
