Η έναρξη του Euro πλησιάζει και μια από τις ερωτήσεις που αυτόματα κάνουν όλοι οι ποδοσφαιρόφιλοι είναι η εξής: «Ποιον βλέπεις για φαβορί; Λες να γίνει καμία έκπληξη»; Ας ξεκινήσουμε από τα βασικά. Ένας από τους λόγους που έχει κυριαρχήσει το ποδόσφαιρο και θεωρείται βασιλιάς των σπορ, είναι ακριβώς αυτός. Το περιθώριο εκπλήξεων που αφήνει και το γεγονός ότι είναι προσβάσιμο σε όλους, παντού. Θες απλά μια μπάλα, και μπορείς να παίξεις. Δεν χρειάζεσαι ειδικό εξοπλισμό, δεν χρειάζεται να ανήκεις σε καμία ελίτ, δεν σε αποκλείει κανένας από το να διεκδικήσεις το όνειρο.
Το να φτάσεις, βέβαια, να κατακτήσεις την κορυφή της Ευρώπης απαιτεί έναν συνδυασμό πραγμάτων. Ένα από αυτά είναι και η τύχη. Αν είσαι, δε, μια ομάδα η οποία ξεκινάει να πάει σε ένα Euro για τη… χαρά της συμμετοχής και δεν «κατεβαίνει» με τη στάμπα του φαβορί και την προσδοκία της κούπας, θέλεις μπόλικη από αυτή. Στο παρελθόν, έχουμε γίνει μάρτυρες τεράστιων εκπλήξεων στα Euro. Μια από αυτές μίλησε στην καρδιά μας και θα τη θυμόμαστε για πάντα, καθώς θεωρείται – όχι άδικα – η μεγαλύτερη επιτυχία ομαδικό αθλητισμού σε εθνικό επίπεδο για την Ελλάδα.
Μιλάμε προφανώς για το Euro του 2004, όπου συντελέστηκε το θαύμα των θαυμάτων. Πριν από την Ελλάδα, όμως, κάτι ανάλογο είχε καταφέρει και η Δανία, το 1992. Μάλιστα, και η δική τους πορεία προς τη δόξα είχε μια «τρελή» ιστορία να τη συνοδεύει. Τόσο… απίστευτη που αν δεν μιλούσε το συναίσθημα, ακόμα κι εμείς ίσως διαλέγαμε τη Δανία για τη μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών στα Euro. Είναι, όμως, ένα από τα μεγαλύτερα Eurodilemmas το ποια ήταν τελικά η μεγαλύτερη έκπληξη όλων των εποχών στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα ποδοσφαίρου.
Δανία 1992: Τους μάζεψαν από τις παραλίες
Το καλοκαίρι του 1992 οι Δανοί ποδοσφαιριστές απολάμβαναν τις διακοπές τους. Η εθνική ομάδα είχε αποκλειστεί από το Euro που έγινε στη Σουηδία, αφού στα προκριματικά τερμάτισε πίσω από τη Γιουγκοσλαβία. Οι περισσότεροι ποδοσφαιριστές ήταν σε mood… παραλίας. Δεν θα μας έκανε εντύπωση αν κάποιοι βρίσκονταν και σε κάποιο ελληνικό νησί και έκαναν τις βουτιές τους. Η τρομερή ομάδα των Γιουγκοσλάβων, όμως, είχε ήδη αρχίσει να αποκτά απίστευτες «πληγές» από τον πόλεμο που είχε ξεσπάσει στη χώρα και τη διαμέλισε, με αποτέλεσμα να μην συμμετάσχει εντέλει στο Euro…
Επιλαχούσα η Δανία, που τελευταία στιγμή κλήθηκε να «μαζέψει» μια αποστολή και να πάρει τη θέση των «Πλάβι». Χωρίς τον μεγάλο σταρ της εποχής, Μίκαελ Λάουντρουπ, που ήταν «σκοτωμένος» με τον προπονητή και με μια αίσθηση πως απλά τους φώναξαν για να μην υπάρχει «κενό» στο πρόγραμμα των αγώνων και πληγεί το κύρος της διοργάνωσης. Οι Δανοί, ωστόσο, στην πρεμιέρα κράτησαν στο 0-0 την Αγγλία και άρχισαν να νιώθουν πως δεν είναι και τόσο… διακοσμητικοί στο Euro 1992.
Η ήττα από τη διοργανώτρια Σουηδία (1-0), άρχισε και πάλι να επαναφέρει την ίδια κουβέντα, όμως, ένα εντυπωσιακό 2-1 απέναντι στη Γαλλία στην τελευταία φάση των ομίλων την έφερε στα νοκ-άουτ. Κόντρα στην προηγούμενη πρωταθλήτρια Ευρώπης, Ολλανδία, κανείς δεν περίμενε να έχει τύχη. Ένα εντυπωσιακό 2-2 ανάμεσα στις δυο χώρες, οδήγησε τον ημιτελικό στην παράταση και τα πέναλτι. Εκεί, ο θρυλικός Πέτερ Σμάιχελ σταμάτησε τον επίσης μυθικό Φαν Μπάστεν κι έστειλε τους «ρόλιγκανς» στον τελικό!
Αντίπαλος, το βαρύτερο – ίσως – όνομα της εποχής. Η Παγκόσμια Πρωταθλήτρια του 1990, Γερμανία. Οι Δανοί, ωστόσο, είχαν πάρει τόσο… φόρα από όσα προηγήθηκαν που διέλυσαν 2-0 τα «πάντσερ» και έγραψαν τη μεγαλύτερη έκπληξη στην ιστορία του Euro, μέχρι την επόμενη!
Ελλάδα 2004: Ήθελε τον… Γερμανό της
Την ιστορία τη γνωρίζετε οι περισσότεροι. Η Ελλάδα στο Euro 2004 είχε όλους τους Θεούς της γης με το μέρος της, αλλά πάνω από όλα έναν άνθρωπο στην άκρη του πάγκου που κατάφερε να τιθασεύσει το ταμπεραμέντο και το «εγώ» του Έλληνα και να βγάλει όλα του τα καλά χαρακτηριστικά, για να τον οδηγήσει στην κορυφή της Ευρώπης! Αν και όταν προσλήφθηκε ο Ότο Ρεχάγκελ κάποιες βαριές ήττες είχαν ανοίξει την κουβέντα ακόμα και για απόλυσή του, ο «Ρεχακλής» κατάφερε να βρει τη λύση και τον δρόμο προς την επιτυχία.
Πολλοί τον κατηγόρησαν ότι έκανε την εθνική ομάδα κλειστό κλαμπ, όμως, αυτός πέτυχε έτσι ομοιογένεια, ομαδικότητα, ένα πνεύμα «οικογένειας» στα αποδυτήρια και πήγε μέχρι… τέλους με τα «παιδιά» του στην απόλυτη ηδονή της κατάκτησης του Euro 2004.
Τι να θυμηθεί και τι να ξεχάσει κανείς; Την πρεμιέρα και το 2-1 επί των Πορτογάλων; Την ισοφάριση στο 1-1 με την Ισπανία που «έσπασε» καρδιές; Το «χρυσό γκολ» του Βρύζα στην ήττα 2-1 από τη Ρωσία που μας έστειλε στα νοκ-άουτ; Εκεί ήταν που κάποιοι αμυδρά άρχισαν να λένε «βρε λες;», αλλά πάλι έλεγαν «μπα»…
Όταν απέναντί σου είναι η Γαλλία του Ζινεντίν Ζιντάν στα καλύτερά του, τότε δεν σε αδικεί κανείς να πεις «ε, ως εδώ ήταν. Και πάλι καλά, μπράβο στα παιδιά». Τη συνέχεια τη θυμάστε… Ο Ζαγοράκης «χαζεύει» τον Λιζαραζού, ο Χαριστέας «καρφώνει» τον Μπαρτέζ και… ημιτελικός. Αντίπαλος, η Τσεχία. Με Πάβελ Νέτβεντ, Μίλαν Μπάρος, Γιαν Κόλερ, Πέτερ Τσεχ, Μάρεκ Γιανκουλόφσκι και πάει λέγοντας. Οι Τσέχοι «σφυροκόπησαν» την ελληνική εστία, αλλά γκολ δεν βρήκαν. Στην παράταση η Ελλάδα βγήκε στο γήπεδο διαφορετική. Όχι για να αντέξει λίγο ακόμα, αλλά για να πάρει την πρόκριση. Και την πήρε με το «ασημένιο» γκολ του «Κολοσσού», Τραϊανού Δέλλα.
Τελικός. Ο μεγαλύτερος όλων. Η ιστορία της ποδοσφαιρικής ζωής μας. Το γκολ των Αγγέλων, Μπασινά – Χαριστέα, στο 56’. Το Ελλάδα – Πορτογαλία 1-0. Το Κύπελλο στον ουρανό της Λισαβόνας τυλιγμένο με την ελληνική σημαία. Ο παροξυσμός σε όλη τη χώρα με εκατομμύρια στους δρόμους για δυο ημέρες. Η κορυφαία έκπληξη στην ιστορία των Euro, για εμάς και για πολλούς άλλους, που εκθρόνισε τους Δανούς. Εκτός αν έχετε διαφορετική άποψη την οποία ευχαρίστως να ακούσουμε…
