Ο Derrick Rose (δυστυχώς) δεν έκανε και ούτε θα κάνει την καριέρα που ονειρεύτηκε. Δεν έφτασε στην κορυφή που θα μπορούσε. Άλλωστε, από την πρώτη στιγμή που έβαλε τα μπασκετικά του και έπιασε στα χέρια του την πορτοκαλί "Θεά" (απ)έδειξε ότι κουβαλάει μέσα του πολλά κιλά μπάσκετ.
Τι κι αν τα έκανε όλα πολύ, πολύ γρήγορα...
Σε ηλικία 19 ετών επιλέχθηκε πρώτος από την ομάδα της πόλης του, Chicago Bulls. Στην πρώτη του χρονιά στο NBA ψηφίστηκε καλύτερος πρωτοεμφανιζόμενος παίκτης, ενώ το 2010 συμμετείχε για πρώτη φορά στο All-Star Game στα μόλις 21 του χρόνια. Το 2011 αποτελεί σταθμό στην καριέρα του και στην μπασκετική ιστορία. Κατάφερε να οδηγήσει την ομάδα της πόλης του στους τελικούς της Ανατολής, για πρώτη φορά από την εποχή του Michael Jordan. Τα εκπληκτικά στατιστικά του την χρονιά εκείνη με 25 πόντους, 7.7 ασίστ και 4.1 ριμπάουντ ανά αγώνα εντυπωσίασαν. Αυτό συνέβαλε στο να γράψει ιστορία στις 3 Μαΐου του 2011 κερδίζοντας το βραβείο του MVP. Και αυτό σε ηλικία ρεκόρ. Ήταν μόλις 22 ετών, 6 μηνών και 29 ημερών.
Η πόλη του Chicago στο πρόσωπο του Derrick Rose είχε αρχίσει να βρίσκει και πάλι την χαμένη μπασκετική της αίγλη με τους φιλάθλους της ομάδας να αρχίζουν να κάνουν συγκρίσεις και να βλέπουν στο πρόσωπο του «τον διάδοχο» που τόσα χρόνια αναζητούσαν. Μάταια όμως.
Η συνάντηση που του έδειξε το νόημα της ζωής (του)
Οι στιγμές που στιγμάτισαν την ζωή του παίκτη των Detroit Pistons (πλέον) πολλές. Από τους τραυματισμούς που καθόρισαν την καριέρα του, μέχρι και την συνάντηση εκείνη που έμελλε να αλλάξει όλη του την ζωή. Την συνάντηση εκείνη με τον "MJ" στο σπίτι της "Αυτού Μεγαλειότητος" όταν ο Rose πήγαινε ακόμα σχολείο.
Γέννημα θρέμμα του Σικάγο ο Derrick Rose έκανε παρέα με τα παιδιά του Jordan και ένα απόγευμα βρέθηκε στο σπίτι τους. Μπορεί για τον Jeffrey και τον Marcus αυτό να ήταν η καθημερινότητά τους, για τον Derrick όμως αυτό ήταν ένα... όνειρο απατηλό το οποίο και θα κουβαλάει μέχρι το τέλος της ζωής του.
«Όταν είδα πού μπήκα, εντυπωσιάστηκα. Όσο έμεινα εκεί, παρακολουθούσα τον Μάικλ κάθε δευτερόλεπτο. Τον έβλεπα να είναι μπαμπάς, να βγάζει έξω τα σκουπίδια, πράγματα που δεν περίμενα ποτέ ότι θα τον δω να κάνει. Αλλά είχα αυτή την ευκαιρία» είχε πει γι' αυτήν του την επίσκεψη και είχε συμπληρώσει:
«Όταν γύρισα σπίτι, καθόμουν στο δωμάτιό μου και κοιτούσα έναν τοίχο που προσπαθούσα καιρό να βάψω. Και σκεφτόμουν πόσο τυχερός ήμουν που τον γνώρισα. Πάντα ένιωθα ότι είχα κακή τύχη. Αλλά αυτή η συνάντηση το άλλαξε αυτό. Ένιωσα να φεύγει από πάνω μου η… γκαντεμιά. Γαμ…σε το! Θα αποκτήσω και εγώ αυτόν τον τρόπο ζωής. Η μητέρα μου θα ζήσει με αξιοπρέπεια. Ό,τι είναι αν είναι να κάνω, θα το κάνω. Το υποσχέθηκα στον εαυτό μου εκείνο το βράδυ, ότι θα φέρω εις πέρας την αποστολή. Η συνάντηση αυτή με έκανε να το δω, τα όνειρά μου έγιναν ξεκάθαρα όταν είδα το 23 στην εξώπορτα, την είσοδο μέχρι το σπίτι, την θέα της έπαυλης και τις έξι Bentley στο γκαράζ».
Και όντως, έτσι έγινε. Ο αριθμός «23» του έδειξε τον δρόμο, αλλά όπως λέει ο θυμόσοφος λαός μας, «Όταν εμείς κάνουμε σχέδια ο Θεός γελάει». Και το πεπρωμένο του Derrick Rose (από το οποίο δεν ξέφυγε κανείς) δεν ήταν καθόλου καλό μαζί του.
Η αντίστροφη μέτρηση όλων εκείνων των συγκυριών που δεν επέτρεψαν ποτέ σε ένα από τα πιο αγνά ταλέντα του αθλήματος να πιάσει την πραγματική του κορυφή. Bulls-Sixers για τα playoffs του ΝΒΑ και ο χρόνος σταματάει.
Μόλις 1,5 λεπτό πριν από τη λήξη του αγώνα ο Rose, στην προσπάθειά του να πετύχει καλάθι πατώντας δυνατά με τα δύο του πόδια πριν σουτάρει, έκοψε τον χιαστό του στο αριστερό γόνατο.
Ο τραυματισμός του σόκαρε το NBA. Ο Rose έχασε όλη τη σεζόν 2012-13 και είδε το σώμα του να τον εγκαταλείπει ξανά στο ξεκίνημα της σεζόν 2013-14. Για τα επόμενα τρία χρόνια η πόλη του Chicago περίμενε την επιστροφή του, η οποία δεν ήρθε ποτέ. Η αρχή του τέλους. Για κάποιους άλλους. Όχι όμως για τον Derrick.
Ποιος είπε ότι οι άντρες δεν κλαίνε;
Αποτελεί ένα από τα μεγαλύτερα ψέματα στην ιστορία από την δημιουργία του κόσμου. «Οι άντρες δεν κλαίνε». Και όμως κλαίνε. Και ο Derrick Rose έκλαψε. Όχι όταν έκοψε τον χιαστό του. Όχι όταν η μοίρα του δεν του επέτρεπε να πατήσει στα πόδια του όπως στο παρελθόν (με τους συνεχόμενους τραυματισμούς), αλλά όταν έπρεπε να αφήσει το Chicago. Την πόλη που γεννήθηκε, την πόλη που μεγάλωσε, την πόλη που μεγαλούργησε, την πόλη που αγάπησε και ερωτεύτηκε.
Το 2016 ο Rose μαθαίνει τηλεφωνικά πως οι Chicago Bulls έχουν πάρει την απόφαση να τον κάνουν trade και πρέπει να φτιάξει τις βαλίτσες του και να μετακομίσει στη Νέα Υόρκη για να φορέσει την φανέλα των Knicks.
Αυτό ήταν το τελειωτικό χτύπημα. «Έσπασε». Λύγισε. Έκλαψε. Η ζωή του (μπασκετική και μη) δεν ήταν ποτέ πια η ίδια. Η ψυχή του όμως δυνάμωμε σε κάθε ατυχία. Το κορμί του μπορεί να μην ακολουθούσε την ψυχή του, αλλά τώρα αυτή έκανε κουμάντο. Η καριέρα του Rose συνεχιζόταν μεταξύ νοσοκομείων και παρκέ. Τραυματισμοί, θεραπείες, χειρουργεία. Αλλά ο ίδιος δεν το έβαζε κάτω.
Το ονειρικό Halloween
Χαρακτηριστικό παράδειγμα της δύναμης ψυχής του Derrick Rose αποτελεί η βραδιά του Halloween του 2018. Με την φανέλα των Minesota Timberwolves πλέον, ο Rose απλά απέδειξε ότι είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Στην αναμέτρηση με τους Utah Jazz οργιάζει. Πετυχαίνει 50 πόντους και «οδηγεί» την ομάδα του στην νίκη με 128-125, δηλώνοντας σε όλο τον κόσμο πως είναι ακόμα εδώ.
Και ναι. Ο Derrick Rose είναι ακόμα εδώ. Και όσες ατυχίες βρει ακόμα στο διάβα του, απλά αυτές θα τον κάνουν ακόμα πιο σκληρό για να... πεθάνει.
